Hoofdstuk 3.2

9 januari 2917

Bij onze intreden voelde ik hoe de cameralenzen op ons inzoomden. Ik wist dat de pers aanwezig zou zijn en dat maakte het er voor mij niet makkelijker op. Ik toverde een glimlach op mijn gezicht en probeerde zo zelfverzekerd mogelijk over te komen. Ik hief mijn kin op en rechte mijn rug.
De arm van Colby was erg aanwezig en zorgde voor enige rust. Hopelijk merkte hij niet op hoe stevig ik hem vasthield.
In de zaal was het een drukte van jewelste, heel wat rijke en bekende mensen uit Aquacity waren aanwezig. Maar dat niet alleen, er waren ook veel bezoekers uit andere steden.
Met onze armen in elkaar gehaakt liepen we door de mensenmassa heen, die zich aan weerzijden terugtrok om een gangpad voor ons vrij te maken.
Heel wat nieuwsgierige gezichten keken onze richting uit. Sommigen waren bedenkelijk, anderen leken te stralen en vriendelijk naar ons te glimlachen, maar je had er ook een paar die nogal verveeld leken, alsof op dit moment graag ergens anders geweest wilden zijn.
Ik wende mijn blik af van alle starende gezichten, die me alleen maar zenuwachtiger maakten en richtte mijn blik in de plaats daarvan op wat zich voor me bevond.
Op het einde van de doorgang, gemaakt door mensen, stond de troon van mijn vader. Toen ik hem daar zo zag zitten verscheen er spontaan een glimlach op mijn gezicht. Als je mijn vader naast alle andere aanwezigen zou plaatsen, zou je zien hoe hard hij straalde. Hij keek trots naar mij met een glimlach op zijn gezicht en ik kon op dat moment goed begrijpen waarom mijn moeder voor deze man was gevallen. Hoewel er al enkele rimpeltjes in zijn gezicht verschenen waren en er enkele grijze haren in zijn bruine baard, bezat hij nog steeds die vurige wilskracht van een jonge man.
Mijn blik gleed van mijn vader naar de lege troon naast hem waar mijn moeder aanwezig geweest moest zijn, maar die nu leeg was. Ik kon het koude metaal van het medaillon tegen mijn hart voelen drukken en op die manier wist ik me te herpakken.
In mijn ooghoeken keek ik vlug even naar Colby, zijn gezicht leek plots erg somber te staan. Ik volgde zijn blik en zag toen dat er aan de andere kant van mijn vader nog een lege stoel stond. Het drong tot me door dat zijn vader daar had moeten zitten.
Vragen rezen bij me op. Waarom was zijn vader hier niet? Had hij hier eigenlijk niet samen met zijn zoon naar toe moeten komen? Plots voelde ik me erg stom. Waarom was dit niet eerder tot me door gedrongen.
Toen ik nog een blik op hem wierp leek hij zichzelf herstelt te hebben, want hij glimlachte weer. Ik voelde een steek van medeleven. Ik besloot dat als ik de kans zou hebben, er met hem over zou praten.
Onze wandeling kwam ten einde en we kwamen aan voor de troon van mijn vader. Colby liet mijn hand los en maakte een diepe buiging, terwijl hij glimlachte naar mijn vader. Deze knikte vriendelijk terug en ik kon iets van amusement in zijn ogen zien blinken. Na Colby maakte ik een reverence, terwijl ik de blik van mijn vader vast bleef houden. Hij keek me trots aan en knikte toen ook kort naar me. Ik volgde Colby naar de twee stoelen die rechts van mijn vader stonden en nam plaats. Mijn vader stond op van zijn troon en sprak vervolgens het volk toe.
Ik kon me niet echt focussen op wat hij zei, in de plaats daarvan keek ik de zaal rond. Aan de rechterkant stond een lange tafel bedekt met heerlijke hapjes en gerechten, waar we straks zouden kunnen eten.
