12. Untill I look at my hands and feel sad

Ik besefte me één ding. Cayden keek me niet aan, ze keek weg. Ze was nu bij het tankstation. Ze deed vaag. Al deze dingen konden maar één ding betekenen:

Ze had gebruikt

Mijn hoofd begon opeens als een gek te bonken. Ik drukte mijn handen tegen mijn hoofd. Evan sloeg bezorgd een arm om mijn schouders."Gaat het" Ik schudde mijn hoofd. En drukte mijn voorhoofd tussen mijn knieën. Na even zo te hebben gezeten, en heel gecontroleerd adem te halen, ging het wel weer. Langzaam liepen we naar huis. Ik opende de deur en liep de trap op. Mijn ouders waren nog niet thuis. Ik liet me op bed ploffen, en trok moeizaam mijn kleren uit. Ik trok mijn bandshirt over mijn hoofd en de deken over me heen. Ik begon leeg voor me uit te staren. Naar het plafond en de muren om me heen. Ik weet niet, hoelang ik zo gelegen heb. Ik weet alleen dat tijd langzaam ging, en dat ik heel lang voor me uit heb gestaard. En al die tijd dacht ik maar aan één ding: Was Cayden dan toch niet anders, dan al die anderen? Ik weigerde dat te geloven. Ik weet niet hoelang het duurde voordat ik eindelijk in een diepe, onrustige slaap viel, die veel te lang leek te duren.