Deel 70

Tom pov

Ik reed snel door. Bill als ik waren helemaal in gedachtes. We wilde niet weg gaan van de midden. Maar we zijn gewoon uit huis gezet omdat we gevoelens hebben gekregen voor onze zusjes. “Tom, hoe gaan we dit nu doen?” vroeg Bill ineens zachtjes. “Hoe bedoel je?” “We mogen niet op de meiden zijn maar wat als het te laat is” “Ik weet het niet… ik weet het echt niet nu” zei ik zachtjes. Voor het eerst wist ik gewoon niet wat we moesten gaan doen. Ik heb gevoelens voor Melanie en raak die echt niet kwijt ook al moeten we ergens anders wonen. Ik reed rustig de oprit op van ons huis. Georg en Gustav waren er blijkbaar thuis. Ik en Bill zuchtten te gelijk. We hadden hier beide geen behoefte aan. Toch stapte we uit en liepen naar binnen toe.

“Daar zijn de verloren twins” zei Georg met lachend maar stopte toen die onze gezichten zag. “Wat is er met jullie gebeurd?” vroeg die verbaasd. “Lang verhaal” mompelde Bill en plofte op de bank neer. “Ik heb alle tijd, ga nergens heen” Ik zuchtte. “Is Gustav er ook? Dan vertellen we gelijk aan twee” “Ik haal hem wel even” Meteen rende die naar boven toe om Gustav te halen. Ik pakte een flesje water en gaf die aan Bill. “Wat is er Bill?” vroeg ik zachtjes aan hem. “Ze was heel verdrietig door het nieuws” “Melanie ook, wilde gewoon niet weggaan” zei ik zachtjes. Bill knikte dat die hetzelfde probleem had. Georg kwam binnen met Gustav achter hem aan. “Kom op, vertel nu maar” vertelde die meteen.

Rustig vertelde ik vooral dat we uit huis zijn gezet tot we geen gevoelens meer hebben voor de meiden en dat onze moeder met hun vader gaat trouwen. “Wow heftig” zei Gustav als eerste toen we klaar waren. “Ja, en nu wonen we hier ook weer” zei ik zachtjes. Gustav als Georg knikte. ‘Doe maar rustig aan jullie twee, ik ga koken” zei Gustav en liep naar de keuken om te gaan keuken. “Ik help je wel” Georg liep achter hem aan zodat Bill en ik alleen waren.

“Hoe zou het nu met de meiden gaan?” vroeg Bill zachtjes. “Denk dat ze ook verdrietig zijn, net zoals wij” zei ik zachtjes. Bill knikte. “Angel huilde toen ik weg ging na het afscheid” “Melanie ook, wilde der niet los laten maar het moest” “Heb ik ook” Beide keken we down. “En dan gaan mam en hun pap nog trouwen ook” “Ja en de meiden hebben daar geen behoefte aan” Bill knikte dat het klopte. Waarom kunnen onze ouders niet blij voor ons zijn?

Angel pov

Ik lag nog steeds huilend op het bed. Ze hadden mij naar een andere kamer gebracht en pap heeft er voor gezorgd dat Bill niet meer op bezoek mag komen. Waarom! En waarom gaat pap nu weer trouwen! Hij is mama duidelijk al helemaal vergeten! Ik keek naar mijn tattoo en wreef er over. “Mam ik mis je en me zusje” zei ik zachtjes en begon zachtjes meer te huilen. De deur ging op en een mijn arts kwam binnen. “Wat is er aan de hand?” vroeg die meteen en kwam bij mij kijken. Meteen keek die of koorts had. “Het zakt, heb je ergens pijn?” Ik schudde mijn hoofd dat nergens pijn had. “Waarom huil je dan?” “Door de situatie thuis” zei ik enkel en hoestte zachtjes. “Doe rustig meis, anders ga ik je medicijnen geven waardoor je rustig word” zei die. Ik knikte en meteen gaf die iets om me rustiger te maken. Daarna liep de arts weg.

Na een tijdje ging de deur open en zag ik dat pap met Melanie binnen kwam. Blij keek ik alleen Melanie aan. Het was fijn dat ze er nu was. Pap keek mij aan en werd weer boos zo te zien. “Huil je nu serieus vanwege Bill?” vroeg pap meteen weer boos. “DAT JIJ HET NIET SNAPT!” zei ik boos naar hem. “Angel het is nu klaar! Het is voor je eigen best wil en je schreeuw niet zo naar mij!” zei die boos. “Ik mag schreeuwen als ik dat wil! “Angel het is klaar! Anders sluit ik je op in je kamer als je thuis bent!” zei die kwaad naar mij toe. Ik zei niks meer en keek naar Melanie die ook down keek. Pap is zo veel veranderd… zo was die vroeger echt niet toen mama nog leefde… “Ik laat jullie alleen, ik ga met je arts kijken hoe het met je gaat” Pap liep de kamer uit en Melanie kwam bij mij op bed zitten.

“Hoe voel je?” vroeg Melanie zachtjes. “Me koorts word minder hoog, verder voel ik me slecht, heb al een kalmeringsmiddel gehad…” Melanie keek bezorgd. “De jongens vinden het ook niks dat ze weg zijn” “Dat geloof ik ook wel” zei ik zachtjes. “Wat zullen de jongens nu doen denk je?” “Geen idee, misschien wel muziek maken” dacht ik hardop. Ik had echt geen idee. Ze knikte dat het kan kloppen. “En ineens gaat pap trouwen” zei ik zachtjes. “Ja en hij mama compleet vergeten” Ik knikte en zag bij Melanie tranen lopen. Ik voelde mijn tranen ook lopen. “Het doet he niks dat mama er niet meer is” zei ik zachtjes en keek naar onder. “Ja, hij trouwt al heel snel na de dood en wij mogen niet verliefd worden van hem” “Ja het is gewoon niet eerlijk” zei ik zachtjes. “Ja pap is niet eerlijk gewoon nu” “Dat is waar” We keken elkaar aan en knuffelde elkaar rustig. We hadden dit alle twee heel erg nodig. Gewoon een knuffel van je zus die snapt hoe jij je nu voelt. We hebben beide verdriet en zoeken troost bij elkaar. Ik ben ook heel erg blij dat Melanie mijn zus is. Ik zou geen betere zus kunnen wensen.