Nederlands - Creatief Schrijven

Een straaltje zonlicht piepte door de gordijnen van nummer 62 van de Magnoliastraat. Jasmina opende haar ogen knipperend tegen het felle licht. Ze keek loom op haar wekker, zakte toen weer in haar kussens en legde haar hoofd weer neer. Het was nog maar acht uur… Wacht eens even, het was al acht uur! Jasmina veerde recht en rende naar de badkamer. Ze sprong snel in de douche, poetste haar tanden en kamde haar krullend haar. Ze wierp een snelle blik in de spiegel. Je zag de wallen onder haar bruine ogen en haar haar was op het randje van vettig, maar voor de rest was het acceptabel. Ze moest het er maar mee doen.
Jasmina denderde de trap af, gaf haar moeder een snelle kus en griste een beschuit mee. Ze propte snel een paar boeken in haar tas en liep naar de voordeur. “Bedankt mam!” riep ze nog voordat ze de deur dichtsloeg. Ze sprong op haar fiets en begon als een gek richting de hoofdbaan te rijden. Het was een traject van slechts tien minuten, maar er gebeurde elke dag wel weer wat. Toen ze voor een rood licht stopte, zag ze een paar honderdtal meters verderop dat de straat afgesloten was. Jasmina zuchtte geïrriteerd, dit kon ze nu echt niet gebruiken!
Ze sloeg linksaf en reed rond de afgesloten straat heen, waar blijkbaar een ongeluk was gebeurd. Ze trapte nog eens extra hard, want over amper twee minuten sloot de schoolpoort al. Een opgelucht gevoel ging door haar heen toen ze aankwam op school. Ze reed onmiddellijk door naar de fietsenstalling, net op het moment dat de leerkracht de poort sloot. Oef, weer een voorblijven minder.
De maandag ging in een waas van vermoeidheid voorbij. Toen de verlossende, laatste bel eindelijk klonk, rende de gehele klas hysterisch blij naar buiten. Dat zijn de bijwerkingen van vijf jaar middelbare school. Jasmina liep samen met haar vriendinnen naar de fietsenstalling, waar ze afscheid namen. “Sms me straks, wil je Jess?” Ze beloofde het haar en stapte op haar fiets. “Tot morgen!” riepen haar twee vriendinnen haar nog na.

Michael zat comfortabel in zijn bureaustoel, met zijn voeten op het bureau. Hij las geïnteresseerd in de krant die hij in zijn handen hield. Hij gromde toen zijn secretaresse hem belde, met het bericht dat er twee klanten waren. Kon hij nog niet eens op zijn gemak de krant lezen? Met tegenzin sloot hij de krant en legde hem tussen een stapel papieren. Toen een eenmalige klop klonk op de deur voor hem, rechtte hij zijn rug en zette een vriendelijke glimlach op. “Kom binnen,” zei hij vriendelijk.
Zijn secretaresse kwam binnen, met achter haar een koppel van middelbare leeftijd. Michael stond op en gaf hen beide een hand. Zijn secretaresse sloot de deur weer, en hij gebood het koppel te gaan zitten. “Jullie zijn de ouders van Tess?” vroeg hij beleefd. Ze knikten bevestigend. “U bent mr Jacobs?” vroeg de vrouw. “Zegt u maar Michael,” antwoordde hij. “Dus, kunt u mij vertellen wat er precies gebeurd is?” vroeg hij, met zijn notitieboekje in de aanslag. Terwijl ze zich alle mogelijke details probeerden te herinneren, noteerde Michael hier en daar iets. De ouders van het meisje hadden niet veel interessante informatie, tot ze vertelde over een ene Jasmina. Dit was de beste vriendin van Tess, die in het verleden al erg afgunstig was “Dankuwel voor uw medewerking, ik laat jullie zo snel mogelijk iets weten,” zei hij uiteindelijk ten lange leste.
Het tweetal schudde nogmaals zijn hand, en vertrokken. Hij besloot om die Jasmina eens te gaan volgen.