Maar het grootste deel van de kamer stond leeg, deze zou gebruikt worden om te dansen. Ik wende mijn blik er vlug van af. Alleen de gedachte dat ik daar straks alleen met Colby zou moeten dansen, zorgde voor nog meer stress dan ik al had.
Plots voelde ik iets warms mijn hand raken, geschrokken keek ik die kant op en zag toen dat het Colby was. Hij knipoogde naar me en dat deed me blozen. Hij hield mijn hand nu erg nonchalant vast en het zag ernaar uit dat hij deze ook niet vlug zou loslaten. Ik hoorde een zoemend geluid en wist dat de camera’s op ons inzoomden, dus focuste ik me vlug op wat mijn vader zei.
‘…en daarom is deze dag zo belangrijk. Mijn dochter is op een punt gekomen waarop ze volwassen is en zich van nu af aan in dienst zal plaatsen van het volk. En om dit te vieren organiseerde het hof een uitgebreid diner.
Ik nodig jullie allen daarom met veel plezier uit aan tafel en dan kan het feest nu echt van start gaan.’
Een oorverdovend applaus steeg op uit de menigte. Colby en ik lieten elkaars hand los en klapten uitbundig mee. We stonden beiden op en volgden mijn vader naar te eettafel, net zoals alle anderen.
Ik voelde hoe ik me langzaam begon te ontspannen. De geur van al het lekkers deed me watertanden en de achtergrondmuziek die afkomstig was van het kleine orkest in de hoek, zorgde voor een gezellige sfeer.
Ik nam plaats aan de rechterkant van mijn vader en Colby aan de andere kant. Mijn blik dwaalde naar hem af en schonk me een vlugge glimlach, ik forceerde een grimast op mijn gezicht. Ik had gehoopt dat we naast elkaar zouden kunnen zitten, omdat ik graag met hem had willen praten.
Gelukkig werd ik al gauw afgeleid door andere mensen die me bestookten met vragen. Je moet maar eens proberen heel beleeft te eten en daarbij nog eens de vragen van anderen te beantwoorden.
Enkelen van hen werkten voor de pers en anderen waren gewoon nieuwsgierig. Zo vroegen ze hoe ik me voelde of ik er klaar voor was, wat ik van de prins vond en hoe ik me hier had op voorbereid.
De vragen leken maar te komen en ik probeerde ze allemaal zo goed mogelijk te beantwoorden, terwijl ik mijn antwoorden zo goed mogelijk afwoog voor ik ze uitsprak. In mijn ooghoeken zag ik dat ook Colby het druk had.
Na een eindje was ik de tijd uit het oog verloren, het bleef maar duren tot mijn vader tegen zijn glas aan tikte en hiermee een vrouw van middelbare leeftijd midden in haar vraag afkapte.
Mijn vader stond recht en vroeg om de mensen hun aandacht. Iedereen werd terug stil en rustig. Alle ogen waren op mijn vader gericht en ik wist wat er komen zou.
De zenuwen die even onder de oppervlakte waren verdwenen, kwam nu weer boven drijven.
‘Hopelijk hebben jullie kunnen genieten van het feestmaal, met dank aan de keuken’, zei mijn vader, terwijl hij naar de dienstmeiden en jongens knikte. Tussen hen zag ik de twee zussen, Oola en Kasabi stralen. Ik glimlachte tevreden naar hen.
‘Maar nu zullen prins Colby en mijn dochter Siéra het bal openen’, mijn vader draaide zich lichtjes naar me toe. Ik voelde hoe mijn handen klam werden en mijn hart in mijn keel klopte. Hij keek me strak aan en gaf toen een kort en bemoedigend knikje.
Colby was opgestaan en liep naar mij toe.
‘Juffrouw, zou u me de eer willen geven om u te leiden doorheen de eerste dans?’ vroeg het zachtjes zodat alleen ik het zou verstaan. Hij stak zijn hand naar me uit. Ik glimlachte nerveus en nam zijn hand vast.
‘Ik geeft je graag die eer’, zei ik even zachtjes terug en hij grinnikte zachtjes.