Hoofdstuk 4.1

Heden: 10 januari 2917

Met een schok kwam ik wakker, verwilderd keek ik om me heen. Waar was ik? En toen kwamen de herinneringen aan deze avond terug. Moeizaam wist ik me overeind te hijsen onder luid protest van mijn spieren.
Had je spieren tussen je ribben? Vroeg ik me verwonderd af, ze waren in ieder geval pijnlijk aanwezig. Ik probeerde de kreuken in mijn kleren wat glad te strijken, maar dat was onbegonnen werk. Toen ik mijn mantel zo stond te inspecteren, drong het plots tot me door dat ik alles kon zien. Als ik me niet vergiste was het pikdonker geweest toen ik in slaap was gesukkeld.
Mijn blik werd naar buiten geleid, waar het licht van afkomstig was. we bevonden nog steeds in een tunnel, maar deze werd nu verlicht door gele tl-lampen, lampen die wij niet meer gebruikten. Bij ons werd er alleen nog maar gebruik gemaakt van Led Verlichting.
Ik zette een stap dichter naar het raam toe, toen er plots een schok doorheen de trein ging. Ik kon me nog net overeind weten te houden door me vast te klampen aan het eerste beste voorwerp die bij me in de buurt stond.
Natuurlijk stond dit voorwerp niet vast en kantelde deze door mijn gewicht om.
Het maakte een hels kabaal, waardoor ik in elkaar kromp. Gespannen spitste ik mijn oren of er iemand het geluid zou opgemerkt hebben. Was er hier wel iemand aanwezig in deze trein?
Ik bukte me om de inhoud van de kist op te rapen en zag toen wat er voor me lag. De grond was bezaaid met gele buisjes. Nieuwsgierig nam ik er een op en bekeek hem aandachtig. De buisjes waren in feite doorzichtig, maar gevuld met een fel gele vloeistof.
En toen drong het tot me door wat ik in mijn handen had. Ik schrok en hapte adem, waardoor het kokertje bijna uit mijn vingers glipte.
Het waren patronen voor een geweer en die kist was ermee tot aan de rand toe gevuld. Waarom vervoerde een trein deze soort producten naar het vasteland?
Ik begreep er niets van en om het mysterie op te lossen, besloot ik de inhoud van de andere kisten te bekijken. De eerste kist die ik opende bevatte dezelfde inhoud als de vorige, maar bij de tweede waren er nu andere voorwerpen in aanwezig.
Dit waren de wapens zelf, ze hadden de lengte van mijn bovenarm en hadden twee lopen. Ik pakte er één van op, het voelde zwaar aan en zeer gevaarlijk, zeker in mijn handen. Het was gemaakt uit zwart metaal, bovenaan zat er een stuk dat je achteruit kon trekken. Ik wist dat dit diende om na een herlaadbeurt een nieuw patroon op de juiste plaats te brengen, zodat je een nieuw schot kan lossen.
Aarzelend hield ik het wapen in evenwicht in mijn hand. Ik kon dit meenemen, misschien zou dit weleens van pas kunnen komen. Ik wist namelijk niet wat mij allemaal te wachten stond op mijn pad.
Meteen toen deze gedachten bij me opkwamen gruwde ik ervan. Was ik bereid om iemand neer te schieten? Ik moest er niet eens aan denken. Braafjes legde ik het wapen terug in de kist en plaatste het deksel er terug op.
Mijn blik viel op plots op een koffer, deze had ik voordien nog niet opgemerkt.
Ik tilde hem van de grond en plaatste hem op de kist die ik net had gesloten. Ik klikte de sloten open en tilde het deksel op.
Mijn mond viel open van verbazing, de koffer was gevuld met verschillende soorten messen, geen een was dezelfde als de andere.
