Don't Forget Me

Daar stond ze dan, moederziel alleen met tranen in haar ooit felgroene ogen. Nu hadden ze hun glans verloren, enkel een doffe, grijzige kleur wist de iris te vullen. Wallen hadden zich genesteld rond de ogen en trillende benen lieten haar hele lichaam daveren. Ze was bang, wist niet wat er komen zou. Tien dagen geleden had ze daar ook gestaan. Op hetzelfde tijdstip, in dezelfde houding. Een hand rustte op haar buik. Hopend dat ze wat zou voelen, staarde ze voor zich uit, ook al wist ze wel dat ze nog niets zou voelen. Niets. Het kleine vruchtje in haar buik was nog levenloos en zo zou het voor altijd blijven. Ze was niet van plan het kindje ooit de kans te geven om op te groeien. De zon zou nooit opkomen voor haar ongeboren kindje. Nooit. Ze kon het gewoonweg niet. Het idee van een kinderwagen, babyflesjes en luiers was te overweldigend. Mensen zouden haar nastaren, uitlachen en vernederen. Vreemden zouden meteen een oordeel vellen, ze zou al haar zelfvertrouwen kwijtraken. Om maar te zwijgen over haar familie, ze zouden het nooit kunnen accepteren. Daar was ze zeker van. Ze zou de mislukkeling worden van de familie. Het jonge, naïeve meisje zonder enige toekomst.

Exact tien dagen geleden had ze beslist dat ze deze zwangerschap niet uit kon dragen. Hoe zeer het haar ook speet, dit was niet hoe haar toekomst eruit zou gaan zien. Het moest weg, zo snel mogelijk. De busreis was snel verlopen en reeds na een klein kwartiertje had ze voor een groot, grijs gebouw gestaan. ‘Abortuscentrum Dr. Willy Peers’, had de voorgevel geluid. Met volle moed was ze het gebouw binnen gegaan, om vervolgens langs de receptie te gaan. Een vriendelijk vrouw had haar begroet met een glimlach. Grijze haren hadden het gerimpelde gezicht omsloten, wat de vrouw er nog ouder had doen laten uitzien. “Ben je hier voor inlichtingen?” Anabelle had haar hoofd lichtjes heen en weer laten gaan. “Ik heb geen inlichtingen nodig, mijn besluit staat vast.” De vrouw had haar met waterige ogen aangekeken. “Wat is je naam, liefje?” Even was er niets meer te horen. Niets. Alsof de tijd even stilstond en niemand de stilte durfde te verbreken. “Anabelle”, had het uiteindelijke antwoord geweest. De vrouw had wachtend blijven staan, alsof ze nog een antwoord verwachtte. “Gewoon Anabelle.” Niets meer en niets minder.

Een medisch onderzoek had gevolgd en details werden besproken. De dokter had verteld over alle mogelijkheden, bijwerkingen, voordelen en nadelen. Anabelle had enkel geluisterd. Af en toe had ze een antwoord gegeven op een vraag, maar nooit had ze gesproken in volle zinnen. Enkel woorden. Koude, ijzige woorden. Twee uur later had ze alweer buiten gestaan, rillend van de gure wind die langs haar wang streek. Anabelle had een afspraak gemaakt voor later op de week. Vijf dagen bedenktijd na de eerste consultatie was verplicht volgens de Belgische wet. Ook de methode stond vast. Er zou een zuigcurettage uitgevoerd worden. Het zou maar vijf minuten duren en er was honderd procent slagingskans. Anabelle zou wel tot acht weken lang bloedverlies hebben, maar ze wilde zeker zijn. Het moest weg, voor altijd, het mocht niet mislukken. De pijn zou ze er wel bijnemen. Met plezier.

