Don't call my name.

De drank ging gemakkelijk naar binnen. Ik weet wat Luke heeft gezegd, geen drank. Maar dan nog, ik ben vijftien. Ik mag onderhand wel eens gaan doen wat ik zelf wil. Ik zette mijn rode beker nog een keer aan mijn lippen en dronk de vodka in een keer op. Wat mij op viel was dat als je zat was alles tien keer leuker lijkte. Ik lachte om het flauwste grapje. Stella was ik kwijt geraakt na ze met een of andere jongen aan het dansen was gemaakt. Een onbekend meisje vulde mijn beker weer, die ging net zoals de vorige in één keer naar binnen. Ik lachte en stond reacht. 'Wc.' zei ik stom dronken. Ik liep naar de hal, liep was een groot woord. Ik bleef met moeite recht. Ik hoopte dat daar een toilet was. Naar mate dat ik langer liep, hoe waziger de beelden werden, tot op een gegeven moment ik over mijn eigen benen struikelde en op de grond viel. Ik had de hal verijkt en kroop naar de kast onder de trap. Ik ruste tegen de houte deur en dacht dat het het beste was om even mijn ogen te sluiten. Ik hoorde op de achtergrond wat gebrabbel en voelde een hand mijn been omhoog gaan. Ik was te versuft om iets te doen. Dan, het volgende moment niets meer buiten een hand die mijn wang raakte. Mijn ogen gingen even open. 'Brooke?' een bekende stem sprak mijn naam. 'Will?' zei ik versuft. Ik was van de grond getilt en lag in een paar armen. 'Sorry Stacy. Brooke moet hier echt weg.' Ik voelde een hand door mijn haar gaan. 'Als het echt moet.' hoorde ik een vrouwenstem zeggen. 'Bell me oké?' Ik hoorde geen antwoord van Will's kant. Langer dan dat kon ik mijn ogen niet open houden. Ik viel in slaap tegen Will's warme torso.