Scene 1, act 3: the lead role

Het was bijna weer drie weken later en tijd voor de grote dag. Mirthe en Lukas stonden al bij het juiste lokaal te wachten, maar William ook. William was een stevig gebouwde jongen met een nogal dik hoofd en rode wangen. William was zeer populair, maar hij was altijd vriendelijk tegen iedereen. Waarschijnlijk was er niemand die William niet mocht. Nou ja, misschien Lukas niet, maar dat was alleen voor dit moment.
‘Heb je je goed voorbereid, Lukas?’ vroeg William met een glimlach en Lukas knikte nerveus.
‘Ja hoor, en jij?’ zei hij. Hij hoopte dat het snel tijd was om te beginnen, want hij had helemaal geen zin in een vrolijk gesprek met William! Hij wilde gewoon die rol en vervolgens stralen op het podium. Hoe dan ook.
‘Ja, ik ook wel,’ antwoordde William weer en hij beukte met een vuist tegen Lukas’ bovenarm. Lukas grimaste naar hem en wreef over zijn arm. Dit was waarom hij bevriend was met meisjes. Die slaan elkaar tenminste niet vriendschappelijk.
‘Oh! Lukas, de leraren komen eraan!’ hoorde hij vervolgens Mirthe piepen, die door het kleine stukje raam keek wat niet beplakt was met posters. Nog geen vijf seconden later stond mevrouw de Groot voor hun neus en Mirthe grijnsde onschuldig naar haar.
‘Komen jullie, William en Lukas?’ vroeg ze met een glimlach en de twee jongens knikten vlug. Ze liepen mevrouw de Groot achterna, terwijl Mirthe achterbleef op de gang en weer door het gaatje tussen de posters tuurde.

‘Dit zijn Lukas en William, die allebei in vijf havo zitten.’ Zo werden de twee jongens voorgesteld aan de juryleden. Dat waren nog steeds dezelfde leraren, maar ook twee nieuwe. Meneer van Bovendorp voor Engels en mevrouw Asland voor gym. Lukas glimlachte vriendelijk naar de nieuwkomers en naar de oud juryleden. Hij merkte dat hij weer ontzettend nerveus was, maar wilde kostte wat het kost niet gaan stotteren. Dat was stom en idioot. Anderen konden ook gewoon normaal praten zonder onderbrekingen dus hij zou dat ook gewoon moeten kunnen. Mevrouw de Groot ging zitten en de twee jongens stonden ongemakkelijk naast elkaar.
‘Jullie hebben allebei een stuk tekst gekregen om te leren. Dit is eigenlijk een monoloog van Wouter, maar omdat jullie nu met zijn tweeën zijn, hebben we het opgedeeld in een gesprek. Lukas is eerst,’ zei mevrouw de Groot dan. Zij was hoofd van het toneelstuk dus het was ook niet heel vreemd dat zij het woord nam. Lukas slikte en keek toen even naar William.
‘Succes,’ mompelde hij en William glimlachte.
‘Jij ook,’ zei hij terug.

‘Niemand zou mogen denken dat ik degene ben die de overval gepleegd heb. Ik was het niet. Hoe z-zze erbij kwamen weet ik ook niet, m-maar het is onzin. Pure onzin,’ begon Lukas. Hij liep rond alsof hij zeer gefrustreerd was met zijn vuisten gebald.
‘Het kan niet anders geweest zijn, dan dat het die sukkel van een Sanne was. Alleen zij kan zoiets ooit bedenken. Niet ik!’ vervolgde William hem en ook hij liep woedend rond. Lukas merkte dat hij vond dat William veel beter was in acteren, maar gaf niet op. Juist niet.
‘Hoe kúnnen ze mij verdenken? Na alles wat ik voor ze heb gedaan? Nou, mooi niet dat ik ooit nog wat voor ze doe! Nee, ik ga ontsnappen uit deze cel. Voorgoed. Dan laat ik Sanne opbiechten wat ze heeft gedaan,’ ging Lukas verder. Hij was ontzettend trots dat hij niet gestotterd had in deze zinnen. Eigenlijk ging het best goed, maar of het goed genoeg was vroeg hij zich af.

Het ging zo nog een tijdje door en toen William en Lukas uit geacteerd waren, kregen ze een groot applaus van de leraren. Vrijwel iedereen glimlachte en William gaf weer zo’n pijnlijke stoot tegen Lukas’ bovenarm. Hij grimaste vrijwel meteen weer.
‘Goed gedaan joh! Volgens mij had je echt goed geleerd,’ zei William tegen Lukas, die een verlegen blos op zijn wangen kreeg. Hij werd vrijwel altijd verlegen van complimenten.
‘D-d-dankje,’ zei hij met een glimlach, ‘jij o-ook.’
‘Jullie hebben het allebei enorm goed gedaan! Graag willen we even een minuutje overleggen. Als jullie op de gang wachten, dan roepen we jullie zo weer,’ zei mevrouw de Groot.

Vijf minuten later (het had dus toch iets langer geduurd) werden ze weer opgehaald. Mirthe was al ontzettend enthousiast over de manier waarop Lukas had geacteerd, maar Lukas vond niet dat zij een goed beeld had. Ze had immers alleen maar een klein stukje door de posters om doorheen te kijken.
‘We zijn eruit,’ zei mevrouw de Groot toen, ‘Degene die niet de hoofdrol krijgt, hoeft niet getreurd te zijn. We gaan voor diegene een extra rol bijschrijven, want jullie zijn allebei fantastische toneelspelers. Degene die de hoofdrol krijgt, is…’