Hs 3

We moeten allemaal naar een lokaal om onze Aliusrots te krijgen. We zijn in teams opgedeeld en blijkbaar krijgt dus een deel de Aliusrots verwerkt in het trainingspak en het andere deel aan een ketting. Ik sta naast Xavier. Na tien minuutjes wachten zijn we eindelijk aan de beurt. Hij legt eerst aan Xavier uit hoe hij hem in zijn trainingspak kan doen. Ik wacht geduldig. "Arianne, het spijt me maar je bent nog te jong," zegt Vader. "Wat?!? Ik ben al bijna twaalf, volgende maand word ik twaalf en je... Grrr..." Ik loop boos weg. Oneerlijk dat ik niet mee mag doen.

Ik loop terug naar de kamer van mij en Xavier waar Xavier een zwarte bal heeft. "Moet je zien," zegt hij. Hij heeft zijn tenue al aan, waarschijnlijk met Aliusrots. Ik kijk naar hem en daarna weer naar de bal. Dan schiet hij hem door het raam, met een enorme kracht. Ik kijk de bal ongelovig na. Dan klinkt Vaders stem door de luidsprekers.

"Jullie hebben allemaal een team gekregen, het is de bedoeling dat je zoveel mogelijk met je eigen team omgaat, niet met anderen. Je eet samen, je voetbalt samen, brengen samen vrije tijd door enzovoort.
Nu een lijstje met de aanvoerders van elk team. Gemini Storm: Jordan Greenway. Epsilon: Dave Quagmire. Prominence: Claude Beacons. Diamond Dust: Bryce Whitinggale. En als laatste Genisis: Xavier Foster.
Er is ook een volgorde van teams die het sterkst zijn en het zwakste. Genisis is de sterkte, daarna op een lijn Diamond Dust en Prominence, daarna Epsilon en het zwakste team is Gemini Storm.
Daarnaast​ moet je een Aliusnaam verzinnen. Eentje die je gebruikt tijdens wedstrijden en trainingen. En als laatste waar de rest van ons is ingedeeld..."

Ik luister al niet meer. Waarschijnlijk word onze belofte om samen te blijven dan uiteindelijk toch verbroken. Ik ga naar de groepschat en stuur iedereen een appje via Whatsapp. 'NOODGEVAL NU NAAR DE KAMER VAN MIJ EN XAVIER!!!!!!!!' Dat tik ik en dan verstuur ik het.

Even later staat dus iedereen voor mijn deur. Elke aanvoerder is hier binnen. Plus mij... "Wat vinden jullie van de teams? We blijven toch wel samen? We houden onze belofte, toch?" Ik kijk ze allemaal vragend aan. "Ik wil niet de slechte vriend zijn of zo maar ik denk niet dat dat de bedoeling is," zegt Dave. "Ik ben eruit!" roept Xavier dan. "Waaruit?" vraag ik hem. "Welke Aliusnaam ik ga gebruiken, het word Xene," zegt hij. "De mijne Dvalin," voegt Dave erachteraan. "Dan word de mijne Torch," zegt Claude met een grijns. "Noem mij dan maar Gazel," zegt Bryce. "Ik Janus," voegt Jordan er als laatste aan toe. "Ik blijf gewoon Arianne," mompel ik. "Gazel, nu klink en lijk je niet alleen op een meisje nu heb je ook nog eens een meisjesnaam," zegt Claude plagend. "Heel leuk, fakkel," plaagt Bryce. "Maar Dave, we moeten vrienden blijven," reageer ik een beetje laat. "We moeten met onze teams optrekken," zegt Dave. "Ja, maar wij zijn toch een team en trouwens, ik heb geen team," protesteer ik. "Ons team is hierbij uit elkaar gehaald," zegt Xavier. "Ja, maar..." probeer ik nog voordat iedereen wegloopt.

Ik lig op mijn bed. Waarom ik? In het weeshuis hadden we het best wel goed. Ik kijk om me heen, in het begin leek dit perfect, met mijn vrienden naar Alius, naar Vader. "Kom je ook eten of ga je alvast slapen?" vraagt Xavier. "Ik kom al," zeg ik als ik meeloop.

Ik ga alleen aan een tafel zitten waarna er nog een stuk of tien kinderen bij komen zitten die bijna allemaal onder de tien jaar oud zijn. Er is een meisje ongeveer even oud als mij maar ze is het zusje van iemand uit Epsilon dus nogal afstandig. Ik kijk om me heen en zie Xavier zitten. Hij heeft het kennelijk heel gezellig met zijn nieuwe beste vrienden. Ik voel een traan over mijn wang rollen. Niet alleen omdat Xavier mij vergeet, of zo lijkt het, maar ook omdat ons vriendengroepje verpest is. "Gaat het?" vraagt Annabel. Ze is acht jaar oud en altijd heel erg sociaal. "Ja, hoor. Maak je maar geen zorgen. Hoe vind jij Aliusrots?" vraag ik haar. "We mogen niet meevoetballen en dat mocht in het andere thuis wel dus hier is het veel stommer," zegt ze. "Ik begrijp je wel maar we hebben ten minste elkaar nog, toch?" zeg ik. Ik wil niet dat zo'n klein meisje zich druk maakt over zoiets. "Ja, al mijn vrienden zijn hier maar ik moet gaan, doei!" roept ze als een paar kinderen weglopen. Ik kijk haar achterna. Ik wou dat ik zo blij kon zijn.

Even later lig ik weer op mijn kamer. Ik kijk op mijn telefoon. Ik scrol door de foto's heen die ik samen met Jordan, Dave, Bryce, Claude en Xavier heb gemaakt. Dan komt Xavier binnen. "Wat doe je?" vraagt hij. Ik antwoord niet dus kom hij kijken. "Die foto's zijn verleden tijd," zegt hij. "Nee! We hadden elkaar beloofd vrienden te blijven, wat er ook gebeurde!" schreeuw ik met tranen in mijn ogen van woede. "Dan is die belofte bij deze verbroken," zegt Xavier nors. Ik herken hem niet meer terug. "Waar is die Xavier die alles voor zijn vrienden zou doen?!? Waar is die Xavier die niemand in de steek laat? Die zich aan zijn beloftes houd?" zeg ik. Met iedere zin worden mijn woorden minder verstaanbaar door het snikken. "Die Xavier is er niet meer, nu is het Xene," zegt hij als hij weer wegloopt. Ik barst in huilen uit. Alius heeft alles en iedereen in zo'n korte tijd veranderd...