Scene 1, act 1: prologue

‘Hallo, mijn naam is L-L-L-Lukas Verhoef en ik doe au-ditie voor de rol van Wouter.’ Lukas kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Als zijn auditie nu al zo begon, had hij meteen een slechte indruk gemaakt. Maar hij moest kalm blijven. Wouter was immers de hoofdrol en hij wilde persé die rol krijgen. Hij wilde bewijzen dat hij dat kon. Ook zonder te stotteren.
‘Nou, oke Lukas. Zet hem op! Niet te zenuwachtig zijn he!’ zei een van de leraren die achter het tafeltje zaten. Lukas had van de juryleden alleen mevrouw de Groot voor maatschappijleer. De rest kende hij niet, wat hem nerveus maakte. Hij had nu al een slechte indruk gemaakt. Hij besloot maar gewoon te glimlachen en te beginnen aan zijn auditie. Als hij het niet zou doen, zou hij sowieso geen rol krijgen.
‘Voor mijn auditie heb ik zelf een monoloog geschreven. Ik hoop dat jullie dat kunnen waarderen,’ zei Lukas snel en hij keek op naar zijn publiek, wat nu uit drie juryleden bestond.
‘Ik werk bij de bakker op de hoek en bij die bakker op de hoek komt elke zaterdag een Turks meisje aan de kassa. Zij koopt nooit een brood, maar gaat altijd voor de kaasstengels. Zes stuks om precies te zijn,’ vertelde Lukas en hij begon een trots gevoel te krijgen. Het ging best wel goed! Hij had nog niet gestotterd, ‘Deze eet zij niet zelf op, maar geeft ze aan haar broertjes en zusjes. Laats vroeg ik haar waarom zij er geen een voor haarzelf koopt en ze vertelde mij d-d-d-d-d,’ Nee! Het ging juist zo goed! Oke, vanaf nu mocht hij echt geen fouten meer maken. ‘d-d-d-dat ze die k-k-k-k-k-kaasssst-engelsss niet wil eten, omdat ze het haar bbbbroertjes en sss-zusjes meer gunde. O-o-ook geeft ze elke week fooi, gewoon omdat ze ons zo’n fijne bakker vindt. I-ik wwwweet,’ Mijn hemel, dit kon ook niet erger, he? Misschien moest hij maar gewoon stoppen. Heel veel kan er nu toch ook niet meer uitkomen. Hij merkte hoe zijn wangen begonnen te gloeien, ‘niet waarom, maar het lijkt me echt een s-schat van een meid.’ Lukas wierp een blik op de grond. Het was nog helemaal niet afgelopen, maar het was vast beter zo. Het kon tenminste alleen nog maar slechter worden.
De leraren applaudiseerden kort en Lukas werd nu wel gedwongen om op te kijken. Ze keken niet echt heel blij.
‘Je weet dat de rol van Wouter veel tekst heeft, he?’ vroeg een man die nogal bezorgd keek en Lukas knikte lichtjes met zijn hoofd.
‘Als ik iets h-h-heel goed leer, d-d-dan stotter ik niet,’ zei hij zachtjes en hij voelde zijn wangen rood worden.
‘Stotter je ook in de klas dan?’ vroeg de vrouw die hem ook succes had gewenst en Lukas knikte weer lichtjes. Zijn wangen werden nog roder.
‘Maar niet alleen in de klas. Eigenlijk altijd wel. Behalve als ik mijn tekst goed leer.’
Twee minuten later stond Lukas weer op de gang en hij balde zijn vuisten. Soms had hij zo’n hekel aan zijn gestotter! Hoe kon hij zich zo ooit bewijzen? Dat is toch totaal niet eerlijk? Lukas snuifde en liep toen met een gebogen hoofd naar de kantine. Rot audities.