Chapter 7

Het is de eerste dag van bootcamp. Als ik toekom zie ik dat Miles en Ansel er al zijn. Ik loop naar Miles en begroet hem met een dikke knuffel. “Heey Miles!” zeg ik vrolijk. “Heey Shai” antwoordt Miles even vrolijk. Dan draai ik mij om naar Ansel en geef hem ook een knuffel en begroet hem ook.
Even later komt Theo binnen. Hij loopt naar ons toe. Hij geeft Miles en Ansel een mannenknuffel en mij een kus op de wang. Verder zegt hij geen woord tegen me en hij begint met de jongens te praten. Ik staar hem enkele seconden verward aan. Waarom zegt hij nu niets? Waarom doet hij alsof we dit weekend niet samen tijd hebben doorgebracht? Ik probeer me te mengen in het gesprek van de jongens maar wordt telkens genegeerd. Ik draai me om en loop weg. Ik snap er helemaal niets van. Waarom doet Theo nu zo? Waarom negeert hij mij en doet hij alsof hij mij niet kent? Heb ik iets verkeerd gedaan? Of heeft hij spijt dat hij mij getroost heeft?

Als ik bijna aan de deur ben, voel ik een hand die mij aan mijn arm terugtrekt. Ik draai me om en zie dat het Theo is. Hij trekt me in een knuffel. Ik duw hem zachtjes van me af en kijk hem verward aan. “Ken je me nu opeens wel terug?” vraag ik hem. “Sorry Shai.. ik wilde gewoon niet dat mensen vanaf de eerste dag al rare dingen zouden denken over ons. Ik wilde een beetje afstand nemen.” Ik weet niet waarom, maar ik voel mij hart precies samengeknepen worden. Hij was diegene die er voor me was dit weekend toen bekend raakte dat Nahko me bedroog, hij was diegene die me steunde en nu wil hij afstand nemen? Ik snap er weer niets van. Ik probeer mijn tranen te verbijten en zeg met bevende stem “oke, je zal van mij geen last meer hebben.” En ik draai me om om naar buiten te lopen. Ik hoor Theo achter me mijn naam nog zeggen maar ik loop gewoon door.

Als ik buiten ben, ga ik op een oud bankje zitten. Ik trek mijn knieën tegen mijn lichaam en sla mijn armen rond mijn knieën. Mijn gedachten springen van hier naar daar. Eerst Nahko die me totaal in de steek laat en nu Theo. Ik vraag me af waarom het me zo hard kwetst dat Theo me laat vallen. Waarschijnlijk omdat hij er voor mij was dit weekend. En er nu niemand meer ik waar ik zo open tegen praten en aan kan vertellen hoe ik me voel. Voor ik het weet voel ik enkele tranen over mijn wangen lopen. Ik voel me zo eenzaam.

Enkele minuten later hoor ik een paar voetstappen naar me toekomen. Ik veeg snel over mijn wangen en kijk wie het is. Het is Miles. “Hey Shailene, mag ik?” vraagt hij en hij gebaart naar de bank om naast me te komen zitten. Ik knik. Zonder iets te zeggen trekt Miles me in een knuffel en ik huil uit op zijn schouder. Ik ben zo blij dat ik Miles hier heb, dat ik iemand heb die ik al lang ken. Toch is dit niet hetzelfde als met Theo. Bij Theo heb ik het gevoel dat ik alles aankan en alles kan zeggen. Ook al ken ik hem nog maar enkele dagen.

Ik blijf een tijdje met mijn hoofd op Miles zijn schouder liggen, tot mijn tranen zijn opgedroogd en er geen meer komen. “Als je erover wilt praten, je weet dat ik er altijd ben om te luisteren he” zegt Miles tegen me. Ik knik en geef hem een knuffel om hem te bedanken. Zo blijven we enkele minuten staan tot we Neil horen roepen dat we allemaal binnen moeten verzamelen. Ik wrijf snel nog eens over mijn wangen en loop dan achter Miles terug naar binnen.
Als iedereen binnen is, begint Neil met praten. “Ik ben blij dat iedereen hier vandaag is. Als eerste dag van de bootcamp stel ik voor om allemaal samen iets te gaan eten om elkaar beter te leren kennen. Vanaf morgen kan de training dan beginnen.”

