VI

Oliver trok zijn capuchon verder over zijn hoofd. Het Quidditch seizoen was al weer een maand bezig en Oliver werd overal herkent op straat. De grijze winterdagen hadden plaatsgemaakt voor een warme lente. Overal leek kleur te ontstaan op de straten om Oliver heen. Onrustig stond Oliver voor een cafe te wachten. Hij wist dat hij paranoïde reageerde, niemand zou hem herkennen, hier midden in muggle Londen toch durfde Oliver de gok niet te wagen.
‘Uhm sorry mag ik erlangs?’ Oliver keek op van zijn voeten.
‘Percy? Percy Weasley?’ Hij herkende de man die voor hem stond direct. Het rode haar en de hemelsblauwe ogen waren onmiskenbaar Percival Weasley. ‘Oliver? Lang niet gezien. Hoe gaat het?’ Oliver twijfelde of hij antwoord zou geven op die vraag. Het leek niet alsof Percy in een gesprek wilde raken. Hij maakte een onzekere en gehaaste indruk op Oliver. Het was raar, zo kende Oliver zijn vroegere beste vriend niet.
‘Is er wat Percy?’ Percy lachte verontschuldigend.
‘Sorry, ik had hier met iemand afgesproken.’ Het gezicht van Percy kleurde langzaam rood.
‘Met een mooie dame?’ geinde Oliver met een overdreven wenkbrauwwiebel.
‘Ik weet het niet.’ Gaf een knalrode Percy toe.
‘Hè?!’ reageerde Oliver verbaasd.
‘Hoe kan je dat nou niet weten?’
‘Ik ken de briefschrijver niet.’ Toen viel Oliver’s mond open.
‘Boekenlezer. Jij?’

Percy’s ogen werden groot.
‘Ben jij de Briefschrijver?’ Oliver was verbaasd. Percy, Percy was de Boekenlezer. Oliver wist niet of hij beschaamd zou moeten zijn of hem zou moeten kussen. Natuurlijk had Oliver gehoopt op een knappe man, maar Oliver wist bijna zeker dat Percy niet zo over hem dacht. Een klein knikje van Percy’s hoofd maakte Oliver duidelijk dat hij nog op een antwoord wachtte. ‘Uhm ja. Ja, ik ben de Briefschrijver.’