[1] Back in the shadows

"Why don't you stop doing this?! Why don't you quit that goddamned job?!". Een traan liep over mijn wang, maar ik voelde het niet. Ik hoorde gehuil vanuit de woonkamer, en liep daar met grote passen heen, en zag de veroorzaker van het lawaai; Adam. Ik pakte hem voorzichting uit zijn wiegje en hield hem tegen me aan, mijn tranen drogend aan zijn pyjama. Stephan begon te huilen en te schreeuwen waarom hij niet kon stoppen met zijn baan, en hij rende naar me toe. Hij trok zowat zijn haren uit zijn hoofd van ergernis. Hem zo hulpeloos zien was afschuwelijk. De pijn, het leed en al het verdriet vulden de woonkamer, en Adam begon alleen nog maar harder te huilen. "Why don't you just fuck off?!" schreeuwde Stephan ineens woedend. Mijn hart stond stil. Mijn bloed stopte met stromen, en de allerlaatste traan viel naar beneden. Mijn gezicht was leeg. Ik keek hem aan. Zijn gezicht straalde niets meer uit. Hij keek me kil aan, en ik zag dat hij me diep van binnen hartgrondig haatte. "Don't make me," fluisterde ik bijna onhoorbaar. Maar de woede, de angst en het verdriet die hij onbewust uitstraalde, vernietigden mijn hoop dat hij me niet weg zou sturen. "Stephan... No... Please... Don't kick me out... Don't seperate me from my son! Don't kick me out of here! I'll do whatever you want, I swear!" smeekte ik hem. Hij nam Adam uit mijn verzwakte armen, en legde hem in zijn wiegje. Ik viel op mijn knieën, en greep een van zijn mouwen zwakjes vast. "Don't... Please... Please! I beg you, I beg you! No, please!". Ik was bang. Doodsbang zelfs. "Cairna..." zei hij langzaam en zacht. Ik schreeuwde en huilde als een klein kind, wanhopig en bang. "Get..." Ik smeekte hem, ik huilde steeds harder en sloot mijn ogen. "...the fuck...". De woede die opeens door me heen gierde, deed mijn lichaam overeindspringen, en mijn hand zijn mond bedekken. Het was een worsteling, en hoewel ik zwak was, leek ik genoeg kracht te hebben om zijn vuisten en plotselinge bewegingen op te vangen. Mijn hand op zijn mond verschoof geen milimeter, en ik dacht er niet bij na dat ik hem eigenlijk bijna aan het wurgen was. Opeens voelde ik een stekende pijn door mijn vingers gaan. De pijn verspreidde zich door mijn gehele hand, en ik voelde iets warms en nats over mijn hand naar beneden sijpelen. Onmiddelijk liet ik Stephan los, en schreeuwde het uit van de pijn. Stephan was voorover geklapt en snakte naar adem, wrijvend over zijn zere keel. Ik liet hem mijn scherpe hoektanden zien, en wilde terug gaan bijten. "...out of here." bracht Stephan ineens hijgend uit. Hij pakte me bij beide armen tegelijk vast, en sleurde me mee naar buiten. Hij gaf me 1, 2 klappen, en hij schopte me in mijn buik. Ik hapte naar lucht en keek hem walgend aan, terwijl ik bloed langs mijn gezicht voelde gaan. Hij tilde mijn 16 jarige lijfje ruw op, en gooide me over zijn schouder, terwijl hij naar de brug aan het einde van de straat liep. Ik schreeuwde, gilde, smeekte hem, om me los te laten. Maar hij hield zich doof, en liep met me naar de rand van de brug. Ik had het gevoel weer ondergesleurd te "I can't swim! STEPHAN! I CAN'T SWIM YOU SON OF A BITCH!". Hij tilde mij van zijn schouder, en hield me voor hem uit, hangend boven het stromende water. "No... no please! I can't swim... Please Stephan... Don't do this to me... Please! I CAN'T SWIM!". "And that's why I'm doing this,". Dat waren zijn laatste woorden. Ik voelde me een stukje opgegooid worden, en daarna suisde ik op onzichtbare vleugels naar beneden. Ik ving nog net een glimp op van Stephan die wegrende, voor ik het water in viel. Ik sloot mijn ogen onmiddelijk, het water was vies en koud. Ik bewoog mijn lichaam spastisch, en probeerde op een vreemde manier boven water te komen. Na veel geworstel met mijn ledematen, wist ik het oppervlak te bereiken. Ik opende mijn mond om te schreeuwen, maar onmiddelijk gutste er smerig water naar binnen. Ik spuwde het walgend uit, en ik spartelde wat om me heen, maar kon niet boven blijven. Ik had het gevoel weer ondergesleurd te worden, door twee onzichtbare handen, die mijn enkels vasthadden. Ik raakte in een verstikkende paniek, en telkens als ik bovenkwam, probeerde ik even lucht te happen en te schreeuwen. Ik sloeg wild om me heen om boven te blijven, maar het ging niet. Ik voelde mezelf licht worden in mijn hoofd. -No... this can't be the end... I can't die now... No... It's not my time yet... I yet sixteen... I've got a child to feed... HELP!-.