De meeste waren vrij lang en zaten in een omhulsel, maar mijn blik werd gevangen door een kleiner exemplaar die helemaal onderaan vastgemaakt was. Ik wrikkelde hem los en hield hem in mijn rechterhand geklampt, terwijl ik enkele bewegingen met mijn hand maakte. Het mes zwiepte door de lucht heen zonder weerstand te bieden. Het voelde vrij licht aan. Ik stopte met zwaaien en bekeek de dolk van dichterbij. Het lemmet was eenvoudig, maar had toch iets elegants vanwege de dunne kerven die in het metaal aangebracht waren. Het mes zelf startte smal en werd breder tot in het midden, daar werd het mes terug smaller om te eindigen in een punt. Ik keek terug in de koffer en zag dat er riem in aanwezig was.
Na enige aarzeling besloot ik deze mee te nemen samen met de dolk. Een mes kon handig zijn, wanneer ik iets door moest snijden, ik hoefde er niet direct iemand mee te vermoorden.
Het was misschien maar een zwak excuus, maar ik voelde me nu toch iets zelfverzekerder om naar een onbekende plaats te gaan, nu ik mezelf kon verdedigen. Ik deed mijn mantel af en deed de riem om mijn middel.
Waarschijnlijk was dit een zeer vreemd zicht, een meisje met een kleed aan, die erbij nog eens een wapen droeg.
Het kleed die ik droeg was grijs en van ruwere stof dan mijn jurken die ik altijd droeg. De rand van de zoom was gerafeld, het zag er dus erg versleten uit. Dit kwam omdat ik de werkkleed had gekregen van Kasabi vooraleer ik het paleis had verlaten.
Nadat ik mijn riem vast had gemaakt trok ik de mantel terug om me heen, deze voelde warm en zacht aan. Ik had niet eens gemerkt dat het hier zo koud was.
In vergelijking met mijn kleed zag de mantel er veel duurder uit. Hij was bloedrood en gemaakt uit dure stoffen. Misschien was de kleur hiervan wel erg opvallend, maar dat was een zorg voor later. Ik kon hem nu niet opbergen daarvoor was het te koud.
Ik zuchtte toen ik mijn blik voor de zoveelste keer naar buiten wierp, we bevonden ons nog steeds in de tunnel, het irritante was dat ik hierdoor geen besef van tijd meer had.
Ik keek naar mijn linker pols, maar realiseerde me toen dat ik mijn horloge af had gedaan en thuis had laten liggen. Wel had ik nog steeds de armband van Colby aan.
Zoals me gisterenavond al opgevallen was, zaten er drie gekleurde steentjes op, die dienden als knopjes. Ik wist nu waar geel en blauw voor stond, wat zou er gebeuren als ik de rode indrukte.
Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn aarzeling en ik drukte de rode in.
Er verscheen een projectie van een scherm voor me. Het was een databank met alle informatie die je maar kon bedenken, ik hoefde maar iets in te geven en dit apparaatje zou het antwoord kunnen vinden.
Ik klakte ongelovig met mijn tong, dit instrumentje moest enorm duur zijn. Ik glimlachte bij die gedachten, dit was mijn eerste cadeau van mijn verloofde en ik moest zeggen dat hij wel goed wist wat te geven.
Mijn ogen flitsten naar de cijfers in de hoek van de projectie en ik wist dat deze de tijd aangaven: 7 u 56.
Het was dus al ochtend, dat had ik niet verwacht, blijkbaar had ik langer geslapen dan ik had gedacht.
Plots werd al mijn aandacht op slag verbroken door een fel licht die de trein binnendrong. Ik keek door het raam maar mijn ogen waren nog niet gewent aan het plotselinge licht.
Ik kan niet anders, we hadden de tunnel verlaten. Opgewondenheid borrelde op in mijn borst terwijl ik dichter naar het raam toeliep. Mijn ogen pasten zich langzamerhand aan, aan het licht en wat ik toen te zien kreeg had ik nog nooit ervaren in mijn hele leven.
Mijn mond viel open van verbazing even verwondering, voor het eerst in mijn leven zag ik hoe de wereld eruitzag op het vaste land en begreep ik wat mooi betekende.