Hs 68: Mem

Ik lig moe naast Claude. Deze dag was echt gewoon hartstikke stom! Het liefst had ik nu wel tientallen scheldwoorden geroepen. Maar dat doe ik niet. Zo beschaafd ben ik dan ook wel weer. Maar goed, ik heb afscheid moeten nemen van Shawn. En ik kon hem nauwelijks een knuffel geven. Gewoon, omdat het te vreemd over zou komen voor de anderen, - aangezien ze niet weten dat we iets hebben en ik sowieso niet wil dat Claude erachter komt. Dat zou nog wel eens voor problemen kunnen zorgen.
'Wat is er allemaal aan de hand?' Claude kijkt me bezorgd aan en kruipt voorzichtig iets meer naar me toe. 'Je bent normaal nooit zo. Op het vliegveld was je ook al zo anders dan normaal. Zo geforceerd vrolijk.' Hij legt behoedzaam een hand op mijn rug en ik glimlach naar hem. 'Er is niet echt iets. Dus maak je maar geen zorgen. Ik ben gewoon een beetje moe. En... Ik mis Shawn toch wel een beetje.'
'Waren jullie zo'n goede vrienden?' Ik knik en ga dan op mijn rug liggen. Claude volgt mijn voorbeeld en kijkt me dan weer aan. Zijn ogen zijn goed zichtbaar, ook al is het donker. Het voelt wel vertrouwd om weer alleen met Claude te zijn. Dat is wel zo.
'Het kan ook heel leuk worden hier. En misschien komt Shawn wel terug, als hij hersteld is van zijn blessure,' zegt hij kalm en ik knik, waarna ik moe in mijn ogen wrijf. Claude glimlacht. 'Ga maar slapen. Morgen beginnen de trainingen gewoon voor jullie.' Ik kijk hem dankbaar aan en geef hem een knuffel. 'Welterusten, Claude.' Hij aait voorzichtig over mijn hoofd, alsof ik nog een klein kind ben. 'Welterusten.'

De volgende ochtend word ik gapend wakker. Het duurt even voordat ik door heb, dat we nu op Liocott zijn. En dat ik niet naast Shawn, maar naast Claude lig. Ik zucht zacht en ga op mijn rug liggen, waarna Claude een arm om mijn middel heen legt. Verbaasd draai ik mijn hoofd naar zijn kant, maar hij ligt gewoon nog te slapen. Ik glimlach en leg mijn hoofd dan tegen het zijne aan.
Het wordt langzaam lichter en ik voel dat Claude net zo langzaam wakker wordt. Hij opent nog half in slaap zijn ogen en kijkt me even aan. 'Goedemorgen,' mompelt hij zacht en ik grinnik. 'Goedemorgen. Lekker geslapen?'
'Ja. En jij?'
'Ik ook wel.' Claude haalt voorzichtig zijn arm om mijn middel weg en kijkt naar beneden. 'Sorry.' Ik haal mijn schouders op en ga dan rechtop zitten. 'Het geeft niets.' Dan hoor ik Mark over de gang naar beneden rennen met een paar wijze woorden voor iedereen, die nog niet is opgestaan. 'We gaan voetballen!' Ik schud grijnzend mijn hoofd en sta op. 'Ik ga me wel aankleden, dan mag jij nog wel even blijven liggen, als je wil.' Claude grinnikt en legt zijn handen onder zijn hoofd. 'Dat klinkt als een goed voorstel.' Ik rol lachend met mijn ogen en pluk dan mijn tenue van de stoel, waarna ik de badkamer in ren.
Een paar minuten sta ik weer voor Claude. 'Ik ga trainen. Kom je zo ook kijken, of zo? Misschien mag je wel meedoen,' zeg ik en hij knikt instemmend. 'Oké, is goed. Ik zie je zo wel.' Ik steek mijn duim uit en ren dan mijn kamer uit. Arrie komt net ook haar kamer uitgelopen en pakt mijn arm vast. 'Heb je zo'n zin om te trainen?' Ik schud verbaasd mijn hoofd en Arrie lacht zacht. 'Je hebt opeens gewoon zoveel haast.' Ik maak een Tss-geluidje en loop dan samen met haar naar de training. Coach Travis is er niet. Maar dat is geen reden om niet te trainen. Voor Mark, dan.

Na een tijdje trainen samen met Claude, - die uiteindelijk toch nog uit bed is gekomen - komt Sylvia het veld opgerend. 'Kijk, jongens! We hebben een brief gekregen.' Ze houdt een envelop omhoog en wenkt ons. We gaan om haar heen staan en ik kijk mijn teamgenoten verward aan. Een brief? Nu al? We zijn hier nog geen dag. Dus ik denk niet dat hij van Shawn of Jordan is. Het zou wel leuk zijn.
'Zal ik hem voorlezen?' Vraagt Sylvia en we knikken. Ze haalt een glanzend, wit papiertje uit de envelop. Alhoewel het vel papier er wel iets beter uit ziet dan een gewoon ''papiertje''. Het is niet echt wit, eerder licht zilver. Het ziet er bijna koninklijk uit. Dan kan ik het dus wel vergeten dat dat ding van Shawn of Jordan komt.
Sylvia kucht even en vouwt het papier dan open.
'Geachte spelers en managers van Inazuma Japan.
Wij, de Knights of Queen, organiseren een gala. Zodat we kennis met jullie kunnen maken, voordat we tegenover elkaar staan op het voetbalveld. Het zal vandaag om 20:00 beginnen en eindigen om 23:00. Wees op tijd bij de Engelse tuinen in de Engelse buurt, waar wij jullie zullen ontvangen.
Er wordt ook nog van jullie verwacht, dat jullie er goed uitzien. De jongens zullen een smoking aan moeten. En voor de meisjes geldt dat ze een galajurk aan moeten hebben.
Verder verwachten wij natuurlijk dat jullie je allemaal aan de gedragsregels van de Engelse cultuur houden.
Wij hopen jullie vanavond allemaal te mogen verwelkomen!
De Knights of Queen.'
Sylvia glimlacht en leest de uitnodiging nog eens voor zichzelf. 'Ah, wat leuk, ze-'
Ik ruk de uitnodiging uit Sylvia's handen en laat mijn ogen over het blad glijden. Het staat er gewoon echt. Er staat serieus écht, dat meisjes een jurk aan moeten. Ik hoor Kyky en Arrie grinniken 'Wat hoor ik nu? Moeten álle meisjes een jurk aan?' Kyky kijkt me grijnzend aan. 'Daar hoor jij dan ook bij, Mem.'
Ik trek geërgerd aan mijn haar. 'Waarom ben ik in godsnaam een meisje?!'