Proloog
♛
De lente had zijn intrede gedaan met een overvloed aan wilde narcissen en krokussen, mild voorjaarsweer en de belofte op een prachtige zomer. Het bracht die typische geur met zich mee welke werd gekoppeld aan het seizoen van vruchtbaarheid en nieuwe beginnen. Het bracht het verlangen naar mooi weer, naar lange dagen met veel licht, naar ijsco, strand en terrasjes. Bij anderen dan in ieder geval.
Wat het mij bracht was veel werk in de vorm van een vrachtwagen vol Pioenrozen, Hyacinten, Seringen, Anemonen, Asters en Fritillaria’s. Het bracht me pijn in mijn handen van het boeketten samenstellen, pijn in mijn lippen van de gebeitelde, nauwelijks oprechte glimlach en pijn in mijn oren van de constant vrolijke stem van mijn moeder, drie octaven te hoog om ook maar enigszins in de buurt te komen van oprecht.
Want ze was niet vrolijk, ze was boos en bezorgd en constant bezig met mij, wat eigenlijk altijd het geval was. Zie, ze hield van me, onvoorwaardelijk, puur en heel erg veel. Ongelofelijk, ziekelijkmakend, verstikkend veel, tot op het ongezonde af. En alles moest goed zijn met mij, ik moest gelukkig zijn en ik moest genieten van het leven en dat moest ik uitstralen alsof ik de zon was. Maar dat was ik niet en dat deed ik niet, want ik was ongelukkig en werd steeds ongelukkiger door dit onvermijdelijke effect wat mijn moeder en ik op elkaar hadden.
Want als ik niet gelukkig was, dan ging zij er alles aan doen om me dat te maken en dat had een averechts effect, want ik wilde voor mezelf kunnen zorgen, wilde mijn eigen beslissingen maken, mijn eigen fouten. Ik wilde vrienden maken, verliefd worden, dingen ondernemen, maar ook ruzie maken en het verdriet van een gebroken hart kennen en mezelf voor schut zetten om er van te leren. En juist die laatste dingen beangstigden mijn moeder meer dan ze ooit in woorden uit zou kunnen drukken.
Mijn moeder had namelijk zelf fouten gemaakt. Ze werd verliefd op een knappe, rijke jongeman, trouwde zo ongeveer hetzelfde jaar nog, kreeg mij binnen het volgende jaar en mijn vader verliet haar nog voor mijn tweede verjaardag voor een andere vrouw. Het verscheurde haar, brak haar hart en maakte haar op een zekere manier bitter tegenover mannen. Het deed haar nu nog pijn, maar niet zo veel pijn als de gedachte dat ik hetzelfde mee zou kunnen maken. Dus zorgde ze dat ik daar de mogelijkheid niet toe kreeg, zorgde dat ik opgroeide in een beschermende cocon. Een cocon bestaande uit bloemenwinkel “Demeter”, vernoemd naar mijn moeder zelf.
Naast mij was deze winkel hetgeen haar het meeste geluk bracht in deze wereld. Haar passie, haar manier om te kampen met de demonen in haar hoofd, want wie werd er nu niet gelukkig van bloemen. Ze deelde haar geluk met de klanten en deed dit al zolang ik me kon herinneren. Vroeger vond ik het prachtig. Ik hielp haar waar ik kon, leerde alles over iedere bloem en stelde al van jongs af aan de prachtigste boeketten samen. Goed, heel in het begin misschien niet daadwerkelijk prachtig, maar het maakte mijn moeder zelfs al gelukkig wanneer ik twee rozen aan elkaar bond.
Deze winkel was haar trots en al zo lang als ik me kon herinneren werd me verteld dat dit ooit mijn trots zou zijn. Er kwam een dag dat mijn moeder het niet meer aan kon en dan zou de winkel van mij zijn. Ze zou me helpen waar ze kon, dat wel, maar ik zou de eigenares worden. We woonden boven de winkel, dus het was allemaal heel praktisch. Ik kon voor de winkel en voor mijn moeder zorgen en het was allemaal al uitgestippeld, dus ik hoefde ook niet na te denken over wat ik later wilde doen. Ik hoefde niet naar school of een universiteit. Thuis les krijgen was voldoende en ook nog eens mooi meegenomen, want dan werd de mogelijkheid op fouten maken beperkt. Zo wist ze precies met wie ik om ging, kon ze voorkomen dat mij hetzelfde lot bekwam als haar op deze leeftijd.
