0.5

'De overleden personen komen allen uit Nobei', legde vader vast. 'Ze zijn gedood. Stuk voor stuk. Maar de moordenaar van de Nobeën is-' Hij stak mijn pijl in de lucht. 'Onbekend. ' Mijn adem stokte. Mocht ik zeggen dat ik het was? Mocht ik dan geen koningin meer zijn? Nou ja, ik had toch niks te verliezen.
'Wie heeft deze pijlen geschoten?', vroeg vader. Hij leek niet boos, eerder nieuwsgierig.
Ik stond op. In het kleine zaaltje zat nog maar een kwart van de mensen die er eerst had gezeten: de meeste waren weggevlucht.
'Ik was het, vader.' Ik boog. 'Ik heb de Nobeën vermoord, samen met Sammy en Maria.' Sammy en Maria stonden ook op.
'De messen hebben wij gegooid.' Sammy boog. 'Mia schoot.'
Vader keek me zwijgend. Op het eerste gezicht zou je het niet zien, maar achter zijn normale blik zag ik de kwaadheid schitteren.
Ik boog ook, waarna Maria ook snel boog.
'Drie kinderen', zei mijn vader kalm. Als ik doof was geweest had ik gedacht dat hij nog steeds zweeg. Toen begon hij te schreeuwen. 'Drie kinderen? Drie kinderen vermoorden geen twintig ruiters, Mia!'
Ik haalde voorzichtig mijn schouders op. 'Sorry vader. Maar het is wel gebeurd.'
Mijn vader glimlachte. 'Lieg niet! Niet zo stom doen!'
De deur ging open. Ik gooide mijn vestje open en greep het handvat van een mes vast, maar Maria trok me gauw naar beneden. O ja.
Al was het een Nobei geweest, dan had ik nog niet mogen werpen. Mijn boog had ik weer netjes op mijn kamer liggen.
Het was Aster. 'Sorry, heer. Ik ben het geweest.' Hij haalde een pijl te voorschijn.
Vaders glimlach werd groter. 'Aster. Wat een blijdschap jou hier te zien. Je kan Mia helpen haar spullen op te laden. Ze vertrekt na dit incident acuut.'
'Wat?', mompelde ik. Dat kon hij toch niet maken?
'Maar natuurlijk, heer', knikte Aster. Aan zijn mantel hing de pijlenkoker die hij in het gras had laten zakken. Ik zag dat mijn naam er in stond.
'Kom je mee, Mia?', vroeg Aster aan mij. Ik glimlachte, stond op en zwaaide naar mijn vrienden. 'Dag, Sammy, Maria, Victoria, Lara en Noah. Ik hoop jullie ooit nog eens te zien.'
Ze zwaaiden mij ook uit. Voor hen was het niet moeilijk: zij hoefden alleen mij te missen. Ik moest hun allemaal missen.
Aster en ik verdwenen naar mijn kamer. 'Dank je wel', zei ik.
Hij lachte. 'Ik was het toch ook?' Snel gaf hij me een grote voorraad pijlen, die hij in mijn tassen stopte.
Ik zuchtte. 'Ik ga je missen, Aster.'
Aster keek me oprecht aan. 'Als er iemand is die je niet moet missen Mia, dan ben ik het. Ik reis snel, ik zal je vaak komen opzoeken.'

Blijkbaar wist Lana de weg, want al zo lang we onderweg waren had ik Asters kaart nog niet hoeven te pakken.
Ik had mijn paard Nara genoemd, naar Noah en Lara. Gaby vond dat een geweldig idee; dus haar paard heet Vicia, Victoria en Maria.
Toen vonden we het allebei zielig voor Sammy, dus toen werd het Micy. M van Maria, ic van Victoria en de y van Sammy.
En het waren nog leuke namen ook.
We waren al even op weg, ongeveer drie uurtjes. Het was pikkedonker, dus had Lana een kaars aangestoken, maar het hielp niet echt.
'Laten we rusten', zei Gaby.
'We hebben-', begon Lana, maar ik stemde in. 'We zoeken een slaapplek. Het is hier veel te.. Donker.'
Lana zuchtte. 'Luie apen. Maar omdat het de eerste nacht is, zullen we stoppen.'
Gaby haalde verontwaardig haar wenkbrauwen op. 'Het is dat dit de eerst nacht is, dat we nu nog door reden! Ik ga echt niet 's nachts rijden!'
Lana gaf haar paard sporen en ze stopte aan de zijkant van het bospad. 'Je doet maar. Laten we slapen.'
Lana was dus ook moe.'
Ik stopte, en haalde mijn dikke wollen dekens uit mijn tas. Na een tijdje lagen we met z'n drieën rustig naast elkaar.
'Slaap lekker', zei Gaby. Ik zei niks en keek naar de sterren. Grote beer. Dat had ik van Aster geleerd. Hij wilde me nog kleine beer leren te zien, maar toen kwam het nieuws dat ik moest vertrekken en had ik al mijn nachtrust nodig. Hij had me een boek met platen meegegeven waarin hij ze had getekend.
Daar had ik misschien wat aan. Ik wilde het pakken en boog me voorover.
Een hand pakte mijn schouder vast. Het was Gaby. 'Ga slapen', fluisterde ze. 'Je bent te moe.'
Ik knikte langzaam. Ze had gelijk. Ik leunde met mijn hoofd op mijn kussen en sloot mijn ogen.
Toen hoorde ik hoe Lana de kaars uitblies. Ik dommelde zachtjes in slaap.