Amortentia

      Harry zocht zijn weg door de kerkers van de school onder het slaken van zachte verwensingen en diepe zuchten. Hij had zich moeten melden bij een niet geamuseerde McGonagall om uit te leggen waarom hij in Merlijns naam ’s avonds laat op de gang was betrapt door Filch. Nu wist hij zich bij haar altijd onder strafwerk of puntenaftrek uit te praten, maar het was geen goed begin van de ochtend. De schaduwen van de vochtige kerkers werkten niet bepaald mee aan het verbeteren van zijn gemoedstoestand en het liefst zou hij helemaal niet opdagen bij het blokuur Potions, wetende dat de les zijn einde al naderde. McGonagall had hem echter op het hart gedrukt heen te gaan, dreigend met consequenties wanneer hij nalatiger zou zijn dan nodig was.
      Noodgedwongen naderde hij nu dus het lokaal, bewust van het feit dat hij geluk moest hebben dat Snape niet langer de Potions leraar was, maar Slughorn. Als het hoofd van Slytherin House hem nu op stond te wachten, had hij alsnog op strafwerk kunnen rekenen en kwam hij er een stuk slechter vanaf dan wanneer zijn eigen Head of House hem iets had opgelegd.
      In gedachten verzonken, druk met het evalueren van het gesprek met McGonagall, klopte hij op de deur en stapte naar binnen zonder het antwoord af te wachten. Slughorn had een voorliefde voor hem, daar was hij van op de hoogte en hoewel hij er normaal een hekel aan had om anders behandelt te worden dan anderen, kon het in het geval van leraren niet veel kwaad. Hij had zijn portie strafwerk en uitstapjes naar The Forbidden Forrest wel gehad in de afgelopen jaren en wist sinds afgelopen jaar zijn kaarten beter te spelen.
      Slughorn knikte hem dan ook enkel tegemoet bij binnenkomst en vroeg niet eens waar de jongen zo laat nog vandaan kwam. Dit geheel ging een iemand in het bijzonder uiteraard niet onopgemerkt en Draco kon zijn frustratie over de voorkeursbehandeling maar nauwelijks onderdrukken, terwijl hij over zijn ketel gebogen stond en venijnig door zijn Amortentia roerde. Hij wierp een dodelijke blik in Potter zijn richting, welke door de jongen onopgemerkt bleef terwijl hij zich bij Hermione voegde, slechts twee tafeltjes bij Draco vandaan.
      Grijze ogen volgden The Golden Boy nauwlettend. Potter, met zijn stomme litteken en zijn stomme bril en stomme emerald groene ogen. Stomme manier waarop hij te laat binnen kwam en niet hoefde te zwoegen boven de sterk ruikende liefdesdrank. Stomme manier waarop hij liep, zo klungelig en onhandig, alsof hij niet wist hoe hij complete controle moest krijgen over zijn eigen lichaam. Stomme manier waarop zijn neus rimpelde terwijl hij met een verbaasde blik door het lokaal keek, snuffend alsof hij iets opmerkelijks rook. Stomme manier waarop hij heel doelbewust richting Draco keek, alsof hij de bron van de geur had ontdekt.
      Harry had het meteen geroken toen hij binnenkwam. Een geur die hij niet vaak kon inademen, maar welke hij direct had herkend. Een mengeling van dure cologne, bezemwax en extravagante shampoo met een hint van sandelhout en bergamot. Zodra hij zijn plek had bereikt speurden zijn ogen het lokaal af naar de bron van die geur en vond die twee tafeltjes bij zich vandaan. Voordat Hermione ook maar uit had kunnen leggen aan welke drank er werd gewerkt, had hij gesproken.
