Hs 65: Mem

Ik zit in het raamkozijn naar buiten te staren en me te vervelen. Het is al pikkedonker. Dat betekent dat het niet lang meer zal duren voordat het ochtend is en we naar Liocott gaan. En dat vind ik echt wel leuk, begrijp me niet verkeerd. Maar ik vind het wel jammer dat Shawn niet meegaat. Ik vind het gewoon fijn als hij bij me is. Alhoewel het ook leuk kan worden met Claude. Lekker weer wat kattenkwaad uithalen, en zo. Maar als hij me de hele tijd gaat uithoren over Shawn, dan ben ik bang dat het toch niet zo leuk gaat worden.
Dan voel ik opeens een arm om mijn middel heen. 'Het spijt me dat ik ons verraden heb. Dat meen ik.' Ik draai me om en zie Shawn. Hij laat me los en pakt zijn krukken iets steviger vast. 'Het spijt me.' Ik glimlach en geef hem een kus op zijn wang. 'Het maakt niet uit. Zolang ze het maar niet aan iederéén doorvertellen.' Shawn wordt rood en ik grijns. 'Word je nog steeds rood bij alles wat ik doe?' Hij tikt plagerig met zijn kruk tegen mijn voet aan en glimlacht. 'Daar kan ik niets aan doen. Anders deed ik het ook niet zo veel.' Ik glimlach en sla mijn armen om zijn middel heen. 'Het geeft niets.' We kijken stil naar buiten en gaan nog iets dichter tegen elkaar aan staan. Ik probeer alleen wel zo ver mogelijk uit de buurt te blijven van zijn geblesseerde enkel.
Opeens zien we twee silhouetten dichterbij komen. Ik herken Arries silhouet. Maar ik zou niet weten wie die ander is. Ik laat Shawn voorzichtig los en ga uit het raam hangen. Hoe dichterbij de twee komen, hoe duidelijker wordt wie die andere persoon is. 'Maar... Dat is Bryce,' mompel ik zacht. 'Waar komen die twee zo laat nog vandaan?'
Shawn kijkt scheef naar ze en haalt zijn schouders op. 'Ze hebben het in ieder geval erg gezellig.' Ik grijns en kijk nog eens naar ze. Ze glimlachen allebei zo vrolijk, dat ze het wel gezellig móeten hebben. Maar waar zijn ze heen geweest? Ach, ja. Ik moet me nu gewoon even met Shawn bezig houden. Want we hebben dadelijk kans dat we elkaar best lang niet meer zien.
Ik loop weer terug naar Shawn toe en sla mijn armen om zijn nek. 'Laat ze maar.' Shawn glimlacht en laat zijn krukken op de grond vallen. Hij slaat zijn armen om me heen en ik druk mijn gezicht in zijn nekholte. Zo blijven we een paar minuten staan.
Totdat ik mijn hoofd weer optil en hem aankijk. Ik glimlach en Shawn legt een van zijn handen op mijn wang. 'Ik denk dat ik je echt ga missen, Mem,' fluistert hij zacht en hij veegt een pluk haar achter mijn oor.
'Ik denk dat ik jou ook wel ga missen. Ik weet het eigenlijk wel zeker.'
Shawn glimlacht en trekt zacht aan een ander plukje haar. 'Weet je dat ik dat eigenlijk best wel fijn vind?' Ik kijk hem niet-begrijpend aan en hij grinnikt. 'Ik vind het fijn dat je me gaat missen. Al moet je het niet te veel doen.'
Ik kijk naar mijn voeten, en laat een zuchtend lachje horen. 'Ik zal mijn best doen.'
'Dat klinkt niet heel overtuigd,' glimlacht hij. Ik grijns en pak zijn krukken weer op. 'Hier, Shawn.' Hij pakt ze even vast, en gooit ze dan gewoon weer achter zich neer op het bed. 'Wacht nu heel even.' Hij slaat zijn armen om me heen en trekt me naar zich toe. Hij buigt zijn hoofd iets naar me toe en drukt zijn lippen op de mijne. Ik voel dat ik weer een beetje aan het trillen ben. Shawn merkt het en legt zijn hand in mijn haar om er zacht doorheen te kriebelen, en de ander legt hij op mijn rug.
Dan laten we elkaar weer los en ik kijk hem blozend aan.
'Ahw, moet je nog steeds blozen?' Glimlacht Shawn plagerig.
Ik sla mijn ogen neer. 'Dan blozen we samen toch gewoon veel?' Shawn knikt en pakt me nog iets steviger vast. 'Afgesproken.' Hij kijkt even naar buiten. 'Misschien kunnen we beter gaan slapen,' zegt hij zacht.
'Misschien wel. Zal ik Claude dan even halen?' Hij zucht diep en knikt. Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Is er iets, Shawn?'
'Nee. Ga Claude maar halen.'
'Als er iets is kun je het gewoon zeggen, hè?' Shawn knikt kort en pakt dan zijn krukken weer op. 'Ik zie je zo,' zegt hij, als hij de badkamer in hinkelt. Ik kijk hem even na, en loop dan snel mijn kamer uit. Waar hangt Claude eigenlijk uit? Ik heb hem sinds dat ik naar het strand ben gegaan niet meer gezien.
Ik doorzoek alles, maar vind Claude niet. Ik zet mijn vinger bedenkelijk aan mijn kin en kijk naar buiten.
In de verte zie ik iets lopen. Iets roodharigs. Een Claude, dus.
Glimlachend loop ik naar buiten en ren ik op Claude af. 'Waar was je? Ik ben je al zeker een halfuur aan het zoeken,' zeg ik bestraffend en hij trekt zijn wenkbrauwen op. 'Oja? Ik ben jou juist al een hele tijd aan het zoeken. Arrie en Bryce zeiden dat je vast wel op het strand zou zitten, maar daar was je niet-'
'Arrie en Bryce? Ben jij ze tegengekomen? Weet jij waar ze heen zijn gegaan?'
'Ze liepen richting de stad. Ik heb alleen geen idee waarom. Maar,' hij kijkt me even aan. 'Waarom was jij me aan het zoeken?'
'Ohja! Natuurlijk! Ik kwam je halen. Aangezien Shawn en ik nogal moe zijn wilden we gaan slapen. Dus kom jij ook mee?' Claude knikt en samen lopen we naar binnen. We wandelen langzaam de trap op en stappen mijn kamer binnen.
Shawn zit stil voor zich uit te staren op het bed en ik glimlach naar hem. 'Ik heb Claude gevonden,' zeg ik, waarna ik weer naar Claude kijk. 'Ga jij je maar eerst omkleden.' Ik wijs richting de badkamer en Claude glimlacht. 'Zal ik doen.' Hij pakt een slordige stapel kleren - ik had overigens niets anders verwacht, - en loopt dan de badkamer in.
Zodra hij de deur dichtmaakt, ga ik naast Shawn zitten en sla een arm om hem heen. Hij geeft geen reactie, en blijft droevig voor zich uit staren.
'Wat is er, Shawn? Heb je pijn? Of... Is er iets anders?'
Hij zucht en pakt mijn arm stevig vast. 'Nee. Het is niets. Maak je maar geen zorgen.'
'Gelukkig.' Ik laat hem los en pak één van de twee plukjes, die boven op zijn hoofd staan, losjes vast. 'En als ik je moet helpen met iets, kun je me altijd vragen, hè? Dat weet je, toch?' Shawn knikt. 'Ik weet het. Ik moest gewoon denken aan morgen.'
'Dat komt wel goed.'
Shawn glimlacht en drukt een kus op mijn voorhoofd. 'Dat denk ik ook.'