0.8

'Mia', klaagde Lana. Ik draaide me om. We waren nog geen twee uur op weg, begon ze nu al?
'Wat is er?', vroeg ik langzaam. Lana zuchtte. 'Doe die pijl en boog nu eens weg. Het is zo'n lelijk gezicht, een meisje met een boog op haar rug.'
'Wat?' Ik begon me te irriteren. Waarom had ze altijd commentaar op mij?
'Je wordt een koningin, Mia', zei Lana. 'Ik irriteer me er dagelijks nog aan dat je je niet zo gedraagt. Je had zo de dochter van een bakker kunnen zijn. Je volgt geen bevelen op, komt na een vermoeiende dag vies en vuil thuis en besteed geen aandacht aan belangrijke dingen.
'Wat?', zei ik nog een keer. Ík hoorde me te irriteren, niet dat kreng! Opeens kreeg ik een woedeaanval, die Lana zonder Gaby waarschijnlijk niet overleefd had. 'Je meent het! Je zegt het zelf; ik word koningin, dus ik hoef geen bevelen op te volgen! En al helemaal niet van mijn bemoeierige dienstmeid!'
Lana leek te schrikken, maar ik ging gewoon verder. 'En van mij mag je best koningin worden! Al denk ik dat Senous daar niet veel beter van wordt!'
'Zo is het genoeg', zei Gaby. Ze trok aan de hengels van Nara en kwam tussen ons in rijden. 'Stop, Mia! Jij houdt je boog en Lana bemoeit zich daar niet mee. Maar soms moet je misschien wel luisteren naar Lana.'
'Pff.' Ik keek de andere kant op. Het zou zo'n saaie dag worden. En de strijdbijl tussen Lana en mij was nog niet begraven.

Het was al eergisteren dat Lana en ik boos waren, maar niemand was het vergeten. Lana had één keer een bevel naar mijn hoofd geslingerd, namelijk dat ik een konijn moest dood schieten, en toen zei ik nee. Ze doet het zelf maar. Want het lukt haar niet.
Nadat we een tijdje gereden hadden stopte Lana opeens. Ze keek in de richting van het bos. Daar zag ze blijkbaar wat. Ik pakte mijn boog er bij, in de hoop dat het een groot hert zou zijn.
Ik had namelijk behoorlijk trek in vers vlees. En daar kon zelfs mijn voornemen om tegen Lana's zin in te gaan en geen dieren te schieten niet tegen op.
Maar helaas was het geen hert. Ik herkende acuut dezelfde Nobeise soldaten als die ons kasteel hadden aangevallen. Tenminste, die waren dood, maar ze hadden hetzelfde jasje aan gehad.
Eéntje richtte en schoot. Raak. Lana's paard zakte in één keer in elkaar. Lana, Gaby en ik begonnen tegelijk te schreeuwen. Ik schoot enkele pijlen op ze af en ik zag er twee neervallen.
Twee van de tien. Hoeveel waren er wel niet in Senous? We moesten de rest waarschuwen.
De baas van alle soldaten, eentje op een paard, greep mijn pijl vast en brak hem doormidden. Hij grijnsde triomfantelijk.
Daarna gooide een soldaat een speer. Recht op Lana af. 'LANA!', schreeuwde ik. Maar ze zakte al in elkaar. Ik begon te huilen, maar bleef schieten.
Wat was dit? Lana moest gered worden, als het nog kon. Vijf minuten lang werd er heen en weer geschoten en gegooid. Gaby had zich, slim genoeg, achter het levenloze lichaam van Lana en haar paard verscholen.
'Gaby', siste ik. 'Vlucht. Alsjeblieft, Gaby. Laat mij ze meenemen, ga weg. Ze willen mij. Ga, Gaby.'
Gaby keek me aan met grote ogen. 'Mia, ik zou jou nooit achter kunnen laten bij die bandieten!'
'Je moet wel, Gaby. Dit is geen geval "vriendschap eerst", hier gaat het om veiligheid eerst', zei ik. Ik gunde haar het laatste sprankje hoop wat in mijn woedende en paniekerige lichaam zat door te glimlachen. Ze glimlachte lief terug. 'Hoe het ook met je verloopt, Mia', zei Gaby. 'Ik zal je nooit vergeten.' Daarna dook ze snel tussen de bomen door.
Ik liet mijn wapen zakken en beviel mezelf mijn handen in de lucht te houden. Ze naderden snel en ik liet me van mijn paard af zakken.
'Mee!', snauwde de eerste. 'Je gaat mee naar Nobei.'
Ik zei niks. Ze namen me mee naar hen kamp. Ze hadden koetsen! Welke oen komt er nou in koetsen het land van zijn vijand binnen?
'Ga naar binnen', zei de ene soldaat boos. Ik liep met mijn handen op de rug een koets binnen.
Maar ik had nooit verwacht wie ik daar aan zou treffen. Het was Hew. Ik had geen idee wat er gebeurde. Kwam Hew voor mij? Werd ik vermoord? Namen ze me mee?
'Hew', mompelde ik.
'Mia', lachte hij. 'Wat goed je weer te zien!'
De boosheid stapelde zich gigantisch snel op in mijn gedachten. 'Nou, wat een plezier hebben we hé!'
Hews lach verdween. 'Daarom ben je hier nu juist Mia... Zodat het plezier niet meer gemaakt wordt.'
Ik voelde een steek in mijn hart. Hij was... veranderd.