De dagen erna ging hij bij Tess’ vriendinnen langs, in de hoop meer aanknopingspunten te vinden in verband met Jasmina. Ook zij konden hem niet veel vertellen, buiten het feit dat ze het laatst gezien was op school. Hij ging ook bij haar school langs, om een beeld te krijgen van Jasmina. Ze werd beschreven als eerlijk, aardig en sociaal. Ze was een gemiddelde studente, en kon het met iedereen vinden. Het enigste negatieve wat over haar gezegd kon worden was dat ze bijna altijd te laat was.
Hij reed dezelfde fietsroute als Tess elke schooldag deed. Daarnaast ging hij praten met haar klasgenoten, waaronder Jasmina. Zij antwoordde zeer ontwijkend en was achterdochtig. De volgende dagen schaduwde hij Jasmina, die hem al leek door te hebben. Toen er dan ook weer een tip binnenkwam, geloofde hij niet dat het iets nuttigs kon opleveren. Toch moest hij alle mogelijke aanwijzingen natrekken. Hij vertrok naar wat een strandhuis aan de kust moest zijn.
Michael parkeerde zijn auto en checkte nogmaals het adres dat de anonieme tipgever had doorgegeven. Nummer 402, Zeedijk-Duinbergen, Knokke-Heist. Hij wandelde op de dijk, en checkte om de zoveel huizen het nummer. Het zonnetje van vanmorgen was vervangen door regen en wolken. Daardoor waren er slechts een paar anderen op de dijk, wat zijn onderzoek makkelijker maakte. Toen hij bij nummer 402 aankwam, belde hij aan. Michael wachtte even, maar er kwam geen reactie. Plots zag hij het licht uitgaan in de woonkamer. Hij trok voorzichtig zijn wapen en wachtte gespannen af.

Een aantal minuten lang gebeurde er niets. Hij spitste zijn oren en hoorde gestommel binnen. Hij moest nu een beslissing maken: ging hij naar binnen, of wachtte hij verder af? Michael schrok zich dood toen hij een hand op zijn schouder voelde. Hij draaide zich razendsnel om, met zijn hand op de trekker van zijn wapen, verstopt in zijn jaszak. Het was een jonge vrouw, die hem angstig aanstaarde. “Ik ben die anonieme tipgever. Ik was aan het joggen op de dijk, toen ik twee meisjes zag vechten. De ene sloeg de andere bewusteloos. Het bewusteloze meisje was degene die vermist was,” vertelde de vrouw razendsnel. Ze wierp om de twee seconden een blik op zijn jaszak, duidelijk wetend dat hij een pistool op haar richtte.
“Dankjewel voor uw tip. Ga nu alsjeblieft naar huis, voor uw eigen veiligheid,” raadde hij haar aan. Dat hoefde hij de vrouw geen twee keer te zeggen. Ze rende snel weg, zonder nog een keer om te kijken. Nu moest hij actie ondernemen, want hij wist zeker dat Tess hier was. Michael liep rond het huis, en kwam tot de conclusie dat de achterdeur op een kier stond. Hij sloop naar binnen, waar het hartstikke donker was. Er kwam enkel een strook licht uit een luik dat naar beneden leidde.

Hij daalde met zo min mogelijk geluid de trap af. Hij bleef op een van de bovenste tredes zitten toen hij stemmen hoorde. “Waarom moest je haar nu bewusteloos slaan?” vroeg een jongensstem, waar duidelijk angst in doorklonk. Een veel kalmere meisjesstem antwoordde: ”Ze hield van jou. Ze wilde onze relatie kapot maken, en zoiets zou ik nooit toelaten, dat weet jij ook.”
Er kwam geen antwoord van de jongen. Michael daalde nog een paar tredes, en kreeg eindelijk een beeld bij het geluid. Het was een typische kelder, met hopen dozen en rommel kriskras door elkaar verspreid. Het was er ook donker, want de kelder werd slechts verlicht door een flikkerende lamp. Op de vloer lag er een onbeweeglijk meisje, dat Michael direct herkende als Tess. Naast haar stonden de jongen en Jasmina. “Als we haar vrijlaten gaat ze ons verraden bij de politie. Dat kunnen we niet riskeren. We moeten haar doden,” mompelde Jasmina. “Natuurlijk niet! Ze heeft niets misdaan! Ik snap überhaupt al niet waarom je dit hebt gedaan!” schreeuwde de jongen. Ze ging dichter bij de jongen staan en keek hem in zijn ogen. “Ze probeerde jou te verleiden, Thomas. Zeg me niet dat jij niets voor haar voelde. Ik ken jou.” Ze voegde daad bij woord en graaide achter haar naar een stapel dozen. Ze pakte er een revolver uit en duwde het in de handen van de jongen. “Jij moet het doen.”
Michael besefte dat Jasmina psychisch ziek was. De jongen pakte de revolver aan, maar deed niets. Michael stormde de laatste treden af en richtte zijn pistool op de jongen. “Doe het niet, Thomas. Wil je in de gevangenis voor iets wat jij nooit hebt gewild?” vroeg hij. Thomas slikte en gaf de revolver aan Michael. Die laatste pakte het aan, en richtte zijn pistool nu op Jasmina. Hij belde de hulpdiensten, en knielde naast Tess neer.