Hoofdstuk 2

Hij staart me gewoon aan. Dat stomme ding staart me gewoon aan. Een telefoon heeft dan misschien geen ogen maar dat gevoel dat iemand je aanstaart, dat heb ik nu. Het is vijf voor een. Waar blijft mama? Het zal op haar werk wel weer uitgelopen zijn. Niet dat haar baan nou zo berespannend is bij de supermarkt. Ze heeft er zelf voor gekozen om er zoveel mogelijk voor ons te kunnen zijn. Claire ligt vredig in haar bedje op zolder een tukje te doen. Het idee alleen al maakt me jaloers. Zij hoeft niet bang te zijn voor haar toekomst. Ze is het zich in ieder geval niet bewust. Ik hoor een sleutelbos rinkelen en enkele seconden later stapt mijn moeder de woonkamer in.
‘Sorry sorry sorry! Er was een collega totaal in de stress vanwege een of andere soep die zwaar over datum was. Ze is nogal snel, uh-ja, overprikkelt.’
‘T’is al goed mam, ze hebben nog niet gebeld.’
Mijn moeder haar gezicht word een stukje meer ontspannen en ze trekt haar spijkerjasje uit.
‘Heeft het monster zich een beetje gedragen?’ vraagt ze.
‘Het monster was een engeltje, die nu overigens heerlijk ligt te slapen boven.’
Mijn moeder begint te glimlachen. ‘Wat ben je toch een topper, Yuk!’ zegt ze en geeft me een kus op mijn voorhoofd.
‘Weet ik.’, zeg ik met een grote grijns.
Ik kijk op de klok, een uur. De zenuwen gieren door mijn lichaam. Mijn telefoon ligt voor me op tafel en het beeld is nog steeds zwart.
‘Thee?’ mijn moeder loopt al richting de keuken.
‘Ja, lekker.’ Misschien geeft een kopje thee drinken toch enige vorm van ontspanning. Mijn telefoon licht op. Mijn hart begint als een gek te bonken.
Het is een appje van Dani: ‘IK BEN GESLAAGD!!’ Ik voel een vlaag van teleurstelling maar tegelijkertijd ook van blijdschap dat mijn beste vriend is geslaagd. Ik begin een appje terug te sturen: ‘YES! Mega blij voor je, ik wacht nog steeds…’ Bij het verzenden van het berichtje krijg ik alleen al een enorme buikpijn. Mijn moeder komt aanlopen met een dienblad met thee en koekjes.
‘Lieverd jullie examenklas is enorm groot dit jaar, wacht nou maar rustig af.’
Lief dat ze me op mijn gemak probeert te stellen, maar echt effect heeft het niet. Waarom ben ik niet gewoon Claire op dit moment en lig ik lekker warm in mijn bedje te slapen zonder zorgen of angst. En dan strakjes onbezorgd wakker worden en lekker eten en televisie kijken. Ik denk dat we dat allemaal soms wel willen, weer even een peuter zijn. Mijn telefoon licht opnieuw op. Mijn ademt stokt als ik hem op pak. Weer een appje, shit. Nu een van papa. Ik zucht terwijl ik hem open.
Het is een selfie met de tekst: ‘Groetjes van papa.’ Hierbij moet ik even vertellen dat mijn vader pas twee weken een mobieltje heeft en dus ook pas nu dingen zoals selfies en whatsapp ontdekt. Meestal is het enorm komisch om te zien hoe hij er mee omgaat, alleen op dit moment niet zo.
‘En?’ mijn moeder kijkt me vragend aan.
‘Selfie van papa. ‘ Ik leg mijn telefoon weer teleurgesteld op tafel neer. Mijn moeder begint zachtjes te lachen.
‘Mam’ begin ik, ‘wat nou als ik gezakt ben?’
‘Ach lieverd, dan zij dat zo. Maar het ging toch goed voor je gevoel? Je bent hartstikke slim, en je hebt die zes jaar met twee vingers in je neus gedaan. Alles komt wel goed. En zo niet, dan doe je het jaar nog een keer over, maar je komt er hoe dan ook wel.’ Makkelijk gezegd, maar waar kom ik dan eigenlijk precies?
Vijf minuten verstrijken. Niks. Tien minuten. Niks. Ik kan wel huilen zo erg zijn de zenuwen geworden. Ik deed twee jaar geleden mee aan Idols. Eigenlijk als grapje maar toen ik door de eerste ronde was kreeg ik toch een soort van zelfvertrouwen: Misschien kan ik dit toch wel. De zenuwen die ik toen op die auditie dag voelde staan wel gelijk aan wat ik nu voel. Uren wachten, en waarop eigenlijk? Dertig seconde waarin je ja, of nee krijgt te horen. Oke, een auditie voor Idols is iets minder belangrijk dan je eindexamen halen, maar het principe is hetzelfde. Het feit dat ik toen een nee kreeg te horen laat me nu ook niet heel veel beter voelen. Zingen is altijd al mijn grote passie geweest. Ik heb meerdere audities gedaan, maar bijna altijd was het een nee. Altijd hetzelfde verhaaltje: ‘Ja je zingt goed hoor! Maar je bent niet echt bijzonder. Dus het is een nee.’ Dat is het hele nadeel van de televisie, je moet zo uitzonderlijk zijn in iets dat je leuk bent om naar te kijken. Ik ben te standaard. Ik schrik van mijn ringtone. Prive nummer, dit moet school zijn! Ik kijk mijn moeder aan.
‘Je kunt het schat, neem op!’
Daar gaan die dertig seconde dan, waarin ik ja of nee krijg te horen. Ik rijk naar mijn telefoon en neem hem met trillende handen op.
‘H-hallo met Yuki.’ ,stotter ik.
‘Ha Yuki! Met mevrouw Lammers. De uitslag!’
Ik begin steeds meer te trillen. Kom maar op, vertel het.
‘Yuki ben je daar nog?’
‘Ja, ja zeker!’
‘Gefeliciteerd meisje, je bent geslaagd!’ Mijn ogen worden groot en ik voel minstens tien verschillende emoties door elkaar heen.
‘D-dankuwel!’
‘Haha, bedank jezelf maar Yuki. Om twee uur kan je je cijferlijst op school ophalen. Tot straks!’ Mevrouw Lammers wacht geen antwoord af en de verbinding word verbroken.
‘EN!?’ mijn moeder kijkt me vragend aan.
‘Ik ben geslaagd.’ , zeg ik zachtjes.
Mijn moeder slaakt een kreet en begint met te omhelzen. Ik ben nog in een soort van shock.
‘Gefeliciteerd mop! Ik ben zo ongelooflijk trots op jou!!’
Ik begin als een gek te glimlachen. Ik besef het nu pas. Ik ben gewoon geslaagd! Ik hoef nooit meer naar de middelbare school! Ik kan gaan beginnen aan een geheel nieuw hoofdstuk in mijn leven!