Hs71: Mem

'Moest dat duel nu echt, Claude?' Vraag ik, als ik me naar hem toedraai. Hij kijkt me onschuldig aan en glimlacht. 'Het spijt me. Maar ik kon je toch niet met die Edgar achterlaten? Of dans je liever met hem, dan met mij?'
'Ik dans liever gewoon helemaal níét. Wat dacht je daarvan?' Hij grijnst en gaat dan op zijn rug liggen. 'Dus je bent helemaal niet boos?' Ik haal mijn schouders op en leg mijn handen onder mijn kussen langs. 'Nee. Waarom zou ik? Je probeerde me alleen maar te redden van die gestoorde ridder zonder wit paard.' Claude lacht zacht en ik til mijn hoofd een beetje op. 'Het is toch zo? Ik dans veel liever met jou, dan met Edgar.'
'Gelukkig maar. Stel je voor, zeg. Daarbij zou je toch met niemand liever willen dansen dan met mij?' Ik moet moeite doen om niet meteen met mijn ogen te rollen en gewoon mee te spelen. 'Nee. Helemaal niet. Het enige probleem is dat je niet kunt dansen.'
'Nee, jij kunt dansen,' zegt hij sarcastisch en ik kijk hem beledigd aan. Hoewel ik weet dat hij gelijk heeft. Want ik kan ook echt helemaal niet dansen. Edgars tenen moeten wel blauw zijn. Maar dat ging misschien ook wel een beetje expres... Ik grinnik zacht en kijk dan weer naar Claude. 'Misschien is het juist maar beter dat wij niet gedanst hebben. Anders had iedereen ons zien worstelen met onze eigen danskunsten.' Claude lacht en slaat een arm om mijn schouder heen. 'Weet je eigenlijk wel hoe blij ik ben dat ik mee mocht naar dit eiland?' Ik schud mijn hoofd en kijk hem nieuwsgierig aan. 'Hoe blij was je dan?' Hij zwaait met zijn armen door de lucht en grijnst. 'Heel blij.' Ik glimlach en ga dan op mijn rug liggen. 'Ik ben ook blij dat je mee mocht.'
'Maar?'
Ik kijk hem even aan en haal mijn schouders op. 'Maar ik had het ook wel leuk gevonden, als Shawn mee kon komen. Dan was ik samen met jullie allebei geweest en dat lijkt me ook wel heel leuk.' Ik ga rechtop zitten en staar de lucht in. 'Weet je hoeveel superleuke dingen we dan zouden kunnen doen?'
'Nee? Geen idee. Wat zouden we dan kunnen doen?' Ik bijt op mijn lip en ga weer liggen. 'De plannen waren nog niet helemaal uitgewerkt.' Hij grijnst en gaapt dan. 'Ah,' ik wrijf de plukjes bovenop zijn hoofd naar achteren en grinnik. 'Ben je moe?' Hij knikt en wrijft in zijn ogen. 'Hallo. Dat hele gebeuren met die Engelse kwal was zeer vermoeiend, hoor. En dat heb ik allemaal gedaan voor jou.' Dit keer kan ik het niet laten om met mijn ogen te rollen en hem zacht tegen de matras aan te duwen. 'En ik zei toch al dat ik dat heel lief vind?'
'Jaja.' We grijnzen en geven elkaar dan een knuffel. 'Waarom hebben wij altijd de behoefte om elkaar te knuffelen?' Vraag ik lachend en Claude haalt zijn schouders op. 'Weet ik veel. Omdat we gewoon ontzettend aardig zijn tegen elkaar, of zo?'
'Dat sowieso.' Ik laat hem weer los. 'Ik vind het fijn dat je mee bent gekomen naar Liocott.' Ook al vond ik dat eerst niet, maar dat hoeft hij niet te weten, vind ik. 'Wij gaan op dit eiland vast nog een hele hoop meemaken.'
'Dat denk ik ook. Het wordt vast superleuk hier!' Hij laat me los. 'Nou... Welterusten, dan.'

Ik word de volgende ochtend vroeg wakker. Het is nog heel rustig. Iedereen slaapt nog. Claude ook. Ik pak stilletjes mijn telefoon van er nachtkastje af en zet hem aan. Ik zie meteen dat iemand me ontelbaar vaak heeft gebeld. Shawn.
Er verschijnt direct een glimlach op mijn gezicht. Ik ben nog geen drie dagen weg, of Shawn heeft al zijn beltegoed waarschijnlijk al opgemaakt om mij te spreken.
