Hs 6: Aria

Ik ben met Nathan naar de supermarkt gereden en nu lopen we naar binnen. "Wat heb je nodig?" vraagt Nathan. "Chips, cola en hagelslag," antwoord ik. "Oké," zegt hij als we naar de afdeling van de cola lopen. Het is een grote winkel met belachelijke hoge schappen. Zelfs Jack komt waarschijnlijk niet bij een van de hoogste schappen. Daarom staan er overal kleine laddertjes of opstapjes.

We zijn al een tijdje doelloos aan het rondlopen als we de chips zien. En die wat ik nodig heb ligt bovenin. Ik kijk om me heen. "Nee, hè," mompel ik. "Wat is er?" vraagt Nathan. "Ik moet die paprika chips daarboven hebben maar er is geen opstapje of ladder meer vrij," zeg ik als ik om me heen kijk. Nathan kijkt ook en zakt dan door zijn hurken. "Kom op mijn nek zitten, dan kom je er waarschijnlijk wel bij," zegt hij. Ik aarzel even maar na nog eens om me heen te hebben gekeken, en besef dat er echt geen andere keus is, doe ik het toch. Ik ga op zijn nek zitten en hij komt moeizaam omhoog. Ik kan er net bij en als ik ze heb ga ik net te ver naar achter hangen waardoor we met zijn tweeën achterover vallen. "Auw..." zeg ik als we opstaan. "Gaat het?" vraagt Nathan bezorgd als hij me omhoog helpt. "Uuhm... Ja, en met jou?" zeg ik als ik rood word. Hij heeft mijn hand namelijk nog steeds vast van toen hij me omhoog hielp. "Het gaat wel," zegt hij. Dan laat hij mijn hand los. "Sorry," mompelt hij. "Waarvoor? Een enorme blunder? Geeft niet, overkomt me zo vaak," lach ik. Nathan moet gelukkig ook lachen en dan gaan we snel de rest van spullen zoeken.

Als we de rest van de spullen hebben lopen we weer naar buiten. "Even deze spullen bij mij thuis droppen en dan kunnen we naar de training," zeg ik als ik achterop de fiets ga zitten.

We zijn bij mij thuis en ik maak de deur open met mijn sleutel. Ik leg alles in de gang neer en maak de deur weer dicht. "Toen je me meevroeg op date had ik geen supermarkt in gedachten," zeg ik lachend. "Wie wel?" vraag Nathan, voor diegene die het niet doorhebben retorisch. Ik lach en ga weer achterop zitten. "Volgende halte, Raimon Jr. High," zegt Nathan als we vertrekken.

We komen aan op Raimon en ik spring van de fiets af. "Bedankt voor de lift!!!" roep ik Nathan achterna als hij naar de fietsenstalling loopt. Ik loop direct door naar het voetbalveld. "Hey, jongens, hoe gaat het?" vraag ik vrolijk. "Is het waar?" vraagt Kevin boos. Waarom doet hij zo boos? "Is wat waar?" vraag ik dus maar. "Nou dat die Talia van de wedstrijd tegen Royal je tweelingzus is," zegt Kevin, nog steeds boos. Ik heb volgens mij wat gemist want Axel staat bij het team met het Raimon tenue. "Ik weet het niet, ik had vroeger inderdaad een tweelingzus maar we hebben elkaar niet meer gezien na het ongeluk van onze ouders, ze heette ook Talia," zeg ik terwijl er een traan over mijn wang loopt. "Wat is er aan de hand?" vraagt Nathan als hij erbij gaat staan. "Die meid van Royal blijkt haar tweelingzus te zijn," zegt Kevin, hij klinkt nog steeds boos. "Die Talia Sharp?" vraagt Nathan. Zowat iedereen knikt. Dus begin ik uit te leggen.

"Onze ouders gingen aan avond op stap, het was hun trouwdag, wij waren bij de oppas, we kregen het nieuws een paar uur na het ongeluk en werden een weeshuis ingestuurd. Talia werd bijna meteen geadopteerd, blijkbaar dus door de familie Sharp en ik door de familie Evans."

Nadat ik mijn hele verhaal had gedaan kijkt iedereen ons verbaasd aan. "Dus jullie zijn geen echte broer en zus?" vraagt Nathan naderhand. "Dat lijkt toch ook niet zo!" zeggen ik en Mark tegelijk waarna we moeten lachen. "Ik geloof je niet, misschien spioneer je wel voor Royal," zegt Kevin. Een jongen lijkt te schrikken. Hij is dun en lang, heeft blauw stekelhaar en ik ken zijn naam niet. "Ooh, ja! Aria, dit is Bobby. Je hebt best veel gemist op die zieke dag van je," zegt Mark. Voor iedereen die het niet doorhad. Door de klap van de bal ben ik een dag thuisgebleven door de koppijn. "Hoi Bobby," zeg ik. "Hoi, dus jij bent de tweelingzus van Talia," zegt hij. "Ja, ken je haar?" vraag ik direct. "Wie? Ik? Welnee," zegt hij lachend. Hij moest eens weten hoe slecht hij kon liegen. "Is het erg als ik even met Bobby alleen praat, je weet wel, hem even leren kennen en zo," vraag ik aan Mark. "Tuurlijk, de rest kom mee trainen!" roept hij blij.

Als we alleen zijn begin ik direct met praten. "Jij bent hier zeker de spion van Royal, je weet zelf waarschijnlijk niet hoe slecht je kan liegen en ik zag je schrikken," sis ik. "Maar hoe?" stamelt hij. "Ik beloof niks te zeggen als jij iets over Talia vertelt," zeg ik hoopvol. "Ze zit net pas bij het voetbalteam maar je ziet dat ze ve heeft getraind, ze is nu redelijk boos op Jude van wat hij heeft gedaan onder de wedstrijd, meer weet ik ook niet, ik kan je alleen deze klassenfoto geven," zegt hij als hij een foto uit zijn zak haalt. Ik herken hem en Talia meteen. Ze hebben het schooluniform van Royal aan... Ondanks dat ben ik hem zo dankbaar. "B-Bedankt," stotter ik als ik de foto in mijn tas duw. "Echt, heel erg bedankt," mompel ik nogmaals als ik het veld opren.