3.1

‘Goed, ik stel voor dat ik later nog eens terugkom op de overige benodigdheden. Overigens ontving ik vanmorgen een uil van Newt Scamander, hij zal hier over drie weken zijn. De werkzaamheden in Roemenië liepen uit,’ verklaarde Albus.
‘Geen problemen hoop?’
‘Nee, nee. Hij schreef iets over een bronzige Bulgaarse Hoornstaart,’ antwoord Albus bedachtzaam, ‘Er is nog weinig bekend over het paargedrag,’ vulde hij aan toen hij Keira’s bedenkelijke gezichtsuitdrukking zag.
‘Goed. Hoe meer hij kan vertellen hoe beter lijkt mij zo’.
‘Zeker. Hij heeft overigens een nieuw exemplaar meegezonden van zijn boek. Er staan wat aantekeningen in de kantlijn, verbeteringen voornamelijk. Het leek Newt een goed idee je van de nieuwste informatie te voorzien’.
Albus rijkte haar het kleine met leer ingebonden boek aan.
‘Hij verwacht niet dat je het van voor naar achter kent,’ stelde hij haar gerust.
‘Dat is prettig Albus’ glimlachte Keira en pakte het boek aan.
Met een vinger strook de voorzichtig over de rug en bladerde doelloos. In de kantlijn stonden inderdaad her en der kleine aantekeningen in een rommelig maar leesbaar handschrift. Even dacht Keira weer aan de vreemde krabbels in de kantlijn van haar boek toen ze in haar coupe was teruggekeerd. Uiteindelijk besloot ze de informatie voor zichzelf te houden en gaf de schuld aan de lange reis.
‘Zijn er nog dingen waar ik op moet letten? Met betrekking tot bijzondere leerlingen,’ het leek Keira geen overbodige vraag.
Albus dacht en na en haalde een klein zwartleren boekje uit de kast. Ze herkende het omdat er zo’n zelfde exemplaar op de hoek van het bureau lag.
‘Dit is onze studentenindex. Je schrijft de naam van de desbetreffende student op het papier en het boekje veranderd in een dossier met de nodige informatie. Als je iets wil toevoegen schrijf je dit erbij. Vrij praktisch en bespaard zoveel papier,’ glimlachte hij.
‘Wat een organisatie!’
‘Tsja, het haalt de alwetende magie van de professor een beetje weg maar als collega vertrouw ik dat het geheim in goede handen bij je is’.
Keira knikte bevestigend en stopte de boekjes terug in haar tas.
‘Dan zijn we klaar voor vandaag lijkt mij,’ zei Albus en leunde naar achter, ‘Het lijkt mij handig om volgende week nog even te af te spreken om je eerste lesweek na te bespreken’.
‘Dat zou ik zeker prettig vinden Albus. Kan ik nog iets voor je meebrengen uit Zweinsveld?’ vroeg Keira terwijl ze aantekeningenveer opborg in de koker.
Albus dacht even na.
‘Uhm… zou je misschien een zak zuurtjes willen meenemen bij Zacharius? Ik geloof dat ze ergens achterin nog wat Dreuzelsnoepgoed hebben. Zeer verslavend,’ merkte Albus waarschuwend op.
Keira grijnsde. ‘Ik zal eraan denken Albus,’ en ze nam afscheid van haar collega.

Om twaalf uur had ze afgesproken met Malik in de grote hal. Vlug liep ze terug naar haar kamer tas te ontdoen van onnodige spullen. Ze controleerde zich even in de grote ronde spiegel boven haar kaptafel. Ze had haar slaapkamer kunnen inrichten zodat hij leek op haar boudoir die ze thuis Frankrijk had. Ze werkte haar rode lipstick bij en besloot haar nu wat lege hals te sieren met een parelketting. Het geheel gaf een sierlijk contrast met het simpele zwarte gewaad wat tot net boven haar knieën reikte. Omdat ze niet precies wist hoelang ze in Zweinsveld zouden blijven besloot ze haar platte zwart suède loafers te dragen met kleine goudkleurige gespjes. Ze had zichzelf voorgenomen in Zweinsveld op zoek te gaan naar rokken die iets langer waren voor tijdens het lesgeven.
‘En ik maar denken dat een Française graag net iets te laat is,’ grijnsde Malik toen ze tien minuten te vroeg de hal in liep.
‘Ik verdoe liever niemands tijd,’ legde Keira uit. Zich ervan bewust dat ze normaal gesproken wel aan het Franse stereotype voldeed.
Malik bood haar zijn arm aan en zij hakte de hare in de zijne.
‘Zijn de besprekingen met Albus goed verlopen?’ vroeg zij hem terwijl ze over de velden richting de uitgang van het schoolterrein liepen.
Malik haalde zijn schouders op. ‘Redelijk. Vorig jaar heeft een redelijke groep tweedejaars zich voor mijn vak aangemeld. Verder kunnen hogerejaars studenten met terugwerkende kracht nog opgeven dus ik ben benieuwd hoeveel klassen ik zal krijgen’.
‘Vind je dat niet vervelend? Dat je het niet zeker weet?’
‘Al zijn er maar een paar studenten die iets meer begrip kan bijleren dan is mijn missie geslaagd. En eigenlijk was ik dit jaar van plan een boek te schrijven over de relaties tussen Dreuzels en onze samenleving en de invloed die de dreuzeloorlog daarop heeft. Ik zal mij niet vervelen,’ antwoorde Malik.
‘Werkelijk. Lijkt mij een interessant onderwerp. Het leeft onder de studenten,’ merkte Keira op terwijl ze terugdacht aan het gesprek tussen haar en Maarten.
Malik en Keira kwamen bij het hek van het schoolterrein aan en verdwijnselde met een zacht plopgeluidje.