Hs 72: Arrie

Ik word wakker van iedereen die op de gang zich klaarmaakt voor het trainen. Vandaag is de wedstrijd tegen die kwijleballen uit Engeland. Ik wek Bryce. "Slaapkop, we moeten gaan trainen!" zeg ik als ik hem zijn bed uitduw. "Volgens mij lag jij net ook nog te slapen," zegt hij als hij duf opstaat. "Daar gaat het nu niet om," zeg ik als ik schone kleding pak en me ga omkleden.

Na een tijdje staan we op het trainingsveld. "Nou, vandaag is de wedstrijd tegen Engeland dus..." begint Mark een mooie speech. "Ja, ja. We weten het, doe goed je best, winnen, blablabla. Kunnen we nu beginnen?" vraagt Mem voordat Mark zijn zin af heeft. "Ja," zegt Mark beduusd. We beginnen met trainen. "Hey, ik heb er eigenlijk de tijd nog niet voor gehad maar ik wou je vragen hoe je de film vond," zegt Bryce als hij naast me komt rennen met de warming-up. "De film was echt geweldig, we moeten vaker iets met zijn tweeën gaan doen, misschien kunnen we dan ook Claude, Mem, Caleb en Kyky meevragen," antwoord ik blij. "Jij bent wel in een goed humeur," merkt hij op. "Heb gewoon goed geslapen, is normaal moeilijk met dit team kuch Mem kuch," antwoord ik lachend. "Vooral als ze Aquarius heeft gedronken," zegt Bryce lachend. Dan stoppen we met rennen en gaan we overpasen. "Misschien kunnen we na de wedstrijd met z'n allen naar de stad," stel ik voor. "Wie is met zijn allen?" vraagt Bryce. "Wij twee, Kyky en Caleb, Mem en Claude," antwoord ik. "Goed idee," zegt hij. Ik loop naar hem toe en trek hem eerst mee naar Kyky en Caleb die naast het veld aan het praten zijn. "Hebben jullie zin om vanavond mee te gaan naar de stad?" vraag ik hyper. "Welke sukkels gaan er nog mee?" vraagt Caleb waardoor Kyky hem een zachte por geeft met haar elleboog. "Als jullie meegaan wij vieren en we willen Mem en Claude nog meevragen," antwoord ik. "Vier sukkels, dat word lachen," zegt Caleb. "Sure, ik ga mee," zegt Kyky. "Oké, na de wedstrijd hier verzamelen!" roep ik als ik Bryce meetrek naar Claude en Mem die een wedstrijdje doen wie het hardst kan schieten om ieder hun eigen ego te verdedigen. "Hey, kunnen jullie effetjes stoppen met Mark te bekogelen en hierheen komen?!?" roep ik naar Mem en Claude. Ze schieten beiden nog een keer en komen dan. "Wat is er?" vraagt Claude. "Inderdaad, waarom moeten we stoppen met zien dat ik beter ben dan Claude?" vraagt Mem. Claude kijkt haar aan met zo'n echt-niet-ik-ben-beter blik en dan houden ze hun mond. "We wouden vragen of jullie na de wedstrijd meegaan naar de stad," zegt Bryce. "Wie gaat verder mee?" vraagt Mem. "Wij, Kyky en Caleb," antwoord ik. "Mij best," zegt Mem. "Dan kom ik ook wel, anders ben ik ook maar zo loner," zegt Claude. "En dan kun je je ego zeker aan niemand laten zien," lacht Mem als ze hem een duw geeft.

Na nog een tijdje trainen roept coach Travis ons allemaal bij elkaar om naar de wedstrijd te gaan. "Claude, Bryce, jullie mogen mee als zogenaamde managers," zegt coach Travis. "Maar dat zijn we niet!" roept Claude verontwaardigt. "Wil je mee of niet?" vraagt coach Travis. Claude houd verder zijn mond en laat coach Travis praten. "Ik wil dat jullie je uiterste best doen want als jullie verliezen dan kunnen jullie het vergeten, reken niet te veel op een overwinning want dat maakt de nederlaag zwaarder, succes," zegt hij als een zogenaamd bemoedigende speech. Ik kijk Bryce aan. "Lekker bemoedigend," zeg ik sarcastisch als we instappen. "Ja, echt," zegt hij als we op onze plaatsen gaan zitten. Helaas moeten we die slijmerige Edgar nogmaals zien.

We staan op het veld ons op te warmen als Edgar naar Mem toeloopt. "Dit word leuk," mompel ik naar Bryce als ik naar Edgar knik. "Mem, nu ga ik erachter komen hoe goed je kan voetballen," zegt Edgar met een knipoog. "Back off, je bent nu de vijand," zegt ze gewelddadig. "Dus je gaat een schot op me afvuren?" vraagt Edgar. "Misschien wel ja," zegt Mem. "Ik ben aanvaller dat zou helemaal geen nut hebben," zegt Edgar lachend. "Jawel, als jij gewond raakt en het veld af moet hoef ik jij kwijleballige gezicht niet meer te zien, doei!" zegt Mem blij. Ik moet lachen. Dat is nou gewoon typisch Mem. Dan begint de wedstrijd.

Na de eerste helft staat het Engelse team voor en tot Mems grote spijt kan Edgar nog voetballen. "We kunnen nog winnen..." begint Mark weer maar Mem kapt hem weer af, of ze is in een heel slecht humeur of haar haat voor speeches (van andere mensen) komt weer naar boven. "Mark, we weten het! We kunnen winnen, we staan niet ver achter, doe je best, blabla..." zegt ze als ze naar Claude toeloopt. "Zo kun je het ook zeggen," hoor ik Mark mompelen. Ik loop naar Bryce toe en ga naast hem zitten op de bank. "Ik verheug me nu al op na de wedstrijd!" zeg ik blij. "Hoezo dat?" vraagt Gazel. "Wij hebben altijd zo'n beschermengel of zo dat we belangrijke wedstrijden winnen en daarna naar de stad!" zeg ik opgewonden. "Maar jullie hebben een heleboel wedstrijden tegen Alius verloren, waren die dan onbelangrijk?" vraagt hij. "Ik mocht je toen nog niet en het ging niet echt om een wereldtitel dus, nee, niet echt," zeg ik lachend als de wedstrijd weer verder gaat.