Hs 3: Talia

Ik kijk bezorgd naar Aria. Ik weet niet waarom ik op haar schoot... Een ongeluk, denk ik. Dan, helemaal uit het niets, komt ze moeizaam overeind. "De wedstrijd is nog niet afgelopen, en Willy gaat hem niet verpesten!" zegt ze. Een van hun managers haalt haar van het veld af en dan klinkt het fluitje dat de eerste helft is afgelopen. Ik loop naar de bank van Royal en ga in mijn eentje een beetje afgeschermd zitten.

"Gaat het?" hoor ik na een tijdje. Ik kijk op en zie dat Jude naast me staat. "Ik voel me schuldig," zeg ik eerlijk. "Niet doen, het was een ongeluk," zegt hij overtuigd. Ik knik. Ik zou hem graag willen geloven maar... ik weet niet zeker of ik dit per ongeluk deed. "Ik weet het niet," mompel ik dan toch. "Ik ken jou, je zou zoiets nooit expres doen. Geloof mij nou maar," zegt hij en dan moeten we allemaal weer het veld op.

We zijn eventjes aan het voetballen en Raimon ligt helemaal uitgeput op de grond. "Ligt het aan mij of hebben deze mensen geen conditie?" vraag ik spottend aan Jude. "Dat tweede," antwoord hij. Er staat nog maar een iemand overeind en raar genoeg is het een enorm kneusje, Willy. Hij heeft nog niet een keer geprobeerd de bal aan te raken. Ik negeer de commentator en kijk hoe de enige die nog overeind staat hard schreeuwend wegrent. Ik moet mijn lachen inhouden maar zie dan een andere jongen uit het niets verschijnen... Of nee, wacht... Volgens mij stond hij tegen die boom, de snitch! (Snitch=sneaky little b*tch). De commentator schreeuwt nog wat en dan herken ik hem, Axel Blaze!

Na een boel gezeik zijn ze eindelijk klaar en kunnen we beginnen. "Pfff... Hij rent ook al weg," zeg ik als Axel op ons af komt gerend. "Of, nee wacht eens!" roep ik hij langs me rent, ik ren zo snel mogelijk achter hem aan als er een bal over me heen komt vliegen. "Ik wist het!" zeg ik geïrriteerd. Axel springt met de bal omhoog en wil hem weg schoppen, ik probeer hem tegen te houden door zelf omhoog te springen maar het enige resultaat is dat ik samen met de bal en Joseph in het doel beland. "Dat was niet slim," mompel ik voordat Jude naar de middenstip loopt. Hij geeft op, meen je dit nou! Dan sta ik op en loop zonder netjes en zo te doen naar de bus, ik wil hier weg. Er is veel te veel gebeurd in een wedstrijd.

Ik zit in de bus na te denken over wat er net is gebeurd. Waarom doe ik eigenlijk zo sentimenteel over Aria, ik heb haar nooit goed gekend, we hebben nooit een band gehad, we zijn uit elkaar gehaald. Maar als ik zo nadenk dan wil ik Aria alleen maar leren kennen. Dan stopt de bus en gaan de deuren weer open. We lopen naar buiten. Ik hink een klein beetje, toen ik het doel in vloog door Axels (geweldige) schot heb ik mijn enkel bezeerd, waarschijnlijk niks ernstigs. Ik loop door maar na een tijdje begint het echt pijn te doen. Ik probeer de pijn te negeren totdat ik door mijn enkel heen zak en op de grond zit. "Gaat het?" vraagt Jude als hij snel naar me toe komt gelopen. "Ja, gewoon mijn enkel omgezwikt," antwoord ik als ik probeer op te staan. Ik val steeds weer terug. "Wacht, ik vraag iemand of die kan helpen met je naar huis brengen want zo ga je echt niet lopen," zegt Jude als hij weg loopt.

Na een paar minuten, die een paar jaar lijken te zijn, komt Jude terug met een verbanddoos. Joseph loopt achter hem. "Waarom zei je niet gewoon dat je je pijn had gedaan?" vraagt Jude. "Omdat het niks is," antwoord ik als ik mijn schoenen begin los te maken en mijn sok uit doe. "Een kneuzing is niet niks, dat voel je," zegt Joseph. Jude begint er verband omheen te draaien en ik tik ongeduldig met mijn vingers op de grond.

Na een tijdje is Jude klaar en legt hij de verbanddoos weg. "Waarom zei je niet gewoon dat je pijn had?" vraagt, ook, Joseph als hij me helpt opstaan. Ik sta en probeer op mijn pijnlijke (rechter) enkel te leunen. Ik val om en word net op tijd opgevangen door Joseph. "Kun je niet heel even verstandig doen?" vraagt Joseph als ik weer overeind sta. "Sorry," zeg ik. De vraag die Joseph had gesteld is alweer vergeten als Jude terug komt. Zo lopen we, ik ondersteund door de jongens, naar huis.

Het begint donker te worden en we zijn nog steeds pas halverwege! "Als jullie me nou gewoon normaal laten lopen gaat het ook sneller," zeur ik. "Nee," zegt Jude. Ze hebben beiden een arm om mijn rug om me te ondersteunen, ik hoef nauwelijks zelf te lopen. "Ik moet zelf ook nog naar huis dus sneller gaan is geen overbodige luxe," stemt Joseph in. "Pfff... Maar Talia kan echt niet lopen," zegt Jude nadenkend. "Ze kan op mijn rug, dan zijn we sneller," stelt Joseph voor. "Oké, dan," antwoord Jude. Ik laat me maar niet horen en klim zonder tegenstribbelen op Joseph's rug. Ze lopen nu op een veel sneller tempo en we zijn binnen tien minuten thuis.

"Bedankt," zeg ik tegen Joseph als ik van zijn rug stap en door Jude naar binnen word geholpen. Ik zwaai naar Joseph, hij zwaait terug en rent weg.

"Wat heb jij nou weer gedaan?" vraagt mijn (adoptie-) vader als we binnenkomen. "Ik probeerde een bal te stoppen van Blaze en zoals je kan zien heeft dat niet goed uitgepakt," zeg ik. Jude gaat wat te drinken halen en dat geeft mij de kans om proberen zelf te lopen, ik ben immers geen baby meer. Ik stap met mijn rechtervoet (omhoog) en dat gaat goed, dan met mijn linkervoet en ik zak door mijn enkel. Ik lig op de grond als Jude terugkomt. "Wat ben jij aan het doen?" vraagt hij als hij me omhoog helpt. "Ik wil gewoon bewijzen dat ik morgen mee kan naar de training," zeg ik als ik me omhoog trek en het nogmaals doe, en val, en nogmaals val.

Na een tijdje gaat het alweer beter, ik kan weer lopen alhoewel het een beetje mank gaat. "Ik ga morgen mee," zeg ik triomfantelijk als ik mijn, inmiddels koude, thee oppak en in een keer leeg drink. "Als je je verder bezeert is het niet mijn schuld," mompelt Jude als hij wegloopt. Ik hinkel naar mijn bed en ga liggen, ik ben zo moe door vandaag dat ik meteen in slaap val...