O84 - Heartbroken

Ik had niks tegen Jasmine verteld. Geen woord. Ik kropte mijn gevoelens op. Zoals gewoonlijk. Jasmine keek me aan, terwijl we in de Library aan huiswerk zaten we erken. Ik voelde haar starende blik en ik keek op. 'Wat is er?', vroeg ik. Jasmine schudde met haar hoofd. 'Je bent zo stil. Is er soms iets?' Geïrriteerd legde ik mijn veer neer. 'Nee, Jasmine, er is niks.' Jasmine pakte mijn hand vast en keek me diep in mijn ogen aan. 'Ik ken je langer dan vandaag,' zei ze sussend, 'vertel.' Ik zuchtte en ik keek om me heen. 'Draco,' fluisterde ik zachtjes. Jasmine keek me vragend aan en keep in mijn handen. 'Hij heeft het uit gemaakt,' zei ik kil. Jasmine haar ogen leken wel uit hun kassen te vallen. 'Wát?' Ik haalde mijn schouders op. 'Ja, Jasmine. We zijn niet meer samen. Klaarblijkelijk.' Jasmine stond op. 'Hoe.. Waarom?!' Ik haalde mijn schouders op en richtte mijn blik weer op het perkament. Daarna trok ik mijn hand los en begon ik weer te schrijven. Jasmine keek me vol medelijden aan. En ik voelde de tranen prikken achter mijn ogen. Maar ik ging niet huilen. Ik was niet zwak.

Later die dag liep ik met Jasmine naar de Great Hall. Kippenvel ontstond op mijn huid terwijl we door de kerkers liepen. We hadden amper nog wat tegen elkaar gezegd. Ze kende me, en ze wist dat ik gekwetst was. Na een korte wandeling liepen we de Great Hall in. En ik stopte abrupt me lopen toen ik Draco zag. Met Pansy Parkinson. Pansy trok zichzelf tegen Draco aan. En ze hielden elkaars hand vast. 'Ik word misselijk,' zei ik zacht tegen Jasmine. Jasmine pakte mijn hand vast. 'Kalm aan, we gaan ver van ze af zitten,' fluisterde ze. Ik knikte. Terwijl terug keek naar Draco, boorden hij zijn grijsblauwe ogen in de mijne. Hij grijnsde. En op dat moment pakte hij Pansy vast. Hij drukte zijn lippen op die van haar. Mijn mond viel open en ik voelde een traan naar beneden glijden. Snel veegde ik hem weg, voordat iemand hem had gezien. 'Sorry, ik kan niet,' stamelde ik tegen Jasmine en ik draaide mezelf om. Ik voelde dat Jasmine mij los liet. In een snel tempo liep ik weg van de Great Hall. En van het tafereel dat ik net had gezien.

Met snelle passen liep ik de Astronomy Tower op. Volledig uitgeput liep ik naar boven. Ging ik springen? Mijn zicht was wazig door mijn tranen. Mijn laatste beetje geluk was mij afgenomen. Draco was mij afgenomen. Ik hield mezelf vast aan de reling. En ik sloeg er een paar keer hard op mijn vuist. Het enige wat de stilte doorbrak was mijn schokkerige ademhaling. De tranen gleden rijkelijk over mijn wangen. Na een paar minuten keek ik omhoog. Naar de sterren die aan de hemel stonden. Ik keek niet op toen ik voetstappen hoorde. 'Sarah?', hoorde ik een bekende stem zeggen. 'Severus,' zei ik zacht en gesmoord. Ik hoorde dat Severus stil stond en ik voelde zijn blik branden. 'Dit is de plek waar Dumbledore stierf.' Ik was even stil en ik veegde met mijn hand mijn tranen weg. 'Ik bedoel, waar ik hem heb vermoord,' zei ik zacht terwijl ik mezelf verbeterde. 'Sarah,' zei Severus en ik hoorde hoe hij een stap dichterbij zette. 'Waarom?', vroeg ik en ik draaide mezelf om. Ik boorde mijn gebroken blik in de ogen van Severus. Vol medelijden keek hij me aan. 'Sarah, het is niet jouw schuld.' 'Dat is het wel!', riep ik luid, 'Alles is mijn schuld.' Severus liep langzaam op mij af. 'Ik vraag me de laatste tijd steeds vaker af. Zou het niet beter zijn als ik er gewoon.. niet was? Nooit geboren?' 'Rustig,' zei Severus terwijl hij steeds dichterbij kwam. Uiteindelijk sloeg hij zijn armen om mij heen. Op dat moment barstte ik in tranen uit. 'Ik voel me zo alleen,' zei ik tussen mijn tranen door.