      ‘Hé Malfoy, uitgeschoten met verzorgingsproducten vanochtend, of probeer je ons allemaal doelbewust te vergassen?’ Om zichzelf af te leiden van zijn eigen reactie op de geur van Malfoy, probeerde hij zo veel mogelijk minachting in zijn stem te leggen. Misschien was die poging mislukt, dacht Harry, aangezien ieder geluid uit het lokaal wegstierf. Iedereen verstomde, gesprekken werden afgekapt en verbaasde blikken werden in Harry zijn richting geworpen. Neville had zijn mond openhangen, Ron zijn ogen puilden uit hun kassen en Hermione nam een geschrokken teug adem tot zich. Pansy verstijfde, Goyle stootte zijn ketel bijna om en Blaise had een jaar geleden al zo’n donkerbruin vermoeden, dus rolde nu enkel zijn ogen en ging verder met zijn drank. Malfoy trok echter nog het witst weg van iedereen, alsof hij zojuist Peeves had gezien.
      Harry, niet wetende wat er in Merlijns naam aan de hand was, keek wat onzeker om zich heen. Zelfs de professor leek uit het veld geslagen, alsof Harry zojuist de meest vreemde vraag aller tijden had gesteld aan zijn rivaal.
      ‘Wat? Valt het niemand anders op dat zijn cologne door het hele lokaal hangt alsof hij de muren ermee behangen heeft?’ vroeg Harry, in een poging het luchtig te laten klinken. Waarom keek iedereen alsof hij iets raars deed? Malfoy en hij stonden elkaar toch altijd naar het leven, en nu mocht hij hem niet eens aanspreken op overmatig gebruik van parfum.
      Draco had ondertussen tot beider afschuw een blos op zijn wangen gekregen, niet in staat het te verbergen. Zijn ogen waren zo rond als schoteltjes terwijl hij Harry enkel aan kon staren. Woorden ontschoten hem voor het eerst in zijn leven en zijn innerlijke Slytherin liet hem volledig in de steek. Harry Potter rook hem in het met Amortentia gevulde lokaal. Hem.
      Te gechoqueerd om met een betere oplossing te komen, greep hij zijn tas en scheurde zijn blik los van de emerald groene ogen die hem regelmatig achtervolgden in zijn dromen. Merlin, misschien was dit wel een droom. Voor iemand kon protesteren of ingrijpen had hij het lokaal verlaten en vluchtte hij weg door de kerkers.
      Harry begreep niets van wat er zojuist was gebeurd. Na alles waarvoor hij Malfoy had uitgemaakt, na alles wat hij hem had genoemd en na alles wat ze elkaar aan hadden gedaan, kon de jongen een grapje over zijn persoonlijke hygiëne niet handelen? Was dat alles wat er voor nodig was om de Slytherin op stang te krijgen. Bijna triomfantelijk keek hij naar Hermione, half om half verwachtend dat ze hem tevreden toe zou grijnzen. Dat deed ze niet. Ze staarde hem aan met vergrote ogen en een verdwaasde blik.
      ‘Harry, dit is Amortentia,’ siste ze hem toe, zo zacht mogelijk in een poging nog enige discretie aan te spreken. Toen Harry haar aan bleef kijken alsof hij zojuist Snape had zien juichen voor het Gryffindor Quidditch team, begreep ze dat ze specifieker moest zijn.
      ‘Een liefdesdrank die ruikt naar de persoon die je aantrekkelijk vind,’ fluisterde ze zo zacht mogelijk, zodat enkel Harry haar kon horen.
      Vervolgens trok ook bij Harry alle kleur uit het gezicht. Hij keek van Hermione naar haar ketel, waarin een parelmoerige drank pruttelde, en weer terug naar haar bruine ogen, op zoek naar enige hint van humor. Dit moest uiteraard een grapje zijn. Maar dat was het niet en dat zag hij in de ogen van zijn bloedserieuze vriendin. Zijn hart begon hevig te kloppen en zijn hoofd te bonzen. Vervolgens greep ook hij zijn net neergesmeten tas en maakte dat hij weg kwam uit het lokaal. Niemand hield hem tegen.
      Harry spendeerde de rest van de dag aan het ontlopen van zijn House genoten en schaamde zich kapot dat nu iedereen op de hoogte was van zijn buikkriebels tegenover een zekere blonde Slytherin jongen.
      Draco liet zich de rest van de dag ook niet zien, te overdondert over het feit dat hij misschien toch een kans maakte bij zijn zogenaamd gehate tegenpool.