Hs 14 / de vierde droom!

Ik laat Nathan los en kijk om me heen. Iedereen staart ons aan. De meiden kijken met een lieve blik. Zij waren een van de enige die wisten dat we iets hadden. "Die had ik niet zien aankomen," zegt Kevin als hij doorgaat met trainen. De rest gaat ook door met trainen.

De jongens vinden het blijkbaar niet nodig om mij en Nathan nog allemaal vragen te stellen. Gelukkig! We lopen nu naar huis toe. "Maar als jou moeder me geadopteerd heeft dan ben ik jou zusje," zeg ik als ik er voor de eerste keer bij stil sta. "Ik zie het gewoon als een blaadje ondertekenen waarin staat dat je bij ons mag komen wonen, mijn moeder heeft je ook gewoon je eigen achternaam laten houden," zegt Nathan. "Ooh... Oké," zeg ik verward. Ik wist niet eens dat zoiets kon.

We zijn bij Nathan thuis aangekomen en zijn moeder maakt de deur open. "Hey, Cora, heeft Nathan het je al verteld?" vraagt ze direct. Ik knik. "Ik zie het gewoon als een blaadje ondertekenen dat je bij ons mag wonen," zegt de moeder van Nathan dan. "Nathan kijkt volgens mij heel veel op u," zeg ik. "Zeg maar gewoon jou en hoezo?" vraagt ze. "Nathan zei precies hetzelfde op weg naar huis," antwoord ik haar vraag als we naar de keuken lopen en aan de eettafel gaan zitten.

"Jullie waren wel weer laat terug," zegt Nathans moeder als ze ons twee dampende borden met eten voorzet. Rijst met wat groenten en varkensvlees. Ik begin te eten. "Sorry, Mark maakt de trainingen steeds langer," zegt Nathan. "Oké, ik moet morgen vroeg weg. Ik ga op zakenreis. Ik blijf een paar maanden waarschijnlijk weg want ik moet naar een paar delen van Europa en daarna naar China. Als laatste naar Australië en dan kan ik las terug naar Japan," dreunt onze/Nathans moeder op (help, wat moet ik zeggen!). "Dat is zowat een wereldreis!" zeg ik verbaasd. "Jep, we gaan proberen om winkels over de hele wereld ons product te laten verkopen," zegt ze. "Wat is jullie product?" vraagt Nathan. "Actiefiguurtjes van een paar series," zegt ze als ze het onderwerp weg wuift.

Een paar minuten later zijn we alle drie klaar met eten en lopen ik en Nathan naar boven. "Vind je het niet irritant om zo lang alleen te zijn, ik zou echt gek worden," zeg ik. "Ik ben niet alleen, jij bent er nog," zegt Nathan. "En hoe gaan we ook alweer aan eten komen?" vraag ik dan. "Mam gaat vaker op zakenreis, dan stort ze steeds meer dan genoeg geld op mijn rekening, in de zoveel​ tijd, zodat ik meer dan genoeg eten kan kopen," zegt Nathan. "Oké," zeg ik als ik naar de badkamer loop om me om te kleden.

Als ik me heb omgekleed loop ik naar Nathans kamer en klop ik. "Kom maar binnen," klinkt er. Nathan zit aan zijn bureau. Hij heeft het 'magische boek' weer voor zich en kijkt naar het laatste stukje tekst dat is verschenen. "Ik snap nog steeds niet wat de uitdaging is," zegt hij. "Laten we nu maar gaan slapen en er morgen over nadenken," zeg ik. Nathan gaat in zijn bed liggen en wenkt me om er bij te gaan liggen. Ik ga naast hem liggen en kruip dicht tegen hem aan. Zo kan ik eeuwen blijven liggen, denk ik bij mezelf. Dan val ik in slaap.

Dit meen je niet! Ik sta weer in mijn oude kamer. "De nachtmerries waren toch voorbij," mompel ik tegen mezelf. Ik zie dat deze keer de kast aan de kant geschoven staat en het rooster open. Zo had ik het achtergelaten de vorige keer dat ik hier was, niet in een droom. Maar in de vorige dromen stond mijn kast over het rooster en was het rooster dicht. Dan komt mijn moeder. Ik verstop me snel achter de kast wat nu best makkelijk gaat. "Waar zit dat mormel," hoor ik haar schelden. "Waarom heeft ze dit rooster opengetrokken?" vraagt ze zich hardop af. Ze buigt voorover, waarschijnlijk omdat ze wil kijken of er wat in ligt en valt. "Nee!" roep ik als ik zie dat ze niet staat maar dat ze waarschijnlijk door blijft vallen. Net als ik had. Nu is de enige plek waar ik me thuis voelde en waar ik veilig was, opeens niet meer zo veilig.

Ik word wakker omdat Nathan me door elkaar schud. Ik ben aan het zweten. "Gaat het?" vraagt hij. "Nee, helemaal niet," mompel ik terwijl ik mijn hoofd schud. Ik ben nog steeds in shock. Zodra Nathan dat ziet loopt hij weg en komt hij terug met een glas water dat hij aan mij geeft. Ik pak het met trillende handen aan en drink het glas leeg. "Wat is er allemaal gebeurd? Normaal word je bang wakker maar dit..." hij maakt zijn zin niet af. "Ik weet wat er bedoelt werd," mompel ik. "Hoe bedoel je?" vraagt Nathan. "Ik weet wat de uitdaging is," zeg ik als ik nog steeds voor me uit staar. "Wat is het dan? Ik wil je er graag mee helpen," zegt Nathan. "Mijn moeder is door het rooster gevallen waardoor ik hier ben beland dus..." ik kan mijn zin niet afmaken. Het voelt alsof iets mijn keel dichtknijpt. "Dus ze is nu waarschijnlijk hier, in deze wereld," maakt Nathan mijn zin af. Dan voel ik twee armen om me heen. Het is Nathan. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst. "Ik bescherm je," mompelt hij. Maar alsnog, ik weet dat ik zelf de uitdaging aan moet gaan, dat is namelijk wat het boek zei...