2: I Can't Go

Ik keek door het raam in mijn kamer. Ik zat op de venster bank en een traan liep over mijn wangen. Buiten was de lucht donker grijs, de wind waaide onrustig door de bomen en de regendruppels tikten luid tegen het raam. Zo was het al 3 dagen. Het leek wel of zelfs de hemel om Lise treurde. Een volgende traan liep over mijn wangen en nog een toen begon ik weer luid te snikken.
Meteen ging mijn deur open en kwam mijn broer Nick naar me toe. Hij sloeg een arm om het heen en trok me voorzichtig tegen hem aan. Ik nam hem steviger vast en huilde harder dan daarvoor. Mijn borstkas schokte hard bij iedere snik en zijn trui was volledig doorweekt.
“Het komt wel goed.” Fluisterde hij zacht tegen mijn haar. “Hoe kun je dat nou zeggen! Ze is dood!” Riep ik luid. Ik wist wel dat hij me probeerde te troosten maar het hielp niet. Mijn beste vriendin was weg. Ze was van de aardbol verdwenen. Het enige dat nog van haar reste hier op aarde was haar lichaam. Ik dacht kwaad aan Bram. Het was zijn schuld! Hij had haar de dood in gejaagd! Hij had haar geslagen, hij had haar gedwongen verder te gaan dan ze wou. Hij was een moordenaar. Hij moest aangehouden worden, het zelfde meemaken als lise!
Maar ze hadden geen bewijzen, ze konden hem niks maken. En daardoor voelde ik me zo machteloos.
“We moeten naar de begrafenis.” Zei Nick zacht. Ik knikte en zuchtte, dit maakte het allemaal zo definitief. Dit was het einde, het einde van Lise. Tot nu toe had het geleken alsof ze elk moment gewoon had kunnen binnen wandelen en me had kunnen zeggen dat dit allemaal gewoon een nachtmerrie was geweest. Nick liet me los en ging de kamer uit. Nu werd van me verwacht dat ik naar beneden ging en mee ging naar de begrafenis. Maar ik kon het niet. Ik zakte tegen mijn muur neer en de tranen waren er opnieuw. Ik wou wel gaan mar als ik ging loste mijn laatste beetje hoop op. Dan verdween het als sneeuw voor de zon, als Lise die dood ging, als Lise die me alleen liet op deze wereld. Ik kon dat niet laten verdwijnen, ik kon het niet. Het was te veel van me gevraagd. Er werd op mijn deur geklopt. Ik wou antwoorden maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Nick kwam binnen. Hij trok me recht en sloeg zijn armen weer om me heen. “Ik kan het niet.” zei ik stil. “Natuurlijk wel. Lise zou het niet anders willen.” Hij wreef zacht mijn zijn hand door mijn haar. “Je begrijpt het niet. Het voelt alsof, als ik ga. Ze dan echt voorgoed verdwijnt.” Weer voelde ik tranen opkomen.
“Amy, luister goed naar me. Lise zal nooit verdwijnen. Ze zal altijd bij je zijn. Misschien zal je haar niet echt meer zien, maar ze verdwijnt nooit. Zolang jij haar niet vergeet, zal ze bij je blijven. In herinneringen, op foto’s en in je hard.”, voor het eerst in dagen kon er een waterige glimlach af. Zo een die je niet echt een lach kon noemen, maar toch ook weer wel. Zo eentje die je ziet bij mensen die terug hoop krijgen. Ik wist dat hij gelijk had, ze ging nooit volledig weg. Ze bleef voor eeuwig bij mij. “Ga je mee?” ik knikte en volgde hem naar de auto.