Hoofdstuk 3

Ik kijk op en probeer uit te vinden wat er tegen mijn hoofd is aangekomen.
“Sorry.” Zegt iemand stilletjes en verlegen voor me. Het kan toch niet waar zijn?
Nu kijk ik hem recht in zijn ogen. Eigenlijk wil ik het liefst zo snel mogelijk mijn gezicht weg draaien en de klas uitlopen maar dat gaat helaas niet. “Maakt niet uit” antwoord ik verlegen terug.
Zou dit dan toch dat ene mooie moment van een denderende liefde worden? Nog steeds kijken we elkaar in de ogen. Hij heeft mooie ogen trouwens. Zijn lippen gaan een beetje open, hij gaat wat zeggen.

En dan klinkt er een oorverdovend geluid. Het lijkt wel of er een kraai van het dak af valt en een laatste roep maakt. Iedereen begint te lachen. Ik kijk naar de andere kant van de klas, en als ik het niet dacht, natuurlijk was het Caroline weer. Ze stikte bijna van het lachen. Echt iets voor Caroline. Dit ene mooie moment van mijn leven en zij gaat er hysterisch door heen lachen.
Ik wend me weer tot mijn allergrootste liefde, maar helaas heeft hij zich al weer omgekeerd.
Geweldig, kan het leven niet nog mooier worden? Nu zit ik nog met de vraag : Wat wou hij me nog vertellen? Stiekem hoop ik dat hij me wou zeggen hoe leuk hij me wel niet vind, en dat hij me daarna verkering zou vragen. Maar aangezien dit alleen in films gebeurt ga ik daar niet van uit.
Alhoewel, daar over blijven dagdromen kan nooit kwaad.

De rest van de les is er niets gebeurt. Ik probeerde me wat meer te concentreren op de stof die we hadden en wat minder te gaan dagdromen. Met Caroline gaat het nog steeds niet helemaal goed, ze is een beetje rood aangelopen en ze moet haar best doen om niet in lachen uit te barsten.
Zo is Caroline gewoon, zonder haar was mijn leven waarschijnlijk best wel saai.
Op de meest domme momenten gebeurt er wel iets waardoor iedereen om haar moet lachen.
Eigenlijk vind ik dit zelf ook best grappig, in mezelf lach ik om haar. Het was ook wel een heel grappig geluid. Dan gaat de bel, eindelijk verlost van meneer Anderson.
Ik sta op, loop naar Caroline en vraag wat er aan de hand was.

“ Het was gewoon zo grappig, ik heb het zien gebeuren”, meteen begint ze weer met lachen. Ik kijk haar vragend aan. “Ik zat een beetje de klas rond te kijken en toen zag ik ineens een Siamese tweeling!” Weer grinnikt ze kort. “ Het zag er zo grappig uit, jullie twee met jullie hoofden die tegen elkaar opbotsten.” Ik antwoord: “ Nou het deed best pijn hoor! En ik wou alleen maar mijn pen van de grond oppakken en toevallig hij ook.” “Ja heel toevallig hoor, volgens mij had hij het al ingepland!”
Er ontstaat weer een grijns op haar gezicht. “Caroline! Helemaal niet! “ Ik geef haar een plagerige duw. Ze duwt terug, en rent snel weg. Ik ren haar snel achterna.
Ik ben blij dat ik vriendinnen heb. Zonder hun was ik niets.