Hoofdstuk 2

"Ik had nooit gedacht dat we ooit uit het weeshuis zouden komen," zeg ik als ik op mijn bed ga zitten. Ik deel een kamer met Xavier. Het avond eten begint over een uur (het is nu 16:00). "Ik weet het niet, we zitten hier zo afgesloten van alles en iedereen," zegt Xavier. "Maar al onze vrienden zijn hier, wat maakt het uit?" zeg ik lachend. "Ja, oké, daar heb je een punt," zegt Xavier als hij een foto pakt van toen we nog heel jong waren en die op het bureau zet; ik hang over Xaviers rug en lach naar de camera. Ik kijk een moment naar de foto maar begin dan toch met uitpakken.

Een half uur later is alles uitgepakt en hebben we onze kleding eens goed bekeken. Er hingen toen we hier aankwamen al allemaal voetbaltenues in de kledingkast. "Kom je mee, als we nu de weg niet alvast gaan zoeken, zijn we straks te laat voor het eten," zeg ik als ik naar de deur toe loop. "Jep, ik kom," zegt Xavier als hij achter me aan komt gelopen.

Na een tijdje lopen hebben we de eetzaal eindelijk gevonden. Vader komt een klein balkonnetje opgelopen en maant iedereen tot stilte. "Hallo, allemaal. Welkom op Alius. Luister even dan ga ik uitleggen waarom het hier Alius heet," begint hij. Iedereen is stil en luistert aandachtig. "We zijn nu op Mountainbike Fuji, een berg waar een hele tijd terug een meteoriet is ingeslagen genaamd de Aliusrots. Ik was bezig met het onderzoeken van deze speciale krachten met de president toen we op een idee kwamen, met deze steen kunnen we een superleger maken om Japan te verdedigen maar helaas... De president haakte af en nu sta ik er dus eigenlijk alleen voor," zegt hij. Ik steek mijn hand op. "Ja, Arrianne?" zegt Vader als hij mijn hand en ziet. "Ik heb twee vragen. Een: waarom kun je een superleger maken van de Aliusrots? En twee: wat hebben wij hiermee te maken?" vraag ik. "Je krijgt dus bepaalde krachten uit deze Aliusrots en ik wil jullie vragen om een super-voetbalteam te vormen met de Aliusrots. Dan kunnen we de beste van de wereld worden!" roept Vader. Dan loopt hij weg.

Iedereen is opgewonden aan er praten over het voorstel van Vader maar ik vind het maar niks. Er zit gewoon een luchtje aan. Waarom zou hij van ons een super-voetbalteam willen maken, ik bedoel, Raimon heeft bijna het Football Frontier gewonnen! "Is dit niet geweldig, een kans krijgen om de beste te zijn?" zegt Xavier opgewonden. "Uuhm... Tuurlijk, geweldig!" zeg ik als hij me vragen aankijkt. Ik probeer zo goed mogelijk e glimlachen maar het ziet er volgens mij nogal geforceerd uit. "Wat is er?" vraag Jordan vanaf de andere kant van de tafel. "Ik weet het niet, ik bedoel, er zijn teams die nu al sterker zijn dan wij..." zeg ik denkend. "We passen niet allemaal in een team, zou die Aliusrots geen bijwerkingen hebben?" vraag ik mezelf af. "Ik heb geen flauw idee," zegt Xavier. "Maar we weten het niet tot we die extra kracht hebben!" typisch Claude. "Ja maar we moeten ons ook niet laten meeslepen door het gevoel om meer kracht te krijgen alhoewel het aanbod verleidelijk is," zegt Bryce. "Bedankt," zeg ik opgelucht dat iemand het met me eens is. "Ach wat zeuren jullie nou, of je kracht je hebt van een steentje of van training, beter dan mij worden jullie toch niet," zegt Claude trots. "Wat voor bijwerkingen dat ding ook heeft, jouw ego kan niet groter worden," zegt Bryce. Ik moet lachen. Dan kijk ik naar Dave. Hij is degene die ik er minst mag uit ons vriendengroepje maar hij hoort er toch bij. "Wat denk jij ervan?" vraag ik hem. "Ik denk dat we deze kans moeten grijpen en zodra er iets raars gebeurd ook weer wegleggen," zegt hij. "Dat is een goed idee, kunnen we dat afspreken?" vraag ik aan Xavier, Bryce, Claude, Jordan en Dave tegelijk. Ze stemmen allemaal in. "Samen, wat er ook gebeurd," zegt Xavier. "Goed gezegd, jij!" roep ik als ik samen met de anderen zijn woorden herhaal. Dit is eigenlijk het punt waarop onze belofte al word gebroken want tja... We zijn al op Aliusrots Academy...