En nu stond ze daar. Klaar om het gebouw voor een tweede keer te betreden. Klaar om het ongeboren kindje uit haar leven te bannen. Een grote, opluchtende zucht volgde en zachtjes zette ze enkele stappen vooruit. Eenmaal binnen kreeg Anabelle een formulier toegeschoven. Het enige wat ze moest doen was er een handtekening onder zetten. Enkel een handtekening, meer was er niet nodig om het kleine wezentje in haar lichaam te vermoorden. Zonder enige emotie op haar gezicht, gaf Anabelle het formulier weer aan de vrouw. Het was de vrouw die er tien dagen geleden ook was. De vrouw met grijze haren en diepe rimpels in het gezicht. Ook nu glimlachte ze. “Mag ik de reden weten?”, vroeg ze zachtjes. Anabelle wendde haar hoofd af. “Ik ben stom geweest.” Zoute druppels wisten hun weg naar buiten te vinden, maar werden snel weer weggeveegd. Anabelle moest sterk zijn, voor zichzelf en voor de buitenwereld.

De abortus zelf verliep snel. Een dokter kwam, deed waar hij het best in was en verdween weer. Vier uur later mocht Anabelle het centrum eindelijk verlaten. Zo wist de dokter zeker dat de ingreep niet mislukt was. Het was weg, voor altijd.

Pijn.

Vermoeid, verslagen en uitgeput kwam Anabelle uit bed gestrompeld. Haar lakens waren besmeurd met bloed, even was ze vergeten wat de gevolgen van een abortus waren. Met een snelle beweging zwaaide ze haar dekbed weer over het bed, zodat ze er niet meer mee geconfronteerd zou worden. Haar lange, blonde haren stak ze rommelig op en vol verdriet ging ze voor de grote spiegel staan. De spiegel die haar kamer een dromerig effect gaf. Altijd had ze al een grote spiegel willen hebben en wanneer ze deze voor haar zeventiende verjaardag gekregen had, hadden haar ogen gestraald als nooit tevoren. Starend stond ze daar, haar lichaam in zichzelf opnemend. Wallen sierden haar ondertussen weer felgroene ogen en voorzichtig streek ze langs haar gezicht, om zo een losgekomen haarlok goed te steken. Haar roze nachtjapon was veel te groot, er was ruimte voor twee. Ruimte voor Anabelle en een opgezwollen buik. Ruimte voor een kindje. “Nee, stop!” Gillend sloeg ze met al haar kracht op het weerspiegelende oppervlak, wetend dat ze de tijd niet kon terugdraaien. Het was gebeurd, er zou geen kindje meer komen. Nu niet, nooit niet. Met dat besef kwam er een klein, glimmend pareltje haar ooghoek uitgerold en in een opwelling liep ze naar haar bed. Anabelle nam het hoofdkussen onder de lakens vandaan en ging weer voor de spiegel staan. Zonder haar ogen van de spiegel af te wenden, schoof ze het kussen onder haar nachtjapon. Zachtjes wreef ze over haar buik en glimlachend keek ze naar haar zwangere spiegelbeeld. Het zag er mooi uit, zo puur en eerlijk. Zo onwerkelijk. Het was bedrog, een pijnlijke illusie. Met een gebroken hart besefte Anabelle dat ze een grote vergissing had begaan. Het hoofdkussen haalde ze trillend onder haar nachtjapon vandaan om het vervolgens de kamer door de gooien. Een beeldje viel en hijgend keek ze naar de scherven die de grond bedekten. Panisch begon ze de scherven bijeen te zoeken, waarna ze haar wijsvinger sneed. Zuchtend bekeek ze de pijnlijke snee. Bloed belemmerde haar zicht en voorzichtig stak ze de vinger in haar mond. Een vleugje zout en de smaak van ijzer kwam haar smaakpapillen tegemoet. Totale stilte. Trillend stond Anabelle recht. Ze nam het hoofdkussen weer in haar armen, waarna ze terugkeerde naar de spiegel. Haar ogen stonden droevig, alsof de zon nooit meer op zou komen. Zelfs niet voor Anabelle.

Huilend liet ze zich neervallen op de grond, het hoofdkussen in haar armen geklemd.

“Het spijt me zo.”