Een oude bekende

Maardag 27/2
Vandaag u's een grote dag. We hebben een nieuw lid van buiten mogen verwelkomen in onze groep. Al had ik gehoopt onder andere omstandigheden... Lisse, had samen met haar ouders een vliegtuigje gehuurd en is naaf het eiland gekomen om ons te zoeken. Het vliegtuig werd uit de lucht gegrepen door een spinosaurus. Lisse is de enige overlevende. Het betekent dat we een extra persoon hebben om mee te strijden, maar tevens een extra mond om te voeden. Ik heb ook het heugelijke nieuws, dat Robbe en Robin al verder staan met het kweken van eetbare planten. Misschien moeten we dan nooit meer om jacht...
Dagboekfragment Marianne
Real life
Ik open de motorkap en begin al het roest weg te wrijven. Nu we een nieuwe weg in kunnen slaan, en meer voorraden naar het kamp kunnen brengen, moeten we minder op jacht. De deur van de werkplaats wordt geopend door Lisse, Hey, groet ze mij, kun je hulp gebruiken? Natuurlijk antwoord ik, ik ben blij dat de groep niet te hard is voor haar, ik merk dat ze iedere dag beter met de dood van haar ouders om gaat. Kun je even de motor starten?,vraag ik aan haar. Natuurlijk, antwoord ze. Terwijl de motor start, loeit de sirene. Iets is in ons terrein binnen gekomen. Wat is dat?, vraagt Lisse aan mij. Iets niet goed, antwoord ik grimmig, kom mee. En ik sleur haar aan haar arm naar de grote zaal. Broeders en zusters, begint Jelle, de velociraptors zijn binnen gedrongen binnen onze omheiningen. Helena, breng verslag uit. Helena haar passen zijn snel en haar stem schalt door de zaal, blijkbaar zijn onze omheiningen niet haag genoeg, de Raptors zijn in een boom geklommen en zo over de omheining gesprongen. Het team moet zich klaarmaken voor een gevecht. Meesters van de wapens, neem jullie wapens en vecht tot er geen taptoe meer op ons terrein is. De rest moet naar de schuilkelders. Hup hup hup, ik kijk mijn vriendinnen na en ren naar het wapendepot. Daar neem ik een boog, werpmessen en een zwaard. Ik ben geen zwaardmeester, maar ik moet mij ook nog kunnen verdedigen als een raptor te dicht is om te schieten. Gastjes, zegt Jelle ik reken op jullie. Na het afscheid stap ik naar buiten en staan we oog in oog met Raptors.
27/2 avond
Het is al een paar uur nadat de krijgers naar buiten zijn gegaan, ik hoop dat ze gezond en wel terug keren. Ik kan niet mijn enige vriendin van voor het eiland verliezen. En daarbij heb ik mijzelf beloofd om haar terug te vinden en terug naar huis te keren. Mijn zussen zullen nu al weten dat het vliegtuig dat we hebben gehuurd vermist is. Ze kunnen wel voor zichzelf zorgen. Ik miet slapen. Morgen zie ik wel wat de dag brengt.
Dagboekfragment Lisse

Wanneer ik mijn eerste raptor heb gedood, overvalt een donkere schaduw mij en pint een zwaar gewicht mijn armen tegen de grond. Een warme bries snuffelt aan mijn nek, en dan zie ik een bek vol tanden opengaan, die langzaam naar beneden gaat. Ik ruik de stank van de dood. Het laatste zandkorreltje van mijn zandloper des levens is naar de andere kant gevallen. Ik voel de tanden al in mijn nek prikken. Is dit het einde?!