O89 - The truth

Rillend van de kou zat ik voor het haardvuur. Ik voelde de blik van Severus branden. Vragend keek ik hem aan. 'Wat deed je op het ijs?', vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op. 'Het was zo mooi,' zei ik, 'zo vredig.' Ik hoorde Severus duidelijk zuchten. 'Ik wilde gewoon even rust, en het ijs leek dik.' Severus keek me begrijpend aan en hij legde zijn hand op mijn schouder. 'Warm nu maar even op.' Ik knikte en richtte mijn blik op het vuur. Severus zijn hand gleed van mij af. En ik hoorde hoe hij opstond. Voor ik het door had was hij weg. Ik trok het warme deken dat ik over mij heen had dichter tegen mij aan. Wederom rilde ik. Volledig in gedachten verzonken staarde ik naar het vuur.

Ik hoorde niet hoe er iemand de kamer binnen liep. Toen hij voor me stond merkte ik hem pas op. Geschrokken keek ik op in de ogen van The Dark Lord. 'Vader,' zei ik zacht. Zijn rode ogen boorden zich in die van mij. 'Sta op.' Ik deed wat hij zei. Terwijl ik de deken van mij afvallen. Ik boog lichtjes mijn hoofd maar toen keek ik hem aan in zijn ogen. Hij keek mij afgunstig aan. 'Wat heb je gedaan?' Ik wende mijn blik af. 'Ik heb een slechte dag,' mompelde ik zacht. Ik voelde de tranen prikken in mijn ogen en een brok ontstond in mijn keel. De eenzaamheid werd me teveel. Voldemort opende zijn mond om wat te zeggen. Ik keek Voldemort weer aan in zijn ogen. En op dat moment drong hij op een zwak moment mijn gedachten binnen.

Voldemort zag alles wat mij de laatste tijd dwars zag. Hoe ik Dumbledore had vermoord, hoe ze mij hadden laten creperen. En hoe Voldemort mij regelmatig onterecht strafte. Hij zag hoe Draco mijn hart had gebroken. En hoe alleen ik was. Hij zag hoe ik 's nachts huilde. Soms uren lang. En hoe ik compleet uitgeput in slaap viel. Hij voelde mijn pijn.

Toen ik na enkele seconden doorhad wat hij deed, hervatte ik mijn kracht. En hield ik hem tegen. Geschrokken keek ik in zijn ogen. Ik probeerde zijn reactie te peilen, maar dat lukte niet. Uit het niets sloeg hij mij met zijn vlakke hand op mijn wang. Een rode afdruk bleef achter. 'Zwakkeling,' siste hij. Ik keek op en hij boorde zijn blik in mijn ogen. 'Het spijt me, my Lord.' Het volgende moment legde hij zijn koude hand op mijn schouder, als teken van steun. Maar hij kneep hard en pijnlijk in mijn schouder. 'Je hebt mij, is dat niet genoeg voor je?' In zijn stem hoorde ik een kwade ondertoon. 'Jawel, my Lord.'

Voldemort verbrak het oogcontact en liet mijn schouder los. Hij begon door de kamer te lopen. Hij had zijn toverstok uit zijn gewaad gehaald. En draaide deze rond tussen zijn vingers. Ik wist wat er ging komen. 'De laatste tijd vraag ik mijzelf af waar je loyaliteiten liggen, Sarah. Je stelt me teleur.' Ik slikte. 'Mijn loyaliteiten liggen bij u, my Lord.' Voldemort stond abrupt stil en boorde zijn blik in mijn ogen. 'Oh ja?' Hij was voor een paar seconden stil. Ik liet mezelf nederig op mijn knieën vallen voor zijn voeten. 'Ja, my Lord. Bij u en bij niemand anders,' fluisterde ik. The Dark Lord kreeg een grimas op zijn gezicht. En richtte daarna zijn stok op mij. 'Ik bevestig je woorden even.' Ik wendde mijn blik af naar beneden en bereidde mezelf voor. 'Crucio!'