0.6

'Mia!' Lana duwde zachtjes tegen mijn voorhoofd aan.
Langzaam opende ik mijn ogen. Een zacht licht viel er in en ik zag dat lange ogen van Lana voor me.
'Hé, Lana.' Ik kwam overeind. Ik hoorde Gaby zacht, bijna niet te horen, snurken.
Lana wendde haar blik af en keek naar Gaby. 'Laat die maar liggen. Kom, ik moet je wat laten zien.'
Ik wreef in mijn ogen en gaapte. Het was nog een beetje donker. Normaal lag ik nog gewoon te slapen.
'Wat is er?' Ik stond op en liep naar Nara toe. Ze hinnikte. 'Ha, lieve Nara', zei ik.
'Kom op, Mia!' Lana klonk enthousiast. Ze pakte mijn onderarm vast en liep weg van de paarden.
'Waar gaan we heen? Lana!', zei ik. 'We kunnen Gaby en de paarden toch niet achterlaten?'
'Het is hier dichtbij', suste Lana. Maar voor alle zekerheid griste ik nog snel mijn boog en pijlenkoker mee.
'Ben je vanochtend op ontdekkingsreis gegaan?', mompelde ik.
Lana knikte. 'Zoiets. Maar je gaat het geweldig vinden!'
Ik wist het niet helemaal. Wat was er?
'Staat er een hut? Van Aster? Is hij meegereisd?'
'Nee', zei Lana. 'Er is een rivier. En daarnaast staat een boom, met konijnen, met vogels, dieren...'
Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Wat... Leuk.'
'Ja hé! Dan hebben we wat lekkers te eten vanavond', zei Lana.
'Wat? Nee! Ik ga toch geen dieren afschieten!', zei ik bozig.
'Ja hoor! Thuis at je ook vlees. Je mag ook alleen maar fruit eten!'
Ik was sprakeloos. Verwachtte ze nu van me dat ik dieren ging doden?
'Geef me je boog maar. Dan schiet ik wel.' Ze schoot uit naar mijn arm, maar ik trok hem terug. 'Ik probeer het twee keer, anders is het verspilling van mijn pijlen.'
In gedachten prees ik mezelf op de goede smoes.
Lana glimlachte. 'Oké. Je mag het ook met één hoor. Want toen je die stenen vogel kapot schoot, raakte je in één keer.'
'Niet waar', fluisterde ik, op onhoorbaar niveau. Maar ze had wel gelijk. Iemand moest voor het vlees zorgen.
Lana trok een keertje aan mijn boog en glimlachte. Ik had zin om haar uit te schelden.
Ik trok een pijl uit mijn koker en spande mijn boog. Ik trok mijn hand nog een klein stukje naar achter, en richtte op een dikke merel, die voor zijn nestje zat.
Ik schoot. De pijl boorde zich in het beestje en het viel levenloos neer. Nu zag ik pas waar het voor stond.
Een nestje met drie mereltjes. Ze waren niet meer jong, maar nog lang niet zo oud als de vogel die ik had vermoord.
Ik schrok. Mijn ogen werden even groot als schoteltjes. 'Nee!', jammerde ik meteen. 'Ik heb de moeder of de vader gedood!'
Lana leek er geen probleem mee te hebben. 'Zo gaat dat in de natuur.' Ze pakte het diertje op en bekeek het. 'Wat een mollig ding. Daar hebben we wel een lekker hapje aan.'
Met tranen in mijn ogen keek ik nog even naar het nestje, snikte en draaide me om. Met onbeschofte mensen heb ik geen probleem, maar om onschuldige dieren te doden...
'Laten we maar terug gaan', zei ik zacht. Lana knikte.

Toen we terug waren zat Gaby bij Nara en Micy. 'Hé', riep ze. 'Ik was al ongerust. Wat hebben jullie bij?'
'Een merel', zei Lana trots. 'Die heeft Mia geschoten.'
Met rode blosjes op mijn wangen keek ik naar beneden.
Maar ook Gaby leek het niks uit te maken. Die was -geloof ik- allang blij dat zij het niet hoefde te doen. 'Wat goed! Zal ik een vuurtje maken?'
Tot mijn verbazing had Gaby dat zo gedaan, en we aten van de vogel en wat stukjes noten die we hadden meegekregen uit Verané.
Lana en Gaby merkten op dat ik slomer at dan normaal. Ik wilde dat de vogel niet voor niets was gestorven, dat ik langer van hem kon genieten.
Gaby opende haar mond, maar Lana praatte er snel doorheen. 'Vandaag rijden we tot... Tholies. Daar blijven we slapen.'
'Oké', zei Gaby, en ze propte een stuk vlees in haar mond.
Ik zuchtte. Deze tocht was speciaal voor mij; zodat ik kon trouwen. Maar er gebeurden dingen die ik niet wilde.
Hopelijk kwam er snel een eind aan deze tocht, zodat ik kon genieten van de rust, zonder boze en dwingende mensen om me heen.
Die tijd zou wel komen, maar dan was Danny er bij...