Hartverwarmend

Ik word rustig wakker en hoor de vogeltjes fluiten, het lijkt alsof ik in een paradijs ben terecht gekomen... dat zou gebeuren in een goed sprookje.
Maar de realiteit gaat een beetje anders, namelijk zo:
Ik word in een schok wakker en voel iets zwaar op mijn benen, het is de kat die een leuk, warm plekje heeft gevonden. Ik rek me volledig uit wanneer plots de kat van mijn benen springt, het zonnetje begint lichtjes te schijnen en zit nog even buiten te denken en plots verschijnt er een grote glimlach op mijn mond want het is zondag. Ik rek me nogmaals uit en ga dan naar binnen waar het nu zeer warm is. Ik ga me wassen, aankleden en ik ga nog wat mijn kamer en de rest van het huis proberen te ruimen, ik PROBEER, na amper een halfuur geef ik het op met het huis op te ruimen en vind het proper genoeg om mochten er mensen op bezoek komen, dat ze niet gaan denken dat ik in een meststal woon. Oh nee! Mijn broek is vuil en hij is juist gewassen! Verdomme, vloek ik. Ik besluit dan maar een andere broek aan te doen, gelukkig heb ik nog mijn nieuwe broek dat proper is. Ik kijk even in de spiegel, pak m'n gsm en wat geld, doe mijn jas aan en ga vertrek daarna naar het station, wachten op Pieter…
Onderweg naar het station kijk ik af en toe op mijn gsm of hij nog niets gestuurd heeft of hoe laat het is, helaas gaat de tijd niet sneller telkens als ik kijk en heeft Pieter nog niks gestuurd. Het station is niet ver weg van me, dus ben ik er al op acht minuten. Ik zie nog geen teken van Pieter dus ga ik maar gewoon zitten op een trapje wat met snake spelen, ik voel een paar trillingen van mijn gsm en ik zie dat er op mijn gsm-scherm 'Een nieuw bericht' staat.
Mijn hart gaat al sneller slaan bij het lezen van de naam Pieter, hij stuurt Ben er bijna xx.
Ok, zie je straks (: . stuurde ik al lachend terug, hij smste weer haha, ik kijk er al naar uit x Nouja, ik ben hyper dat hij naar hier komt! Door de spanning begin ik te ijsberen en kijk geregeld naar de klok, na vijf minuten blijf ik gewoon naar het uur kijken, ik voel plots getik op mijn schouder en kijk om, de jongen vraagt me of ik Annemie heet. Ik schrik en zeg 'Ja' tot ik plots besef dat hij het is maar vraag toch nog voor de zekerheid 'Pieter?' Hij knikt zijn hoofd en ik zeg enthousiast 'Heeeey!' met een grote glimlach en wil hem zo graag een knuffel geven maar ik durf niet..
Hij begroet me en geeft me een korte knuffel, het voelt een beetje aan zoals in mijn droom, zijn lichaamswarmte doet me de koude in het station vergeten. Ik zou hem eeuwig kunnen vasthouden zo, maar daar kwam een einde aan toen hij vroeg wat we allemaal gingen doen. Ik zei dat ik eingelijk géén idee had, 'Misschien in 't stad rondwand.. ow, nee dat gaat niet. Het is zondag'

Wat zouden we toch doen op een zondag?