En het was allemaal te veel voor me. Verstikkend en beangstigend en ik zonk steeds verder weg in deze negatieve spiraal, wilde alsmaar liever uit die cocon breken en wegvliegen. Maar mijn moeder kortwiekte mijn vleugels, telkens weer, bij iedere glimp op een opening in de cocon greep ze me steviger vast en trok me verder terug in de warmte van de veiligheid.
Dus toen de zomer kwam naderde mijn breekpunt, snel en onvermijdelijk. De spanningen liepen hoger op, de sfeer liet te wensen over en de enige rede dat het hele zooitje op gang bleef was omdat het druk was in de winkel, zoals het altijd was in de lente en zomer. Te druk om de gemoederen hoog op te laten lopen. Ik had geen tijd om de bom te laten barsten en was daar misschien diep van binnen ook wel weer blij om. Het laatste wat ik wilde was mijn moeder kwetsen, want ik hield ook van haar en snapte best dat ze het beste met me voor had. De bom moest niet barsten, er moest gewoon verandering komen.
Als het aan mijn moeder lag dan ging dat hem natuurlijk niet worden. Ze zat zo vast in dit patroon, in dit wereldje, ze zou het niet begrijpen als ik haar zou vertellen dat ik iets voor mezelf moest gaan doen. Ze zou zich er tegen verzetten en het in de kiem smoren nog voordat het kon bloeien. Het erge is dat ik het zou laten gebeuren, net als voorgaande keren. Hoe vastberaden ik voortijds ook was, zodra ik met mijn moeder in gesprek was, wist ze me er altijd van te overtuigen dat dit het beste was. Het was een mengeling van schuldgevoel, verantwoordelijkheidsgevoel en zwakte wat me uiteindelijk weer deed blijven. Dus deze keer moest ik een gesprek zien te voorkomen en er was maar een manier waarop dat mogelijk was. Ik moest verdwijnen. Niks geen gesprek, of overleg, of toestemming.
Dus ik belde de enige persoon die me in deze situatie kon helpen, wetende dat hij me ook daadwerkelijk zou helpen. Zie, ik vroeg nooit wat van mijn vader, verwachte niets van hem, zag hem eigenlijk enkel rond mijn verjaardag en verlangde ook geen verdere aandacht. Het maakte dat dit mijn eerste verzoek ooit zou zijn en ik wist gewoon dat hij het niet af zou slaan. En dat deed hij niet. Drukte me op het hart dat het goed zou komen, dat hij het zou regelen en dat ik enkel moest zorgen dat ik wist waar ik aan begon. Ik verzekerde hem dat ik dat wist, had mezelf er van verzekerd dat ik dat wist.
Toen september naderde, kreeg ik te horen dat het rond was. Hij klonk opgewonden, blij, trots zelfs en ik wist niet waarom en dat maakte me ook niet uit, want het was rond en ik kon de cocon verlaten. Na sluitingstijd at ik samen met mijn moeder, een oprechtere glimlach rond mijn lippen dan de afgelopen weken. Voor ik naar mijn kamer vertrok voor de nacht verzekerde ik haar er van dat ik van haar hield, grotendeels omdat dat waar was, een klein beetje om mijn eigen gemoedsrust te sussen.
Het enige wat ze de volgende ochtend op mijn kussen zou vinden was een briefje, wat haar er hopelijk van verzekerde dat ik oké was, dat ik binnenkort contact zou zoeken en dat ze zich geen zorgen om mij moest maken. Dat ik van haar hield. Nogmaals. Nog steeds.
En nu is september daadwerkelijk hier en vind ik mezelf op de stoep van een immense school, waar ik heen ben gereden door mijn vader zijn portier-openenede privé chauffeur, in zijn over de top luxe Cadillac. De smeedijzeren hekken een halve kilometer terug hadden me geïntimideerd, maar hadden me in niets voorbereid op de omgeving waar ik me nu in bevind. Divine High is een en al prestige en heeft me voordat ik door de deuren stap al aan mijn eerste fout geholpen; ik weet totaal niet waar ik aan ben begonnen.
Reageer (5)
Ik heb het hoofdstuk nog niet helemaal gelezen want ik wil gaan slapen, maar je eerste zin is echt heerlijk. Direct een bladwijzer!! Ook je citaat hiervoor was echt leuk en sexy en beloofde veel goeds!
7 jaar geledenzoals de andere al zeggen, je hebt een prachtige schrijfstijl, je hebt geen woord te veel gebruikt
7 jaar geledenje schrijft echt zalig!
7 jaar geledenSuper gaaf
7 jaar geledenTop hoofdstuk!! Ik hou heel erg van je schrijfstijl
7 jaar geleden