Charpter twenty

Destiney point of vieuw:
‘’Misschien kan ik dan naar jou komen?’’ Vroeg Bill vrolijk achter me. ‘’Ja leuk.’’ Het betekende dus dat ik niet voor altijd bij hem in de buurt kon zijn. ‘’Wat is er?’’ ‘’Het is gewoon dat ik weer thuis zit naar een week en dan zit jij in spanje ofzo.’’ Ongemakkelijk wreef ik over mijn arm, ik wou niet terug naar huis. ‘’Daar vinden we vast nog wel iets op!’’ zei Bill, hij wou waarschijnlijk alleen maar positief klinken. Ik begon maar aan mijn broodje.

‘’O wat ga ik jullie missen!’’ Simone omhelsde Tom en Bill tegelijk. Het was een lief gezicht. ‘’Destiney?’’ Bill en Tom stoken beide een arm naar me uit. Twijfelend deed ik mee aan de groepsknuffel. ‘’Maak er wat moois van, heb je wel verdiend.’’ Zei Simone. Had Bill alles verteld? ‘’Dank u.’’ antwoordde ik dan maar. We lieten elkaar los en pakte mijn koffer die achter me stond. ‘’Veel plezier allemaal.’’ Zwaaide Simone nog toen we naar buiten naar de grote tourbus liepen. ‘’Dus dit is jullie verblijf?’’ vroeg ik bewonderd toen we onze koffers hadden opgeborgen. ‘’Voorlopig ook de jouwe!’’ Ik lachte, hij had gelijk ik zou inderdaad voor even van het sterren leven mogen proeven. We zwaaide nog naar Simone tot ze uit het zicht was verdwenen. ‘’Het is niet voor altijd.’’ Zei ik toen ik Bill omhelsde, zijn gezicht zat alweer onder de tranen. ‘’Ik moet me inderdaad ook niet aanstellen.’’ Hij duwde me weg en voog snel zijn tranen weg. ‘’Je stelt je niet aan gek.’’ Hij keek me aan en zijn ogen stroomde weer vol. ‘’Wat ben ik toch ook een watje.’’ Zuchtte hij. ‘’Gelijk, bro.’’ Zei Tom die erbij was gaan zitten. ‘’Je helpt niet echt.’’ ‘’Mijn kleine broertje is altijd zo sentimenteel, maak je er niet te druk over.’’ Zei hij met een wuifent hand gebaar. ‘’Ik weet anders wel dat je ’s avonds ook huilt!’’ zei Bill verdedigend. ‘’HOE….WAT…laat ook maar.’’ ‘’Tja als tweeling houd je niets verborgen.’’ Lachte Bill stiletjes. Tom gaf hem een stomp tegen zijn schouder. ‘’Niet waar de meiden bij zijn!’’ ‘’Mijn meisje om precies te zijn.’’ ‘’Schep maar weer op.’’ Protesteerde hij. Toen we merkte dat de bus was gestopt en Gustav binnen kwam probeerde Bill nog snel de laatste uitgelopen make-up weg te vegen. Gustav liep zonder wat te zeggen door naar de slaapvertrekken. ‘’Wat heeft hij?’’ vroeg Tom aan Bill. ‘’Ga maar even kijken.’’ Zei Bill. Toen Tom op wou staan kwam Gustav al weer terug. ‘’Hoe kunnen ze die tour vervroegen!’’ riep hij boos. Wow, Gustav die boos was, dat was dus iets wat ik niet verwacht had. ‘’Wind je niet zo op, het gebeurd altijd.’’ ‘’mijn familie had op me gewacht tot ik terug was met een familie uitje, het zou de eerste keer in twee jaar zijn dat mijn hele familie samen was!’’ zei hij boos. ‘’Ze zullen het wel begrijpen.’’ Zuchtte Bill die duidelijk medelijden had met hem. ‘’Ik hoop het.’’ Hij leek alweer wat afgekoeld te zijn en staarde naar buiten. Na een half uur stopte we opnieuw en stapte Georg in en nog vijf minuten daarna David. Er reed nog een tweede tourbus die de rest van de crew ophaalde alleen die zouden we morgen pas zien als we bij de eerste bestemming aan zouden komen.