Deel 58

Tom pov

De volgende ochtend werd ik langzaam wakker en zag dat Melanie nog rustig lag te slapen. Ze lag met de hoofd op mijn borst en hield me vast. Het was heel schattig om te zien. Ik moest grinniken en wreef door der haren. Ik liet der nog maar rustig slapen. Misschien een ontbijtje voor der maken. Voorzichtig zonder der wakker te maken, legde ik der neer op de bank en deed de deken goed om der heen. “Nee niet doen, niet weg gaan” mompelde ze in der slaap. Ik wreef door de haren. “Ik ga ontbijt maken, blijf in de beurt” zei ik zachtjes aan der. Ze leek rustiger te worden en greep het kussen vast waar ik op had geslapen. Ik moest grinniken en liep naar de keuken toe.

Ik besloot om pannenkoeken te maken. Rustig maakte ik het beslag. Gelukkig had mam altijd alles in huis voor pannenkoeken. Rustig bakte ik de pannenkoeken en wat fruit schoon. Melanie verdiend wel een verwen momentje. Ze is nog steeds niet beter en der zusje ligt ook nog steeds in het ziekenhuis. Toen alles klaar was, zetten ik het op een dienblad met thee en liep de woonkamer weer in.

Ik zetten het dienblad op de saloontafel neer en keek naar Melanie. Ze zweette erg en keek moeilijk in der slaan. “Nee, laat me met rust!” zei ze en trilde. “Meis ik ben er al weer” Ik wreef het zweet weg en keek bezorgd naar der. “Nee, ga weg!” Ze schoot wakker en begon met huilen. Ik pakte der vast en wreef over der rug. Rustig huilde ze tegen me borst aan. “Het is goed, je bent veilig bij mij” zei ik zachtjes en wiegde der rustig. Ze keek met betraande ogen naar mij. “Had een nachtmerrie” “Dat kan door de koorts komen meis, het is nu weer goed en je bent veilig” zei ik zachtjes en ze knikte dat het klopte. “Danke Tom dat je er voor me bent en zorgt” “Graag gedaan meis” Ze lachte weer en dat voelde goed.

“Ik heb ontbijt voor je gemaakt, zullen we die maar op eten?” Ik wees naar het dienblad en Melanie knikte blij. Ik zetten het dienblad op der schoot en samen aten we rustig het ontbijtje op. “Hoe voel jij je Tom? Na gisteren?” vroeg ze rustig en keek naar mij terwijl ze der thee op dronk. “Ja gaat wel, wil er niet veel aan denken nog maar” “Dat snap ik wel” Ik knikte. “Geef je infuus hand, geef ik je medicijnen” Melanie gaf der hand en rustig spoot ik der medicijnen erin. “Danke Tom” “Alsje meis, nu lekker rusten aan doen” Melanie knikte en op dat moment kwam mam de woonkamer in gelopen.

“Goedemorgen” zei ze nog slaperig. “Morgen” zeiden Melanie en ik in koor. “Heb je nog iets van mijn zusje gehoord?” vroeg Melanie aan mam die knikte. “Had Bill nog gesmst, ze voelt geen pijn door de morfine alleen heeft ze koorts gekregen vannacht” zei ze zachtjes en liep de keuken in. Melanie beetje in der lip en keek bezorgd. “Het komt goed met der, ze laat je niet alleen” Ik pakte Melanie vast en wreef over der rug. “Danke Tom” zei ze zachtjes. Rustig zaten we zo op de bank een tijdje.

Angel pov

Ik opende me ogen en zag dat Bill er niet meer was. Rustig ging ik overeind zitten en keek rond. Misschien is die eten halen. Alleen mijn blaas stond op springen. Kon niet wachten tot Bill terug is. Ik stond op en voelde me een beetje wankel. Ik pakte de infuusstandaard en liep wankeling naar de wc. Aangekomen ging ik snel zitten en plaste rustig. Wat een opluchting is dat! Ik stond op maar zakte door me benen heen. Dit was dus niet zo goed plan…

“ANGEL!” hoorde Bill verbaasd roepen maar al snel deed die de badkamerdeur open. “Wat doe jij nou uit bed! Je mag helemaal niet uit bed” zei Bill boos en hielp me met staan. Hij ondersteunde me rustig en bracht me terug naar mijn bed. Daar legde die mij neer en wreef door me haren. “Je mag niet uit bed, je hebt koorts en bent nog niet sterk genoeg om dat te doen” zei die bezorgd. “Sorry, maar moest echt heel nodig plassen” zei ik zachtjes. Hij schudde zijn hoofd en gaf me een beker yoghurt. “Eet dit maar” Ik knikte en samen aten we het ontbijtje dat Bill heeft meegenomen.

Toen klaar was kwam de dokter binnen gelopen. “Hoe voelen we ons vandaag?” vroeg die meteen terug die mijn map pakte. “Wankeling en voel niks van pijn door de morfine” zei ik rustig. De arts knikte en schreef het allemaal op. “We gaan iets tegen de koorts dat u heeft en ik wil je op de hartbewaking aan sluiten opnieuw, voor de zekerheid” Ik knikte en rustig werd ik aan de hartbewaking gelegd. De arts meten mijn koorts nog maar dat was iets gezakt. “Ik kom straks weer kijken hoe het gaat” Ik knikte en de arts verdween weer. “Kom je weer bij me liggen Bill?” vroeg ik rustig. Hij knikte en kwam weer naast me liggen.

Bill en ik lagen rustig naar een film te kijken. Ineens hoorde ik mijn mobiel af gaan en pakte hem op. Een sms van Melanie. [Hey zussie, hoe is die? Hoorde dat je weer koorts had xx Mel] Ik moest grinniken en antwoordde meteen. [Hey zus, het gaat wel, de morfine helpt tegen de pijn, voel niks. Ze geven iets tegen de koorts, komt weer goed, en jij dan? xx A] “Wie is dat?” “Melanie, ze wilde weten hoe het met me ging” Bill knikte en wreef weer rustig door mijn haren. Ik hoorde al snel weer mijn mobiel afgaan. [Het gaat nog wel, de medicijnen werken, hou je me op de hoogte? Xx M] [Ik hou je op de hoogte, een dikke knuffel van je zussie] Ik legde mijn mobiel weg. “Lukt dat zo met al die snoeren meis?” vroeg Bill bezorgd. “Ja het gaat wel” Ik keek op naar Bill en glimlachte lief. Bill moest daardoor ook glimlachen. Ik gaf hem een kusje op zijn wang en keek weer rustig naar de film.