Hoofdstuk 1

Elke ochtend hetzelfde liedje. Twee gestreste ouders, de tweeling die constant ruzie maakt en mijn zusje die haar paplepel constant tegen de muur aan smijt. Zoals ik het zelf altijd omschrijf: een hoopje ellende. Ik hou van ze, echt waar. Maar elke ochtend.
‘Maaaaaaam! Finn heeft mijn broodtrommel afgepakt!’ Ook dit is iedere ochtend hetzelfde drama. Finn en Casper hebben precies dezelfde broodtrommel, dat leek mijn moeder leuk want ze zijn al onmogelijk uit elkaar te halen dus ze dacht: kom, we maken het de juf op school nog moeilijker. Maar Finn en Casper claimen beide dat er toch daadwerkelijk verschillen zijn.
‘Jongens niet zo moeilijk doen! We hebben haast, hup hup!’ Mijn moeder gebaard dat ze moeten opschieten. Mijn vader zit zijn broodjes met pindakaas te smeren alsof zijn leven er vanaf hangt. Je kunt wel zeggen dat ik tussen al deze mensen in toch vrij ontspannen ben. Mijn moeder raapt de paplepel van Claire op en geeft hem weer terug aan haar. Kraaiend pakt ze hem aan en begint de lepel in de pap te dopen. Claire gebruikt de lepel normaal overigens liever als een soort katapult dan als een middel om mee te eten. Mijn ouders zeggen altijd dat als ze het zelf wilt doen, dat ze dat dan ook mag. De muren zijn daar ondertussen minder blij mee, gelukkig kunnen die dingen niet praten.
‘Clairtje neem maar een hapje!’ Mijn moeder maakt hap bewegingen met haar mond om te laten zien hoe het moet. Claire begint blij heen en weer te schuiven in haar kinderstoel en gooit de volle paplepel weer tegen de muur aan. Ik grinnik zachtjes.
Mijn vader heeft ondertussen zijn broodjes in zijn tas gepropt en neemt de laatste slok van zijn koffie. Als hij wilt opstaan om te vertrekken bekijk ik hem eens even goed. Sokken in sandalen, een rode broek en een geel overhemd. Oh dear god. ‘
‘Pap, ga je echt zo naar je werk?’ vraag ik met een grijns.
‘Hoe bedoel je? Dit is toch netjes!’ Hij loopt naar de spiegel en draait een paar rondjes. Ik kijk mijn moeder vragend aan.
‘Ik zeg niks.’
‘Dag schatjes!’ roept mijn vader en hij verdwijnt door het gat van deur.
Finn en Casper zijn ondertussen begonnen met hun volgende ruzie. De drinkbekers.
‘Dat is MIJN drinkbeker Casper!’ gilt Finn terwijl hij achter hem aanrent.
‘Pak me dan als je kan, je kan me toch niet krijgen!’ Als twee raceauto’s rennen ze om de tafel heen.
Mijn moeder is na al die jaren, met al die kinderen er wel aan gewend. Ze tilt Claire uit haar stoeltje en zet haar in de box.
‘Kom jongens, jassen en tassen pakken, we gaan!’
‘Maar mama….’
‘Geen gemaar, lopen!’
Je moet me geloven als ik zeg dat mijn moeder geen bitch is. Ik bewonder haar soms wel, mijn oudere broer woont al een paar jaar niet meer thuis maar dan nog, vier kinderen is best vermoeiend. Finn en Casper hebben allebei energie voor tien dus dat maakt het alleen nog maar vermoeiender. Ik neem een paar slokken van mijn thee en loop vervolgens naar de box van Claire die tevreden met haar knuffeltjes aan het spelen is. Dat is wel het mooie van dit gezin, iedereen is zo vrolijk. Meestal dan. Toch wil ik hier heel erg graag weg.
‘Ik ben om half 1 thuis lieverd, precies op tijd voor de uitslag.’ Mijn moeder haar hoofd steekt om de hoek van de voordeur.
‘Is goed mam, werkse!’
De voordeur valt met een klap dicht en er heerst een enorme stilte. Het enige wat ik hoor is het gebrabbel van Claire tegen haar knuffels. De uitslag. Ik krijg al buikpijn van het idee. Wat nou als ik niet geslaagd ben? Nog een jaar erbij op de middelbare school. Nog een jaar erbij in dit huis. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik heb het hier niet slecht. Maar ik wil mijn eigen kant op gaan. Jammer genoeg weet nog helemaal niemand dat. Zelfs mijn vrienden op school denken dat ik gewoon naar de Universiteit in Utrecht ga. Ik werp een blik op de klok. 8 uur. Nog vijf uur wachten. Dit worden de vijf langste uren van mijn leven.
‘Oekie oekie!’ kraait Claire terwijl ze haar armpjes door de box heen steekt.
Oekie staat voor Yuki, en Yuki dat ben ik. Ik begin te glimlachen en til haar uit de box. ‘Wat is er dan moppie? Of wil je gewoon even kletsen?’ Kraaiend pakt ze mijn ketting vast en begint hem aandachtig te inspecteren. Ze is dan misschien nog maar een jaar oud, maar ze zou al gemakkelijk bij de FBI kunnen. Alles wat nieuw is of opvallend onderzoekt ze nauwkeurig. Dat was met de kerstboom van afgelopen jaar niet zo goed afgelopen, dus we zullen aankomend jaar het waarschijnlijk zonder kerstboom moeten doen.
‘Is-ie goedgekeurd Claire?’ haar grote groene ogen kijken me vragend aan, maar al snel begint ze weer te lachen. Ze houd mijn ketting nog steeds stevig vast in haar kleine knuisjes. Ze zeggen dat als je plezier hebt de tijd sneller gaat. Voorzichtig werp ik nog een blik op de klok. Vijf over acht, shit.