Samen gaan we naar buiten en lopen we naar het restaurant waar Neil voor ons gereserveerd heeft. Ik ga aan tafel zitten naast Ansel, recht voor mij zit Miles en naast Miles zit Theo. Iedereen begint met elkaar te praten, na enkele minuten stop ik met volgen en begin ik voor me uit te staren. Ik denk na over wat er de voorbije dagen allemaal gebeurt is. Opeens is mijn honger over en vraag ik me af wat ik hier zit te doen. Ik keek er enorm hard naar uit om iedereen te leren kennen, maar vandaag is gewoon een slechte dag. Ik heb een slechte dag.

Plots zie ik een hand voor mijn ogen zwaaien. Het is Ansel. “Shailene..” zegt hij en hij wijst naar de ober die staat te wachten voor mijn bestelling op te nemen. “Oh..” zeg ik beschaamd .”Voor mij een slaatje”. Ik heb toch niet zoveel honger denk ik bij mezelf. Ik voel een hand op mijn schouder en zie Ansel naar me kijken. “Alles in orde Shailene?” vraagt hij. Ik knik en glimlach naar hem. “Ja hoor, alles prima. Met jou?”. We beginnen een klein beleefdheidsgesprekje.
Na een tijdje is de ober daar terug met ons eten. Iedereen begint te eten maar ik heb niet zoveel honger. Ik speel een beetje met mijn sla en verschuif hem van de ene kant van mijn bord naar de andere kant. “Eet je dat niet op?” vraagt Ansel. Ik schud met mijn hoofd. “Ik heb niet zo veel honger.” Antwoord ik hem. Hij kijkt me vragend aan. “Neem maar als je wil.” Zeg ik lachend. Hij verwisselt onze borden zodat hij het mijne kan leegeten. Ik zie Theo bezorgd naar me kijken maar ik kijk onmiddellijk weg. Als hij zo graag afstand wilt nemen, dan hoeft hij nu niet meer bezorgd te zijn.

Als iedereen gedaan heeft met eten en we nog enkele drankjes gedronken hebben, staat iedereen recht om naar huis te gaan. Neil vertelt nog dat hij ons morgen om 10u terug verwacht voor de bootcamp. Ik zeg dag tegen iedereen en loop dan terug naar mijn auto om naar het hotel te rijden.
Als ik in het hotel aankom is het al 15u00. Ik besluit me om te kleden om even te gaan lopen. Ik doe mijn sportkledij aan en jog naar het park. Daar loop ik enkele rondjes aan een snel tempo. Op deze manier kan ik even alles uit mijn hoofd zetten.

Na enkele rondjes ben ik doodop. Ik besluit dan maar terug naar het hotel te gaan. Als ik joggend naar de uitgang van het park loop bots ik bijna op iemand. “Oh sorry” zeg ik en ik kijk op. “Shailene?” hoor ik een bekende stem vragen. “Chace! OMG! Wat lang geleden!” ik geef hem een stevige knuffel. Het is al maanden geleden dat ik Chace nog eens gezien heb. “Alles goed?” vraagt hij. Ik knik “met jou?” “ook hoor.” “Wat doe je hier?” vraag ik hem. “Ik had enkele weekjes vrijaf. Ik ben hier even op vakantie. En jij?” “Ik begin hier binnen enkele weken aan een nieuwe film.” Vertel ik.
We blijven nog even praten. Ik vertel hem waarover de film gaat en dat we nu even een bootcamp hebben. Hij vertelt over zijn andere vakantieplannen en dat hij hier nog enkele weken blijft. We spreken af om morgenvroeg voor de bootcamp samen een koffie te gaan drinken zodat we nog een beetje kunnen bijpraten. We nemen afscheid en ik jog terug naar het hotel.

Als ik in het hotel aankom, ga ik naar de badkamer en neem ik een warme douche. Als ik gedoucht ben, doe ik gemakkelijke kledij aan en ga ik in de zetel zitten. Ik neem nog even het script door, kijk naar een film en ga dan slapen.