Hs 16 / een ware nachtmerrie...

Ik word wakker. Ik kan me mijn droom niet meer herinneren. "Goedemorgen, wil je wat eten?" vraagt Nathan als ik rechtop ga zitten. Ik knik. "Is dit en spek goed?" vraagt hij. Ik knik nogmaals. Even later staat er een bord met ei en spek voor me waar de rook nog vanaf komt. Nathan heeft zelf een ook een bord. "Waarom ben je zo stil? vraagt hij. "Omdat we echt in de problemen zitten," zeg ik als ik een hap ei in mijn mond duw. "Wil je haar gaan zoeken of liever even trainen?" vraagt Nathan. "Ik weet het niet," zeg ik. "Zullen we maar gewoon eens gaan trainen?" vraagt Nathan, ik knik maar. Ik kan niet zo heel veel doen totdat ik weet hoe ik mijn hart moet volgen.

Even later zit ik dus te kijken naar de training van het Raimon voetbal team. "Doe de niet mee?" vraagt Bobby als hij langs kom gerend. Ik schud mijn hoofd en ga wat in mijn tas aan rommelen. Ik haal een kaart van Tokyo tevoorschijn en ga markeren waar we wel en niet zijn geweest. Ik kijk een tijdje naar de kaart, met een pen in mijn hand en val dan zonder waarschuwing in slaap.

Ik word twee minuten later of zo ook weer wakker omdat het hier niet bepaald rustig is maar... Ik heb in mijn slaap een rondje gezet om een café. Een café waar ze ook drank verkopen. "Bedankt hart," mompel ik als ik kijk hoever weg het is. Ongeveer tien minuten lopen, als ik ren misschien vijf. Ik prop de kaart in mijn tas en sta op. "Wat ga je doen?" vraagt Nathan. Ik leg de snelle versie uit en begin naar het café te rennen, terwijl Nathan achter me aan komt.

Ik kom bij het café aan en zie dat er een 16+ sticker op de deur zit en mijn moeder zit binnen, ze is bijna niet veranderd. Ik kijk een tijdje en dan kijkt ze op. We kijken elkaar aan en dan staat ze op. "Meisje, waarom staar je zo?" vraagt ze nors als ze langs mij en Nathan loopt. "Niks," mompel ik als ze doorloopt. Ik kijk haar na. "Ze herkende me niet," zeg ik als ze buiten gehoorsafstand is. "Erachteraan," zegt Nathan als we achter haar aan lopen.

Na een tijdje stopt ze. Ze draait zich om en ik en Nathan doen snel alsof we gewoon in gesprek zijn. "Waarom volgen jullie me?" vraagt ze ruw. "We volgen je niet we moeten gewoon dezelfde kant op," zegt Nathan. "Wat is jouw excuus," vraagt ze dan als ze me aankijkt. Ik kijk alleen maar naar onder. "Hmmm... Stop met me te volgen," zegt ze als ze zich weer omdraait en doorloopt. We kunnen niks anders dan weer dezelfde kant op te lopen anders raken we haar kwijt.

We komen ook langs de rivieroever waar iedereen ons aankijkt. "Nathan, Cora! Wat doen jullie?!?" roept Mark als hij ons opmerkt. Mijn moeder draait zich om. "Daarom volg je me," zegt ze als ze op me afloopt. Ik ren de berg af naar het voetbalveld. Nathan haalt me halverwege in en begint aan de rest alvast uit te leggen wat er is gebeurd. "Dus hier was je de hele tijd, dat doen we niet meer!" roept ze boos. Ik kijk haar sprakeloos aan. Ze commandeerde nog altijd precies hetzelfde. "Als je Cora iets aan wilt doen moet je door ons," zegt Nathan als hij voor me gaat staan. Dan komen Mark en Axel er ook voor staan. Dan komen Jack en Todd en de rest gaat naast me staan. "Ja!" roepen ze in koor. "Ik zie dat je eindelijk vrienden hebt gevonden," zegt ze. "Ik heb er ondertussen meer dan jou," schreeuw ik. Ik weet niet waarom maar ik doe het gewoon, ik geef een weerwoord.

Na elkaar een tijdje aan te hebben gestaard kijkt mijn moeder om zich heen. "Heb je nog reflexen," daagt ze uit als ze een voetbal naar me toe gooit. Axel springt op en verandert het in een Vlammentornado die naar mijn moeder vliegt. Ik kijk hoe ze achterover valt b weer overeind komt. Ze schopt de bal ook weer terug. Mark vangt hem zonder problemen. "Cora, wil jij schieten?" vraagt hij. Ik kijk van de bal naar mijn moeder en terug. Ik heb geen idee wat ik moet doen...