Ik heb geen inspi voor een titel of inleiding deze keer ^^

Al zwijgend lopen we zij aan zij verder. Waar zou hij dat bandje vandaan hebben? Zou hij al een neko hebben? Of gehad? Oh alsjeblieft niet, wat als ik die leegte niet kan opvullen?! Ik weet niks van mensen of hoe je een huis-neko moet zijn. Ik stel hem vast teleur! “Euhm Zexion,” begin ik al aarzelend,” van w… wat was dat bandje?” Hij denkt even na en haalt dan een smal leren bandje uit zijn broekzak. “Bedoel je dit soms?”vraagt hij. Ik geef een onzeker knikje. En neem dan het leren riempje over. “Wat is het? Dit is toch veel te klein om een halsband te zijn?!” de verbazing doet mij stem licht overslaan en ik bloos. “Wel ja dat was berekende bluf.” antwoordt hij luchtig. “Eigenlijk is het een armband van een … vriend, ja ik denk dat je hem wel zo kunt noemen.” Waarom heb jij hem dan?”vraag ik nieuwsgierig. “Curiosity killed the cat.” Ik staar hem aan. Hij lacht naar me. “Dat is een zegswijze. Nieuwsgierigheid vermoorde de kat.” Legt hij uit. Ik snap het niet maar dat doe ik bij zoveel van zijn acties niet. Maar ik ben zo opgelucht dat het me niets doet. Hij gaat met zijn hand door mijn haar. “Hey! Niet doen!” roep ik. Hij steekt zijn tong pesterig naar me uit. “Ik heb die armband omdat Demyx een groot leeghoofd is. Van het soort dat in staat zou zijn om zijn eigen hoofd te vergeten moest het niet vastzitten aan zijn lichaam.” Ik knik. “Voor één keer ben ik blij dat hij al zijn rotzooi bij mij vergeet anders had ik waarschijnlijk niks kunnen doen om hem te stoppen,”mompelt Zexion binnensmonds. “Maar als hij ooit nog één van zijn plectrums laat liggen dan vermoord ik hem!” Dat tweede was veel duidelijker en luider dan het eerste waaruit ik opmaakte dat het helemaal niet de bedoeling moet zijn geweest dat ik dat verstond. “Zex, wat had je gedaan als die man me niet had laten gaan?” Hij zucht even diep : “Daar heb ik niet het flauwste idee van. Sorry… Ik handelde naar het eerste dat in me opkwam en dacht niet verder… Maar eigenlijk zijn mensen gemakkelijk om de tuin te leiden. Geef ze iets om naar te kijken en ze zien wat zij denken dat ze horen te zien.” Dat laatste mompelde hij er snel achteraan. Weer leek het mij niet de bedoeling dat ik dat had verstaan maar dat had ik toch. Maar ik besluit er niks van te zeggen.