Achtien

Simone POV.

De dokters zaten nog steeds aan me te trekken maar ik bleef waar ik was, aan Scarlett's zij. Whoo, dat klinkt trouw!! Ik besloot mijn eigen leven te riskeren door Scarlett toch te laten meevoeren met de ziekenwagen. Scarlett had nog steeds geen teken van leven gegeven. Alleen haar borst ging heel licht op en neer.
Ik ging een klein stukje opzij om de broeders erbij te laten. Ze werd de ziekenauto in gereden op een bancard en ik wou er meteen achter aan lopen. Ik werd tegen gehouden door een stevige politie agent. Ik had niet eens gemerkt dat er ook politie was. "Sorry meisje, jij gaat niet mee. Jij gaat naar het politie bereau terwijl je vriendin opknapt in het ziekenhuis van Peine." Zodra de agent dat zei, voelde ik me onzettend leeg. Wat moest ik nu doen? Wegrennen kon niet, ik liet Scarlett niet in de steek! Maar als ik mee ging zou mijn moeder me zeker vinden! Shit! "Ik ga liever met mijn vriendin mee, ik slaap wel in het ziekenhuis." Zei ik zo zeker mogelijk. "Geen sprake van meisje." Antwoorde hij alsof hij mijn vader was. "Je gaat met ons mee. De halve wereld zoekt je!"


Dit is een stukje hoe het ongeluk in Scarlett's ogen gebeurde, dus ff terug in de tijd
Scarlett POV.

Alles was zwart. Ik zag niets meer, en kon me ook niet meer bewegen. Ik probeerde te schreeuwen, maar er kwam geen geluid uit mijn mond. Ineens zag ik een verschrikkelijk vel licht. Ik probeerde mijn ogen dicht te knijpen, wat geen zin had omdat ze al dicht waren. Ik kon niks doen tegen het verblindende licht. Ik voelde mezelf wegzakken. "Ga toch aan de kant meisje!" Hoorde ik nog iemand roepen. En toen hoorde ik niets meer, alles was weer zwart en ik voelde niets meer. Ik zakte weg.


Simone POV.

"Nee! Nee, nee, nee!!" Dit mocht niet, dit kon niet. Ik had alleen maar naast haar gezeten! Ik had naast Scarlett in haar kamer in het ziekenhuis gezeten. De politieman had na een tijd toch toegegeven en ik kon overnachten in het ziekenhuis. Terwijl ik naast Scarlett had gezeten hadden alle slangetjes en piepjes in de kamer me zenuwachtig gemaakt. Ik had gevochten tegen mijn tranen, maar ze waren er toch gekomen. Toen mijn traan op de arm van Scarlett was gevallen, waren er geen piepjes meer geweest, maar alleen nog maar een lange pieptoon. Ik had geprobeert om te schreeuwen, maar ik zata als bevroren op mijn stoel.
Nu waren de dokters al twee uur met haar bezig. Ik wachte en wacht. Ik had geprobeert te slapen, maar dat lukte niet. Nu zat ik zenuwachtig heen en weer te wiebelen op mijn stoel.
Er kwam na nog een half uur een zuster in de wachtkamer. Haar gezicht stond triest.



Reactie's??

p.s. sorry dat ik zo weinig schrijf:$