Hs 12 / derde deel van het boek...

Ik loop alleen door het park als ik iets voel trillen in mijn rugzak. Ik heb besloten om het 'magische boek' maar mee te nemen en nu trilt het. Ik kijk even of niemand meekijkt en ga dan op een bankje zitten.

Als al je angsten weg zijn kun je overwinnen. Maar denk maar niet dat dit makkelijk is. Wie wilt winnen moet de uitdaging aangaan.

"Alweer zo'n stukje dat niks betekent," mompel ik als ik met Google translate alles heb vertaald. Het gaat steeds makkelijker. Dan zie ik iemand langs lopen die ik maar al te goed herken. Mark Evans. Eens kijken of hij het begrijpt. "MARK!!! MARK!!!" roep ik als ik op hem af ren. Als ik naast Mark sta schrijf ik de vertaling snel onder de originele tekst. "Snap jij dit?" vraag ik hem. "Cool, is dat je magische boek?!?" roept Mark alleen maar. Ik sla mijn hand tegen mijn hoofd. Dan rukt het boek zich los en laat zich op Marks hoofd vallen voordat het naar mij terug komt gevlogen. Ik lig helemaal in een deuk. "Sorry, hij heeft nogal een eigen wil," zeg ik als Mark over zijn hoofd wrijft. Ik laat hem de tekst nog eens zien. "Je moet niet meer bang zijn en een uitdaging winnen..." herhaalt hij de tekst. "Daar was ik ook al achter," zeg ik als ik met mijn ogen rol en het boek dicht sla als ik iemand aan zie komen.

Als diegene dichterbij komt zie ik dat het Axel is. "Wat doen jullie twee hier?" vraagt hij. "Praten," zeg ik als Mark roept: "trainen!" Ik zucht. We hebben niet eens een voetbal. "De waarheid deze keer," zegt Axel. Ik doe mijn mond open maar er komt geen geluid uit. "Boekenclub..." probeer ik nog als ik mijn boek een klein beetje omhoog houd. Axel geeft een vragende blik op het boek. "Mark en een boekenclub? De waarheid, nogmaals," zegt hij. Dus begin ik, voor de zoveelste keer, de waarheid uit te leggen. Inclusief wie het allemaal al weet.

Als ik uitverteld ben kijkt Axel me met grote ogen aan. "Wauw... Dat is nogal een... verhaal," zegt Axel als hij van mij naar het boek naar Mark en terug kijkt. Ik doe mijn haar voor mijn oren weg en laat mijn rode oor zien, daarna ook de blauwe plekken op mijn arm. "Wat doen jullie hier?" vraagt Nathan s hij aan komt gerend. Hij kijkt naar het boek dan naar Axel en weer terug. "Wauw... Heb jij vanochtend spraakwater gedronken of zo?" vraagt Nathan. "Nee, iedereen dramt vandaag gewoon door," zeg ik koppig. "Dan moet je misschien met een iets beter excuus dan een boekenclub komen," zegt Axel als hij zucht. Nathan zucht ook. "Tja... Trainen werkte ook niet!" roept Mark ertussendoor. "Ach, ja. Misschien dat een van jullie dit stukje tekst begrijpt," zeg ik tegen Axel en Nathan als ik het ze laat zien.

Na een tijdje nadenken, wat voor Mark kennelijk veel moeite kostte, hebben we nog steeds geen antwoord. "Kunnen we naar huis gaan? Ik ben nogal moe," zeg ik als ik Nathan aankijk. Hij knikt. "Doei," zegt hij als hij naar de andere zwaait. Ik zwaai ook en dan lopen we naar Nathans huis.

Nadat ik en Nathan hebben gegeten gaan we naar boven. We kleden ons om en lopen naar de logeerkamer. "Ik wil niet..." zeg ik als ik de deken over me heen trek. Nathan maakt een klein lampje aan en het grote licht uit. Hij komt naast me liggen en slaat een arm om me heen. "Ik zorg ervoor dat er niks kan gebeuren​," zegt hij als hij een arm om me heen slaat. Ik nestel me tegen hem aan. Zo val ik gerust in slaap.

De volgende ochtend word ik eerder wakker dan Nathan. Ik wil hem niet wekken dus blijf ik maar rustig liggen en dan valt het in... Geen nachtmerrie. Ik schiet overeind. "Wa-i-er?" vraagt Nathan duf. "Ik heb geen nachtmerrie gehad," zeg ik blij. "Dat is fijn," zegt Nathan. Ik laat me blij terug achterover vallen. Zou het dan nu eindelijk voorbij zijn. Nathan slaat een arm om me heen. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder. "Zou het dan nu eindelijk voorbij zijn?" vraag ik me hardop af. "Ik weet het niet, was je vanachter bang om te gaan slapen?" vraagt hij. "Nee, hoezo?" vraag ik. "Dat boek zei toch dat je je angsten moest overwinnen alleen..." hij stopt midden in de zin en ik snap meteen wat hij bedoeld. "Het stuk over de uitdaging zit je dwars, of niet soms?" vraag ik hem. Hij knikt. "Mij ook," geef ik eerlijk toe. Dan ga ik rechtop zitten. "Maar dan nog, we moeten naar het clubhuis, jij gaat meedoen aan het Football Frontier," zeg ik blij als ik hem omhoog trek. Ik kijk heel even in zijn ogen en geef hem dan een snelle kus op zijn wang. "Kom we willen niet te laat komen!" roep ik als ik naar de badkamer ren om me aan te kleden.