Ik weet niet of Shawn al wakker is, maar ik kan het niet laten om hem toch gewoon eens te bellen.
'Neem op. Neem op. Neem op,' mompel ik zo zacht mogelijk, om Claude niet wakker te maken. Opeens hoor ik wat geritsel aan de andere kant en hoor ik de stem, die ik nu graag wil horen.
'Goedemorgen.' Ik grijns meteen. Shawn is nog steeds doodmoe, dat hoor je duidelijk aan zijn stem. Maar ik ben toch blij om hem te horen. 'Hey, Shawn,' fluister ik.
'Mem?' Het lijkt wel alsof hij meteen klaarwakker is. 'Weet je hoe vaak ik je gebeld heb?' Ik trek mijn neus iets omhoog en zet mijn kiezen op elkaar. 'In ieder geval heel vaak.' Ik hoor hem zacht lachen. 'Ja. Echt heel vaak. Maar ik vind het wel fijn dat jij me nu belt, hoor,' hij stopt even met praten. 'Hoewel het ook wel iets later had gemogen.'
'Sorry.'
'Het geeft niets. Maar hoe is het nu eigenlijk daar?' Ik ga rechtop zitten en trek mijn benen naar me toe. 'Wil je dat echt weten? Het is nu namelijk al een lang verhaal.' Shawn gniffelt zacht. 'Vertel maar gewoon.' Ik glimlach en begin te vertellen. Vanaf het vliegtuig en Hurley, tot en met het gala en het duel van Edgar en Claude. Niet dat er verder nog heel veel van verhaal tussen zit.
Shawn lacht. 'Meen je dat serieus? Hebben Claude en die Edgar echt een voetbalwedstrijdje gespeeld, om te bepalen wie er met jou mocht dansen? Jij had toch ook gewoon een helft met Claude en een helft met Edgar kunnen dansen.'
'Dat was misschien een oplossing geweest. Maar ik had echt geen zin om dat hele feest te dansen. Ik haat dansen,' grinnik zacht, waarna er wat geluid op de gang klinkt. Eerst gaat er een deur open en dan gaat er weer een deur dicht. 'Het is tijd om te voetballen!' Dat was Mark. Sowieso. Ik hoor hem de trappen afrennen en kijk teleurgesteld naar beneden. 'Ik denk dat ik maar eens op moet staan. Mark is wakker en de training begint zometeen.' Ik zucht diep. Ik wil helemaal nog niet ophangen. Maar het zal wel moeten.
Shawn lacht zacht. 'Niet zo droevig. We spreken elkaar snel weer. Dat beloof ik je. Daarbij denk ik dat we elkaar ook weer snel zullen zien,' zegt hij en ik kijk meteen een stuk vrolijker. 'Ik hoop het maar. Hoe gaat het eigenlijk met je blessure? Doet het nog veel pijn?'
'Nee. Niet echt. Dat komt wel goed. Concentreer jij je liever op je training.' Ik zucht weer diep en laat mijn schouders hangen. 'Jaja. Ik spreek je nog wel, hè?'
'Natuurlijk. Doei, Mem.'
'Doei, Shawn.' Ik hang op en leg mijn telefoon weer terug op het kastje, waarna ik naar Claude kijk. Ik grinnik zacht, als ik zie dat Claude net met een deel van zijn lijf op het bed hangt en de rest ernaast. Ik duw zacht een beetje tegen hem aan en hij springt geschrokken op. Waarna hij dan ook meteen weer met zijn deken van het bed afvalt. Ik kruip snel naar de rand en kijk naar beneden. 'Gaat het?' Claude ligt half kreupel op de grond en kreunt.
Ik zucht hoofdschuddend en kniel naast hem neer. 'Kom op. Opstaan, jij.' Ik pak zijn arm vast en trek hem omhoog. Hij wrijft moeizaam over zijn hoofd en gaapt. 'Ik ken echt wel betere manieren om wakker te worden, dan deze.'
'Dat geloof ik graag. Maar nu moet je je gaan aankleden.' Claude fronst zijn wenkbrauwen en kijkt me scheef aan. 'Waarom? Ik heb toch geen training?'
'Precies!' Ik glimlach en trek aan mijn eigen shirt. 'Ík heb training. En jij gaat met me mee, want ik heb geen zin om me te vervelen.'
'Nee. Natuurlijk niet,' grijnst hij sarcastisch. 'Jij, als grooste diva van dit gehele eiland, mag je echt niet vervelen.'