1.2

Een groot deel van de treinreis verliep vrij rustig. In een met zwart leer ingebonden boekje maakte ze een grove indeling van het programma voor het komende schooljaar. Er waren zeven jaarlagen, iedere jaarlaag was verdeeld in vier afdelingen, elke les zou worden gegeven aan twee afdelingen te gelijker tijd. Dit betekende dat Keira zo'n veertien klassen had, die allemaal twee uur per week les kregen.
Ieder jaar had zijn eigen programma en moeilijkheidsgraad. Het eerste jaar was een uitdaging in geduld aangezien een groot deel amper wist hoe ze een toverstok moesten vasthouden. Het zesde en zevende jaar waren de jaren waar Keira het meest naar uit keek. Jonge heksen en tovenaars met wie ze de uiterste grenzen van de magie kon onderzoeken en uitproberen. Ze keek met een schuin oog naar het boek wat nog op haar acte tas lag. Mensen met wie ze de duisternis kon gaan verkennen.
Een nieuw onderdeel dat Keira voor dit jaar zou gaan ontwikkelen wat het verweer tegen duitstere wezens. Een onderdeel waar haar nieuwe mentor haar mee zou helpen. Albus kende nog iemand uit het zijn verleden die haar zou kunnen helpen. Newt Scamander, een onderzoeker van fabeldieren, grootheid in zijn veld al zolang Keira zich kon herinneren. De mogelijkheid om mee te werken aan deze nieuwe ontwikkeling in haar interrese veld was een van de vele redenen waarom Keira deze baan had aangenomen.
Toen Kiera klaar was met de lijstjes voor het komende schooljaar knorde haar buik zachtjes. Ze wierp een korte blik op haar zakhorloge die duidelijk aangaf dat het bijna lunchtijd was. Kiera sloeg haar notitieboekje dicht, stopte het terug in haar bagage en controleerde of deze echt goed op slot zat. Na haar gewaad recht te hebben gestreken en haar lokken gefatsoeneerd te hebben in haar reflectie in het raam stond ze op. Buiten haar coupe was was het gangpad in de Express zo goed als leeg. Ze wist niet of het mocht maar vlug tikte ze met haar stof op het slot van haar coupe en mompelde een spreuk ze zou voorkomen en het gros van de passagiers zich toegang tot de coupe zou kunnen verschaffen. Mocht ze dan toch iemand aantreffen bij terugkomst was het in ieder geval iemand die over enig talent beschikte.
Met een vastgeraden tred, zo vastberaden als die kon zijn in een rijdende trein, liep Kiera naar de wagon die proffesor Slakhoorn haar genoemd had. Ze klopte tweemaals kort en vrijwel direct werd de coupedeur voor haar open geschoven. De ruimte was groter dan haar eigen coupe en er bevond zich in het centrum van de coupe een gedekte tafel. Aan de tafel zaten verscheiden figuren, waaronder de proffesor zelf, bij elkaar zo'n tien personen.
'Aah proffesor Telk! Wat een geweldig dat u gebruik maakt van mijn uitnodiging,' riep hij joviaal uit en hij sprong op van zijn plek.
Kiera knikte vriendelijke en stapte de ruimte binnen.
'Er zijn zoveel geweldige leerlingen die je moet ontmoeten,' verkneukelde hij zich terwijl hij naar haar toe kwam gelopen.
'Dames en heren ik wil jullie graag voorstellen aan jullie nieuwe proffesor en mijn goede collega Verweer en zwarte kunsten, proffesor Telk!'
Het grootste deel van de groep keek mij met belangstelling en nieuwsgierigheid aan. Enkele knikte beleefd en sommige iet wat verbaast.
Kiera glimlachte beleefd en liet zich door haar collega naar de tafel begeleiden waar ze plaats nam op één van de twee overgebleven zitplaatsen.
'Bent u de vervanging voor proffesor Mijmerzoet?' vroeg een jonge heks met lang donker bruin stijl haar. Ze had een open blik in haar ogen en hield aan hoofd ietsje schuin in afwachting op mijn antwoord.
Ik glimlachte haar toe en knikte. 'Ik heb veel met haar geschreven in de afgelopen maanden, bijzonder kundige vrouw,' merkte ik en snel een klokje van de granaatappelsap die mij was ingeschonken door een van de andere leerlingen.
'Waar komt u vandaag?' vroeg de buurman van het meisje. Hij was ouder en had licht krullend blond haar.
'Mijn accent blijft mij toch telkens weer verraden. Ik ben inderdaad geen geboren Engelse, ik kom uit Frankrijk.'
'Frankrijk?' herhaalde het meisje van eerder.
'Ja momenteel niet het meest veilige politieke klimaat daar,' vulde ik mijn antwoord aan, wetend dat ook de Ochtendprofeet in Engeland dagelijks schreef over de spanningen in mijn thuisland.
'Is dat de reden...'

Voor de vraag kon worden afgemaakt werden we onderbroken door de coupedeur die nogmaals open werd geschoven. Een jongen van een jaar of zestien/zeventien stond in de deuropening. Zijn halflange donkere lokken omleisten zijn gezicht en zijn donkere ogen gleden over de aanwezige en keken verrast toen ze bij mij bleven hangen. Al kon ik mij dit natuurlijk hebben ingebeeld.
'Mijn excuses proffesor Slakhoorn en was een conflict bij mijn afdelingsgenoten en...'
Slakhoorn hief zijn hand op en wuifde de excuses van de jongen weg.
'Geen probleem Maarten, geen probleem. Ga zitten, ik was al bang dat je mijn uitnodiging vergeten was,' knipoogde de professor.
De jongen, die Maarten hete knikte beleefd en naam plaats op de stoel naar mij.
'U moet de nieuwe proffesor zijn?' merkte Maarten op toen de meeste gesprekken aan tafel weer hervat werden.