O86 - You are weak

Met mijn knokkels klopte ik op de deur van het vertrek van de The Dark Lord. Toen er geen reactie kwam, deed ik dit nogmaals. Toen ik weg wilde lopen, hoorde ik een kille stem zeggen dat ik binnen kon komen. Met trillende handen opende ik de deur. En ik stapte het donkere kantoor binnen. Ik sloot de deur achter mij. Daarna draaide ik mezelf om en keek ik in de rode ogen van Lord Voldemort. Hij keek me verrast aan. 'Waarom ben je hier?', zei hij. 'Ik wil hier blijven, My Lord. Ik wil niet terug naar Hogwarts.' Voldemort stond op en hij pakte zijn toverstok. Langzaam liep hij op mij af. Zijn ogen glinsterden in het duister. 'My Lord,' zei ik toen hij vlak voor mij stond. 'Denk je nou werkelijk dat ik dat goed vind? Ik zei dat je op Hogwarts zou blijven,' siste hij. Ik was stil en ik keek naar de grond. Voldemort sloeg me mijn zijn vlakke hand in mijn gezicht. 'Kijk mij aan als ik tegen je praat.' Angstig wierp ik een blik in zijn rode ogen. 'Het spijt me, My Lord,' zei ik.

Voldemort keek me minachtend aan. 'Waarom ben je terug?', vroeg Voldemort terwijl hij met zijn toverstok speelde tussen zijn vingers. 'Ik heb hier meer nut,' zei ik. Voldemort sloeg me nogmaals in mijn gezicht. Dit keer harder. Daarna pakte hij mijn kin vast en dwong hij mij om hem aan te kijken. 'Lieg niet tegen mij,' siste hij in Parseltongue, 'er is een reden.' 'Draco,' fluisterde ik. Ik zag een vleug van woede in zijn ogen en hij duwde mij op de grond. Hij was woedend omdat ik om hem gaf. Voordat ik op kon staan, hoorde ik de curse al. 'Crucio!', riep Voldemort. De pijn was overweldigend. Een korte schreeuw kwam over mijn lippen. Na enkele minuten hief Voldemort de curse weer op. Trillend stond ik op. Lord Voldemort keek me aan en in zijn ogen had hij een minachtende. 'Je bent zo zwak,' siste hij, 'ik snap wel dat Draco je heeft laten vallen.' Na die woorden voelde ik dat een traan over mijn wang gleed. Snel veegde ik hem weg, maar hij had hem al gezien. 'Zwak, zei ik,' siste hij. 'Ik wil niet meer voelen!', riep ik, 'ik wil meer Horcruxes maken.' Voldemort keek mij even verrast aan, maar toen herpakte hij zichzelf. Hij lachte even kort. 'Dat is mijn dochter,' zei hij.

De rest van de middag bracht ik door op Malfoy Manor. Ik besloot om naar buiten te gaan. Na dat ik kort door de tuin had gelopen besloten om bij het kleine meertje te gaan zitten. In het gras. Ik keek naar het water, waar de zon fel op scheen. Dit was de plek waar Draco en ik voor het laatst gelukkig waren. Ik voelde dat de tranen weer begonnen te komen en ik draaide mijn gezicht weg van Malfoy Manor. Toen hoorde ik voetstappen achter mij en veegde ik snel mijn tranen weg. En keek ik op. Ik zag dat Narcissa achter mij stond. Ik stond op en vragend keek ik haar aan. 'Ik heb gehoord wat Draco heeft gedaan. Het spijt me voor je,' zei ze. Ik wierp een blik op de grond en daarna keek haar weer aan. Als ik ging praten zou ik huilen, wist ik. Dus ik knikte. Narcissa keek me in mijn ogen aan, en uit het niets omhelsde ze me. Op dat moment gleed er een traan over mijn wang. Ik trok mezelf terug uit haar omhelzing. Narcissa zag mijn traan en vol spijt keek ze me aan. 'Draco wordt gestraft als hij weer hier is,' zei ze zacht, 'En ik dacht dat jij misschien-' 'Nee,' zei ik kil, 'hij ondergaat zijn straf.' Na mijn kille woorden liep ik weg van Narcissa.