Hs 4

Na een half uur komen ze eindelijk aangelopen. "JONGENS!!! TORI!!!" roep ik naar buiten. Ze kijken op. Dan komen ze richting het restaurantje gelopen en gaan naar binnen. "Je zei dat Eric half gekidnapt was, hij zit hier gewoon te eten!" zegt Kevin. "Wacht maar..." zeg ik als Sue terugkomt vanuit de keuken. "Liefje, ik heb nog wat noedels!" roept ze als ze Eric een kom noedels voorzet. "Nee, dank je, ik heb genoeg gegeten," probeert Eric maar Die blijft doorzeuren. "De kidnapper..." mompel ik. "Wauw, Eric, je hebt een aanbidder," zegt Scotty grijnzend. "Ik was even je heel eventjes vergeten..." zeg ik. "Gaan jullie nou nog iets bestellen?" vraagt Sue. "We zouden Eric graag terugwillen, we hebben hem nodig voor ons team," zegt Mark. "Niet voor de bruiloft, toch schatje?" zegt Sue. "Wat nou als we een potje voetballen, wie wint mag Eric meenemen," zeg ik als laatste hoop. "Oké," zegt ze tot mijn grootste verbazing.

Een momentje later staan we op een voetbalveld. Sue had dus kennelijk al de voetbalteam en het lijken me allemaal truttige meisjes. De zon gaat langzaamaan onder. "Ik moet gaan..." mompel ik tegen Mark. "Waarom?" vraagt hij. "Ik moet nog iemand bellen en heb geen telefoon. Ik ga heel even naar een telefooncel, doeidoei," zeg ik als ik wegren.

Ik ren eerst een stukje de stad in en daarna haak ik af. Richting het bos. Ik vind het erg tegen iedereen te moeten liegen, ik moet hierover zelfs tegen Scotty liegen maar ik kan er niks aan doen.

Ik ben bij de rand van het bos en kijk om me heen. Ik weet dat ze in de buurt zijn. "Waarom verstoppen jullie je?" vraag ik als ik mijn neus in de lucht steek. Allen de wolven... Dan komen er een paar wolven het bos uitgelopen. Na een paar passen verandert de grootste en meest grijze in een mens. "Hallo!" zeg ik blij als de andere ook veranderen. Jep, dit is mijn roedel. Mijn roedel weerwolven. Ik begroet ze allemaal. "Waarom kom je moet gewoon mee het bos in?" vraagt een van de jongste uit de roedel. Ze het Arie en is nog maar negen jaar oud. "Omdat ik op mijn broertje moet passen en nu ook vrienden bij Raimon heb, maar ik beloof langs te blijven komen," zeg ik lachend. Nadat Scotty en ik onze ouders verloren heb ik deze roedel gevonden en kwam ik erachter dat dit de stam van mijn vader is... En tja... Het was al die tijd de bedoeling dat ik alfa werd en daardoor moet ik dus trouwen met een wolf uit de roedel. Maar hun voelen meer als familie dan als iemand waar je mee gaat trouwen. Waarom hun voelen als familie maar het eigenlijk niet zijn, hier het verhaal van 15 jaar geleden.

De leider van de roedel was neergeschoten door jagers. Een jacht was opgezet. Maar omdat normaal het oudste kind van de alfa word aangesteld als nieuwe leider was er geen leider meer, de alfa had nog geen kinderen. Dus gingen ze op zoek naar een nieuwe alfa. Mijn vader was nog een Omega (een alleenstaande wolf) en kwam per toeval deze roedel tegen. Hij vocht zich een weg om alfa te worden. Toen werd hij neergeschoten door een jager en mijn moeder verliet mij en Scotty. De roedel koos mij dus als nieuwe alfa. Ook ik was tot toen een Omega. Nu moet ik dus trouwen met iemand uit de roedel...

Ik loop naar mijn beste vriend uit de roedel, Jason. Hij heeft een bruine huid en donkerbruine ogen en haren. Zijn haren zijn kort en hij is een paar centimeter groter dan mij. "Hey," zeg ik als ik naast hem ga zitten een paar volwassenen uit de roedel zijn een vuurtje aan het maken. "Ik moet over een uur weer terug, dan is de wedstrijd afgelopen maar tot dan..." zeg ik. Het is moeilijk om een normaal leven te leiden en een roedel moet leiden. "Het is niet erg," zegt hij als hij een hand op mijn schouder legt. Hij is echt mijn allerbeste vriend en we hebben elkaar belooft bij elkaar te blijven. En we hebben elkaar ook al verteld dat we niks voor elkaar voelen. Alleen vriendschap, ik zie hem ook een beetje als grote broer. "Je maakt je zorgen om de roedel, of niet soms?" vraagt hij als ik uit mijn gedachten opschrik. "Ze zijn nu veel meer aan het jagen en ik kan niet veel komen," antwoord ik. "We houden onszelf wel in leven," antwoord hij. "Ja, weet ik... Zullen we maar gewoon een stukje gaan rennen?" vraag ik als ik opspring en verander in een sneeuwwitte wolf met helderblauwe ogen. Ik loop naar de oudste van de roedel en geef door dat ik en Jason gaan rennen. Hij knikt en dan vertrekken we.

We moesten na tien minuten alweer terug omdat we jagers tegenkwamen. Ik ben nog nooit zo bezorgd geweest... Als er iets met mijn roedel gebeurd vergeef ik het mezelf nooit...