Scene 2, act 1: final rehearsal

Na wekenlang geoefend te hebben, was het eindelijk de dag van het toneelstuk. Het eerste toneelstuk was vanmiddag pas, maar het was belangrijk om eerst een generale repetitie te doen. Dan konden de mensen van het licht en geluid ook alles klaarzetten. De school had een echt theater afgehuurd en vrijwel de hele school kwam of bij de avondvoorstelling of bij de middagvoorstelling. Lukas’ ouders kwamen bij de avondvoorstelling.
‘Hey Lukas!’ zei Mirthe. Ze was al bij de grime geweest en het zag er heel grappig uit van dichtbij. Lukas glimlachte breed naar haar, ‘ben je er een beetje klaar voor?’ Lukas knikte met diezelfde glimlach.
‘J-j-j-j-ja, ik heb er o—ntzettend veel zin in. Jij?’ voegde hij er nog aan toe om zichzelf te verduidelijken. Ook Mirthe glimlachte breed en omhelsde haar beste vriend stevig.
‘Ik ook. Je gaat het echt geweldig doen, Luuk. Je gaat stralen zoals je wilde. Ondanks dat het niet de hoofdrol is,’ zei ze en Lukas omhelsde haar terug. Nee, Lukas had niet de hoofdrol gekregen, maar als hij keek naar de rol die hij wel had gekregen, was het nog helemaal niet zo verkeerd. Het werd tijd om zijn beperking te omarmen en de wereld te laten zien dat hij best kon wat anderen ook konden. Hij had de rol gekregen van een stotterende commissaris. Ergens was dat op zich best handig, want dan hoefde hij niet telkens zich ontzettend te concentreren op zijn gestotter, maar ja, er zouden vast mensen zijn die erom zouden lachen en dat maakte Lukas toch wel ontzettend nerveus. Daarnaast was het hem nog niet gelukt om het woord commissaris goed uit te spreken en was hij bang dat de mensen niet zouden snappen wat hij was. Hij had de anderen dus ook toestemming gegeven dat als hij er niet uit zou komen op het toneel, dat ze hem dan mochten helpen. Het was immers niet de bedoeling dat het toneelstuk veel te lang ging duren doordat hij niet uit zijn woorden kwam. Desalniettemin had hij wel duidelijk verteld aan zijn mede-toneelspelers dat hij er absoluut niet op stond te wachten om verbeterd of geholpen te worden buiten het toneelstuk. Hij kon immers best praten, maar het duurde soms gewoon even.
‘Jij ook en daarna ggggaan we samen de exss—exsss—examens knallen en dan naar het hbo!’ grijnsde hij en Mirthe zuchtte even gelukzalig. Ze wilde naast Lukas gaan zitten, maar toen vertelde een stem door de luidsprekers die in elke kleedkamer hingen dat ze allemaal naar het podium moesten komen.

Tien minuten later stond vrijwel iedereen op het podium, behalve een van de drie schurken, maar William vertelde dat die er zo aan zou komen. Hij had namelijk zijn waterfles laten vallen en was dat nu aan het opruimen.
‘Sterren van deze school,’ zei mevrouw de Groot toen en de groep grijnsde breed. Het was eindelijk tijd om hun talent te laten zien, ‘jullie zijn stuk voor stuk uniek en ik ben super trots op jullie. Op de tafel beneden hebben jullie als het goed is de toi toi toi’tjes neergezet. Iedereen mag daar dus gewoon van pakken. De mannen en vrouw van licht en geluid zijn er klaar voor, dus het wordt tijd voor de generale repetitie. Als er iets mis gaat, geen zorgen. Dan ga je gewoon door. Een generale repetitie die slecht gaat, belooft een goede show. Laten we beginnen!’
Er heerste een opgewonden sfeer. Overal klonk gerumoer en de hele groep liep weer van het podium af.
‘Wie als eerste beneden in de grote ruimte is, wint!’ riep Christina toen en het tempo van het lopen werd direct verhoogd. Iedereen was veel te enthousiast en had gewoon enorm veel zin in de show.

Tien minuten later was het Lukas’ scene en hij stond al klaar in de coulisse. Met een brede grijns op zijn gezicht stapte hij het podium op en liep met een stoere, mannelijke loop naar zijn plek hier.
‘Wat ggggggebeurt hier?’ vroeg hij met een stoere mannelijke stem. Het voelde wel heel krachtig. De schurken deden net alsof ze schrokken en deinsden achteruit.
‘Wie moet u voorstellen?’ vroeg William, die Wouter speelde, toen en hij zette een dappere stap vooruit en hief zijn borst op.
‘Ik ben Koen de k-k-k-k-k-k-com-com-‘ stotterde Lukas. Hij hoefde niet eens zijn best te doen.
‘Commissaris!’ riepen de andere politieagenten tegelijkertijd. Zij waren Lukas achterna gelopen het toneel op. De schurken deden alsof ze nog erger schrokken. Lukas grijnsde in zichzelf. Wat was toneelspelen toch geweldig. De show van vanmiddag en vanavond kon niet mis gaan. Dat kon gewoon echt niet, daar had hij veel te veel plezier voor.