VIII

Oliver keek op toen hij het geluid op het raam hoorde.
'Oliver wil jij de uil ontvangen?' riep Olivers vriend, met wie hij nu al een tijdje samenwoonde.
'Ja ja, ik ga al.' geeuwde Oliver. Hij baande zich een weg tussen alle boeken en verhuisdozen door naar het raam. Oliver keek verbaasd. De brief was voor hem bedoeld en hij kende dit handschrift maar al te goed!

Lieve Oliver,

Wat ben je ook een idioot. De laatste negen brieven die je hebt geschreven waren lief, romantisch en geweldig om te lezen. Denk je nou echt dat nu je samenwoont je echt het recht hebt om te stoppen met het schrijven van die lieve brieven?!

Liefs,
Een boze Percival Weasley.

Oliver draaide zich om. Zijn vriend was erbij komen staan en keek hem vragend aan.
'En?' Oliver keek verbaasd.
'Hoe bedoel je en?' Zijn vriend sloeg een dramatische zucht.
'En denk je echt dat je het recht hebt om te stoppen met het schrijven van de lieve brieven?' Oliver keek verbaasd naar het papier en toen naar Percy's gezicht. Percy probeerde met man en macht serieus te blijven kijken. Precies op dat moment bedacht Oliver zich dat hij wel het recht had om te stoppen met het schrijven van brieven naar deze man, maar dat hij er zoveel van genoot dat hij eigenlijk niet wilde stoppen. Een klein knikje van Percy's hoofd maakte duidelijk dat hij nog op een antwoord wachtte. 'Ja een boze Percival Weasley dat recht heb ik. Maar eigenlijk wil ik helemaal niet stoppen.' Percy's gespeelde frons verdween en hij begon te lachen. Toen stapte hij op Oliver af en Oliver hield hem niet tegen toen Percy hem probeerde te kussen.