OO2
♛
Wanneer ze eindelijk halt houdt is het abrupt, waardoor ik bijna tegen haar op loop. Ze wijst met een zwart gelakte nagel naar rechts en mijn blik volgt haar vinger, recht een door de opkomende zon verlichte ruimte in. Tientallen leerlingen zitten rond rijk gedekte tafels en wanneer ik inadem wordt ik overvallen door de geur van verse koffie en croissantjes. Ik heb Styx haar monotoon klinkende en behoorlijk overbodige ‘cafetaria’ niet nodig om te begrijpen dat dit de eetzaal is. Wederom is het niet zoals in de films. Geen nors kijkende kantine juf met een haarnetje, achter een lange bar met verschillende soorten eten waarbij je jezelf maar af moet vragen of het ook maar enigszins in de buurt van vers komt. Geen lange eettafels met oncomfortabele houten banken of van die witte plastieken kuipstoeltjes.
O nee, Divine High heeft ronde tafels in verschillende maten, zodat je zowel alleen als met een groep kan zitten. In plaats van houten banken staan er fauteuils in warme bordeauxrode kleuren, met kussentjes en bijpassende voetenbankjes. Er wordt rustig gekletst, koffie gedronken en her en der zitten leerlingen de krant te lezen, een beetje zoals ik me mijn vader wel eens voorstelde mocht ik dagdromen dat hij bij ons woonde. Niemand hoeft langs een kantine juf te lopen of überhaupt op te staan voor iets te eten, want iedereen wordt op zijn of haar wenken bediend. Het is lui en extravagant en belachelijk en ik kan niet wachten om te kijken wat ze op het menu hebben staan. Nog voordat ik het echter heb kunnen verwerken of een van de opkomende vragen heb kunnen stellen is Styx al weer in beweging en het geluid van een keel die luid wordt geschraapt wijst er op dat ik geacht wordt nog steeds te volgen.
Het tempo zit er gelijk weer lekker in en het besef komt dat zij me hoogstwaarschijnlijk wegwijs moet maken. We hebben net echter in zo’n moordend tempo gelopen, en ik heb zodanig op andere dingen gelet, dat ik de weg van mijn kamer naar het cafetaria nu al niet meer weet. Ik schraap mijn keel op eenzelfde wijze als Styx net heeft gedaan, als om te testen of ik een reactie krijg, een teken dat ze open staat voor vragen. Ze kijkt echter niet op of om en ik zou durven zweren dat ik de spieren in haar schouders kort samen zie trekken uit… irritatie? Ik besluit dus om vanaf nu gewoon goed op te letten en mijn vragen te bewaren voor iemand die wel gewillig is ze te beantwoorden.
In het half uur dat volgt ploeter ik achter haar aan. Ze wijst me meerdere collegezalen aan, leidt de weg naar de sportvleugel, waar uiteraard ook een overdekt zwembad is -want stel je eens voor-, en geeft met een nauwelijks te bemerken knikje aan waar ik moet zijn wanneer ik naar het toilet kan telkens wanneer we zulke ruimten passeren. We eindigen bij wederom opengeklapte deuren en mijn mond valt nog net niet open bij het aanschouwen van de inhoud van deze immense ruimte. Styx haar, wederom overbodige, ‘bibliotheek’ klinkt bijna nog hatelijker dan al haar voorgaande woorden en ik denk niet dat zij zich graag tussen de boeken bevind, wat er voor zorgt dat de ruimte nog iets uitnodigender wordt voor mij.
‘Dat was het.’ En zonder gedag te zeggen of me ook maar iets te vragen beent ze weg, mij achterlatend in mijn staat van geluk. Zelfs haar behandeling tegenover mij kan me even niets schelen terwijl ik door de deuren heen stap en direct wordt overvallen door de geur van inkt en oud papier. Hoge ramen nemen de achterzijde in beslag, maar de zijwanden worden tot strak onder het hoge plafond verstopt achter enorme boekenkasten. Ook in de open ruimte staan kasten, met erg smalle gangpaden om zo veel mogelijk ruimte te creëren voor de schat aan boeken. De zon komt op vanaf de andere kant van het gebouw en dus zijn de gigantische kroonluchters aan voor het nodige licht, wat het een intiem sfeertje geeft. Er zijn niet veel mensen aanwezig en behalve dat er af en toe iemand door de gangpaden loopt is het er muisstil. Zonder er bij na te denken heb ik de ruimte betreden en ben naar de dichtstbijzijnde kast gestruind. Terwijl mijn vingers over de rug van het eerste en beste boek strijken, galmt er een melodieuze toon door de bibliotheek. Natuurlijk kunnen de bestuurders van de school zelfs de bel voor college chique laten klinken.
O shit! De bel voor college! Mijn gelukzalige roes verdwijnt als sneeuw voor de zon, waardoor alles in een keer tot me door dringt. Mijn maag is hol en knort bij het gebrek aan eten, mijn tas met mijn boeken en alle andere benodigdheden ben ik in mijn haast Styx te volgen vergeten en ik sta in de bibliotheek zonder enig idee waar ik nu heen moet. Mijn wangen worden rood door een mengeling van woede en schaamte. Al mijn voorbereidingen van gisteravond worden teniet gedaan, al mijn voorzorgsmaatregelen voor een goede eerste indruk zijn de deur uit. Ik heb twee opties; mijn kamer zien te vinden en drastisch te laat komen, of op tijd komen zonder mijn spullen. Die laatste lijkt me het best, misschien kan ik dit college door stuntelen met de hulp van een hopelijk vriendelijkere medeleerling dan Styx.
Ik haast de bibliotheek uit en volg de richting waar de meeste leerlingen heen lopen, duidelijk niet al te gehaast maar wel erg doelbewust. Bestaan hier geen eerstejaars studenten? Ik stroom bij het tweede jaar in, maar lijk nog het meest in paniek van iedereen in de hallen. Rustig ademhalen en goed nadenken, waar moet ik heen? Ik heb gisteren veel te veel informatie in een keer gelezen om nu nog te kunnen herinneren in welke collegezaal ik moet zijn. Het enige wat me te binnen schiet is de naam van de lerares; Ms. Medusa. Als dat niet onheilspellend klinkt dan weet ik het ook niet meer.
Reageer (6)
Medusa. Oh boy.
7 jaar geleden