Scene 1, act 2: the list

Drie weken later was het eindelijk zo ver: de rollenverdeling was bekend. Tenminste, dat las Lukas in de mail die hij had gekregen van de juryleden. Het verbaasde Lukas enigszins dat hij een mail had gekregen, want hij had verwacht dat ze die mail alleen zouden sturen naar mensen die echt daadwerkelijk een rol hadden gekregen. Desalniettemin had hij geen hoop gekregen. Waarschijnlijk stuurden ze die mail naar iedereen die auditie had gedaan.
Lukas smeerde zijn brood voor het ontbijt terwijl zijn kat Farao op zijn schoot sprong voor wat aandacht.
‘Hey Toet,’ zei Lukas tegen de kat die hem kopjes begon te geven. Farao spinde zachtjes. Toet was de bijnaam van Farao en die bijnaam kwam natuurlijk van Toetachamon, een farao uit het oude Egypte, ‘wat denk jij: geven ze me een kans?’ Farao gaf hem een bemoedigend kopje en Lukas aaide hem even achter zijn oren. Vervolgens focuste hij weer op zijn brood en werd het weer stil in de keuken. Misschien had hij toch een beetje hoop gekregen.

Lukas woonde niet ver van de school af. Het was maximaal zes minuten fietsen en vandaag was hij extra vroeg vertrokken. Het was idioot en stompzinnig dat hij uberhaupt hoop had gekregen door dat stomme mailtje, maar diep in zijn hart zou hij het echt geweldig vinden als ze hem alsnog de rol van Wouter zouden geven. Ookal had hij dan wel mega veel tekst.
‘Lukas!’ riep Mirthe toen en ze snelde naar hem toe, ‘heb jij ook de mail gekregen over de rollenverdeling?’ Lukas knikte enthousiast, hoewel hij ook doodsbenauwd was.
‘Ja, i-i-ik ben e—echt best wel zenuwachtig,’ grijnste hij nerveus en Mirthe lachte. Ze trok haar beste vriend mee richting het hoofdgebouw.
‘Laten we meteen gaan kijken!’ Mirthe had ook auditie gedaan voor de rol van Sanne, wat de tegenspeler van Wouter zou zijn. Lukas vond Mirthe echt de perfecte Sanne, want ze had de perfecte blonde krullen en de vriendelijke uitstraling. Ja, als Mirthe niet Sanne was geworden, zou Lukas zijn schoen opeten. Daar durfte hij wel om te wedden.
Het prikbord stond achter in de aula en al een hele groep leerlingen had zich om het bord gevestigd. Daar zou de lijst immers hangen en hij wierp Mirthe een verwachtingsvolle blik toe. Ze duwden een paar mensen aan de kant om bij de lijst te komen en Lukas’ blik viel bijna gelijk op de naam van Sanne, waar inderdaad Mirthe’s naam achter stond. Hij wierp haar een glimlach van oor tot oor toe en Mirthe staarde hem met grote ogen aan. Echter kon hij haar nog niet feliciteren, want hij wilde eerst kijken of hij een rol had gekregen. Vlug draaide hij zich weer haar het bord toe en zijn blik viel op Wouters naam. Zijn hart sprong op en hij merkte hoe zijn ogen groot werden, want niet alleen zijn naam stond achter Wouters naam, maar ook Williams naam. Daarachter stond “Tweede auditie”. Maar zijn naam stond er wel! Zijn mond was opengevallen en hij staarde alleen maar naar het bord. Vaag merkte hij hoe hij werd omhelst door Mirthe.
‘We hebben de hoofdrollen!’ schreeuwde ze zowat in zijn oor, maar voor Lukas klonk het heel ver weg. Het enige wat hij kon doen was staren naar zijn eigen naam. Hoe had hij in hemelsnaam deze rol bijna weten te bemachtigen terwijl zijn auditie zo vreselijk ging? Oke, er moest nog een herauditie plaatsvinden blijkbaar, maar als hij die wel goed deed en nog veel meer zou oefenen, dan zou het hem misschien nog lukken ook.
‘W-w-wat hebben z-z-ze in hemelsnaam be-be-be-bedacht om mij zo’n k-kans te geven?’ vroeg hij aan Mirthe, maar die omhelste hem nog steeds stevig. Maar hij was vastberaden deze kans aan te grijpen en die William te verslaan tijdens de tweede auditie. Nu zou niets hem nog tegenhouden. Helemaal niets. Hij kon William prima aan, want toneelspelen was zijn passie en dit was zijn laatste jaar, dus zijn laatste kans.