O81 - Thomas Longbottom

De avond was gevallen. En ik wachtte geduldig op Thomas Longbottom. En rond 7 uur hoorde ik hoe de deur krakend openging. Een eerste jaars kwam de kleine kamer binnen. Het oude kantoor van Snape. De deur viel dicht, in het slot. Toen het jongetje het licht in stapte zag ik hem beter. Het symbool van Gryffindor stond vol trots op zijn gewaad. Al keek hij mij vol angst aan. ‘Kom, kom,’ zei ik, ‘je bent gesorteerd in Gryffindor, is het niet? Toon dan eens wat moed.’ Thomas zei niets. Ik stond op en ik liep langzaam op hem af. Met mijn toverstok speelde ik tussen mijn vingers. Hij begon te rillen. Ik pakte hem beet. ‘Doe me alsjeblieft geen pijn,’ piepte hij uit. ‘Oh lieve Thomas, dat is precies waarom je hier bent.’ Daarna hief ik mijn stok op. ‘Crucio!’ De vloek raakte Thomas en hij viel kermend van de pijn op de grond. Hij schreeuwde het uit en de tranen liepen over zijn wangen. Na enkele seconden hief ik de vloek op. Thomas bleef op de grond liggen. Ik hurkte bij hem neer. ‘Wat hebben we vandaag geleerd?’, vroeg ik aan hem. ‘Het spijt me,’ stamelde hij. ‘Niet wat ik vroeg, Crucio!’ Thomas gilde het weer uit. ‘Het spijt me! Ik zal u respecteren! Stop! Alstublieft,’ smeekte hij. Ik hief de vloek op. Daarna stond ik op. ‘Ga.’ Met een enkel zwiepje van mijn toverstok klikte de deur van het slot af. Ik hoefde mijzelf niet te herhalen. Thomas stond snel op en wankelend liep hij de deur uit.

Later die avond liep ik weg uit het kleine kantoortje. Ik had tijd nodig om na te denken. Ik liep door de inmiddels donkere gangen. Totdat ik mijn naam hoorde. ‘Sarah Riddle.’ Ik draaide mijzelf om. Er stond iemand achter mij. Een Gryffindor. ‘Neville Longbottom.’ ‘Dat was onnodig, wat je deed.’ Vragend keek ik hem aan. ‘En wat deed ik precies?’ Neville kwam dichterbij. ‘Dat was mijn neefje daar. Die je onnodig gemarteld hebt.’

‘Neville, ik heb hem wat respect bijgebracht. Iets wat jij ook wel kan gebruiken, we willen immers niet dat je eindigt zoals je ouders.’ Neville keek mij kwaad aan maar hij zei niets. ‘Kijk, je leert al,’ zei ik grijnzend, ‘nou als je me wilt excuseren, ik heb belangrijkere dingen te doen dan te praten met jou. Nog een fijne avond, Neville.’ Na mijn woorden keek ik hem doordringend aan. Daarna liep weg door de gangen van het donkere kasteel.