Hs 15 / laatste deel van het boek.

Ik zit nog steeds naast Nathan op het bed. "Dus... wat nu?" vraagt Nathan. "Ik weet het niet, mijn moeder is waarschijnlijk hier, maar waar?" vraag ik me hardop af. "Jij kwam toen terecht waar wij trainden dus misschien..." zegt Nathan. "Dat ze daar is," maak ik zijn zin af. "Ik ga haar nu zoeken, als ik die uitdaging aan moet gaan, doe ik het nu!" zeg ik vastbesloten. "Hoezo nu?" vraagt Nathan. "Omdat ik dan daarna eindelijk normaal kan leven, zonder een helse moeder vanuit een andere wereld, zonder een magisch boek vanuit een andere wereld die me raadsels geeft waar ik niet tegenop kan," zeg ik. Op dat moment, alsof het me heeft gehoord, begint het boek te trillen en op te lichten. "Niet weer," zeg ik als ik ernaartoe loop. Er is weer een tekstje, maar raar genoeg nu gewoon in deze taal, jup, ik heb nog steeds geen idee hoe ik Japans zo snel heb geleerd, waarschijnlijk door het portaal.

Mijn laatste zegje. Mijn laatste refrein.
Volg je hart, dat brengt je waar je moet zijn.

Meer staat er niet. "Van het boek ben je nu ten minste af," zegt Nathan. Volgens mij kan data boek echt dingen horen want hij begint feller te gloeien dan dat hij tot nu toe heeft gedaan. Ik wend mijn ogen af als het gloeien overgaat in fel licht. Als ik weer kijk is het boek verdwenen. "Mooi, en weg is die," mopper ik. "We moeten je moeder gaan zoeken, wie weet wat die gaat doen als ze hier opeens aankomt," zegt Nathan. "Aangezien er ook drank is in deze wereld, drinken," zeg ik alsof het de normaalste zaak van de wereld is. "Oké, maar eerst bij het trainingsveld bij de rivieroever gaan kijken, daar kwam jij ook terecht," zegt Nathan als hij zich begint om te kleden. Ik pak snel een stapeltje kleren en ga me omkleden op de badkamer.

Als we klaar zijn met omkleden lopen we naar buiten. "Wacht!" roep ik als Nathan net de deur dicht wil trekken. "Ik heb honger, kunnen we misschien iets te eten en te drinken meenemen?" vraag ik. "Wat? Nu?" vraagt Nathan ongelovig. "Ja, als mijn moeder al weggaat is ze nu toch allang weg, dus zoveel maakt het niet uit," zeg ik. "Ja, daar heb je een punt," zegt Nathan als hij we weer terug naar binnen lopen.

Even later komen we terug met ieder een snel gemaakte boterham en een blikje Energy, tja, het blijft drie uur 's nachts. We lopen rustig naar het voetbalveldje. Maar als we daar aankomen... "Nee, ze is hier niet!" zeg ik als ik mezelf in kleermakerszit laat neervallen. "We moeten verder zoeken," zegt Nathan als hij me overeind helpt. Dan breek ik helemaal. De tranen stromen over mijn gezicht en ik laat me weer neervallen. Nathan komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. "Geen zorgen, we vinden haar wel en dan is dit alles zo afgelopen," probeert hij me te troosten. "Ik wil je wel geloven maar ze kan overal zijn, wat nou als ze door het portaal ergens anders terecht is gekomen, aan de andere kant van de wereld of zo! Dan vinden we haar nooit," zeg ik. "We vinden haar," zegt Nathan. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik ben moe, boos, verdrietig maar bovenal bang. Bang dat alles weer word zoals het was voordat ik Nathan en de rest van het Raimon Jr. voetbalteam heb leren kennen. Dan wil ik niet. Ik wil dat alles zo blijft.

Even later staan we weer op. "Kom we gaan eens even kijken of er wat café's waar ze drank verkopen open zijn want dan zal ze daar wel uithangen als ik het moet baseren op jouw verhalen," zegt Nathan met een knipoog. Ik knik en we staan op.

Na een tijdje door de stad lopen kunnen we concluderen dat er geen enkele bar of café meer open is. "Dit meen je toch niet! Waar kan ze anders uithangen?" vraag ik mezelf hardop af. "Misschien is ze hier wel helemaal niet," stelt Nathan voor. "Ze viel door het portaal, het kan niet anders," zeg ik. "Oké, maar dat boek zei ook wat over je hart volgen of zo," zegt Nathan terwijl hij duidelijk nadenkt. "Ja, ik weet het en daar zit ik ook mee want als ik naar mijn hart luister klopt het alleen maar," zeg ik. "Nee, je moest het volgen," zegt Nathan. "Hoe? Als ik mijn art wil volgen moet het voor me uit lopen of zo en dan ga ik dood want voor als je het niet doorhebt, zo'n ding moet in je lichaam blijven zitten," zeg ik chagrijnig en een beetje boos. Nathan kijkt geschrokken, waarschijnlijk van mijn plotselinge boze / chagrijnige uitbarsting. "Sorry, dat was niet de bedoeling. Ik voel me gewoon helemaal niet goed," zeg ik als ik naar de grond kijk. "Het is niet erg, kom dan gaan we naar huis en dan slapen we nog wat. Morgen is het weekend, tijd zat om te zoeken," zegt hij. "Ja, maar jij moet ook nog trainen," breng ik ertegen in. "Jij gaat voor," zegt hij. Ik knik. Ik ben gewoon te moe om iets terug te zeggen. Nathan pakt mijn hand en samen lopen we terug naar huis.

Als we terug thuis zijn laat ik me op de bank neervallen en val meteen in slaap. Het laatste dat ik voel is dat Nathan me een kus op mijn voorhoofd geeft...